Það er skrítið að þegar vinir mínu fóru að týnast frá mér saugst ég meira og meira í inní tölvuna, ég gat ekki látið hana í friði, ég fór að spila netleiki, hékk á netinu marga tíma á dag, símareikningurinn allt uppí 16 þúsund kall. Mamma var náttúrulega ekkert ánægð, foreldrar eru það aldrei, það eina sem er hægt að gera til að þau verði ánægð er að vera íþróttafrík sem kemur alltaf heim klukkan 10 eða fyrr. Jæja aftur að umræðuefninu; því meira sem ég sökk mér í tölvuna leið mér verr, ég var svo einmana að ég var farinn að trúa að fólkið sem ég talaði við en aldrei hafði séð væru vinir mínir, guð minn almáttugur, en þeir vinir, samtölin eru svona: “hvað er að frétta?”
“ég var að ná fragglimitinu áðan”. Guð minn almátugur, hann hreyfði músina og ýtti á takkana á lyklaborðinu, og því meira sem ég hugsa til þess því verra líður mér, ja, eða vel líka, því að nú er ég búnað losna úr fjandans tölvunni, svona nærri því, og byrjaður að djamma, ég á vini, ég skemmti mér hverja einastu fjandans helgi og í þokkabót er maður vinsæll og fær að ríða, ok þetta er það sem allt gengur útá “ríða” náttúrulega. Nátturulega færðu að ríða þótt þú sért tölvunörd en bara miklu seinna.
Semsagt útkoman er: að vera vinalaust tölvunörd sem fær að ríða um 25 eða vinamikill djammari sem fær að ríða um 16-18. Hugsaðu þig um sértu þetta sem ég “var” þá bið ég þig, hættu því, það er það versta sem þú gerir.

Ja þessi saga er pínu um mig sjálfan, ég var fyrir svona 3 vikum tölvunörd og er semsagt nýbyrjaður að djamma, en mér líður miklu betur, og ég er heldur ekkert búnað ríða en ég held að ég hafi stytt tíman í það um nokkur ár með því að hætta tölvustandinu allan daginn.