Ekki veit ég af hvaða ástæðu það bar að höndum í fyrsta skipti né hvernig standi á því. Ég veit mest lítið af svörum við furðulegum spurningum. Ég var í göngu með þremur félögum upp Esjuna þegar ég skyndilega týndist þeim. Þeir leituðu um allt en allan tímann stóð ég beint fyrir framan nefið á þeim. Þegar vinirnir gáfust upp og ætluðu að hringja á hjálp birtist ég þeim aftur. Sumir eins og spurningamerki í framan, kengbognir og furðulegir.
- Hvar varstu maður?
Ég svaraði engu, leið hálf furðulega og það hefur örugglega ekki verið sjón að sjá mig þarna. Leit eflaust út eins og afturganga svona náfölur og stjarfur, starði bara fram eins og ég sæi þá ekki.
- Ertu eitthvað ruglaður!
Það tók mig bara svolítinn tíma að trúa þessu sjálfur, ég var hægt og rólega að meðtaka og gat ekki svarað öllum spurningunum sem flæddu yfir mig á meðan ég var sjálfur að leita svara. Ég sá hvernig undrun strákanna breyttist í hræðslu, skelfingu sem ég átti eftir að upplifa ótal skipti við svipuð tækifæri.
- Þú ert eitthvað bilaður Ragnar!
Með skítkasti benda þeir á mig allir sem einn. Það var á svipuðum tíma og ég rankaði við mér að þeir sandspóluðu í burtu. Með sveskjukreppt andlit af ofsa tókst þeim að breytast í algjöra andstæðu þess er við komum kátir til göngunnar. Hræðslan við hið ókunnuga, rétt eins og ég sjálfur skalf í föstum sporunum og yrti ekki á þá meðan þeir vildu tala mig út úr dáleiddu stundarbrjálæðinu. “Raggi, þú labbar þá bara heim!” skarst inn í vitund mína eftir nær lokuðum hljóðgöngunum. Félagarnir horfðu á mig hverfa inn í myrkva sjálfsmynd hins ókunnuga, og þó ég hafi síðar reynt að útskýra fyrir þeim hegðun mína var þetta upphafið að endalokum vináttu okkar. Að endingu var hún horfin alveg eins og ég.


*****


Á æviskeiði hvers manns rista tímamót línur í trjábolinn svo aldurinn má lesa í andlitsdráttunum. Ég taldi mig hafa þykkan skráp og að ég gæti vel komist í gegnum þetta einn. En kjarninn er oft mýkri en menn ætla. Það þarf þá lítið til að brjóta veröldina niður, höggva í bolinn og tréið fellur. Eftir gönguna upp Esjuna tók líf mitt að breytast. Skiptust vísu á skin og skúrir, en í fyrstu fannst mér alltaf sem öll ógæfa heimsins helltist yfir mig. Hægt og rólega til að ég kveldist nú örugglega.
Eftir gönguna upp Esjuna var ég of upptekinn við að velta mér upp úr eigin sálarkreppu til að taka eftir atburðum í umhverfinu. Það var ekki fyrr en nokkrum mánuðum síðar að ég rankaði við mér. Áttaði mig á því að fjölskyldan, foreldrarnir og systkyni, var flutt til Kanada án þess að láta mig vita og ég hafði verið rekinn úr vinnunni. Það skil ég nú ekki.
Líkt og aðra daga var ég mættur stundvíslega til vinnu. Þar ríkti algjört stjórnleysi í svokölluðu opnu vinnuumhverfi. Alla daga öllum stundum glumdi yfir mér samtöl hundruða svo mér fannst oft eins og ég sæti í fjörunni við fuglabjarg. Ég sat samankrumpaður í litla básnum mínum og lét mér leiðast þegar forstjórinn kallaði mig inn á skrifstofu til sín. Tók af mér krumpaða bindið með majonesklessum af pylsunni og fór yfir lygasögur í höfðinu. Þar sat hann feitlaginn nýbakaður undan sólu með dökka mexikana skeggið sitt stoltur af eigin velgengni. Til ýtrekunar á henni hengu á veggjum dýrahausar, hreindýr, refur og minnkur sem hann þóttist hafa veitt sjálfur. Stólarnir voru leðurlíki til að spara en hann laug því óhikandi að þetta væri ekta, það dýrasta á markaðnum. Þegar hann hafi fullvissað sig um að ég hefði tekið eftir nýja lampanum í horninu og þagað mig til hræðslu vall loks einhver vitleysa út úr honum.
- Hvar hefurðu verið?
Var það fyrsta sem hann hreytti út úr sér án þess þó að vænta í raun einhvers svars. Hann var þegar búinn að gera upp hug sinn.
- Éééégh.. hef verið hérna.. í vinnunni… auðvitað
Fyrir mér var svarið eins augljóst og reiði Grímkels forstjóra á þessari stundu. En það var eins og hann hefði ekki búist við því augljósa og æft mótrök við. Heldur fraus hann með einhver orð lafandi fram af vörunum. Með gapandi opinn kjaftinn svo glitti í slefdropa leit hann út eins og kjáni. Það komu þó orð að endingu.
- Nú? Þá hefurðu nú verið í einhverri annarri vinnu en hérna! Þú hefur ekki sést alla vikuna! Þetta er óásættanlegt með öllu!
Hann var farinn að æsa sig eilítið. Ég hafði bara enga löngun til að ræða við hann svo ég sat þarna og leyfði honum að tala út. Ég vissi betur. Hafði setið í básnum mínum upp á hvern einasta dag og sinnt mínu starfi. Reyndar hafði það ekki farið fram hjá mér að ný verkefni voru hætt að berast og enginn hafði svo mikið sem yrt á mig út vikuna. En það var nú varla mín sök?
- Hefurðu nú líka misst málið? Ætlarðu ekki einu sinni að reyna að útskýra þessa framkomu?
Ég veit ekki hvað kom yfir mig á þessari stundu en því má vel lýsa sem algjöru skeytingarleysi. Mér hreinlega gat ekki staðið meira á sama. Það var þá sem ég stóð upp, snéri mér við án þess að hlusta meira á þennan skeggjaða leiðindadurg og gekk í burtu. Hurðin sá svo um að þagga niður í honum. Ó, hve mikið mér létti þegar ég var kominn út á bílastæði með jakkann í hendinni. Stóð lengi í grasinu og andaði að mér tæru súrefni. Mér leið eins og litlum krakka sem átti allt lífið framundan. Ég var frjáls. En þessi sæla varði ekki lengi því Grímkell var kominn út í glugga æpandi reiður.
- Helvítis dónadurgur. Þú ert rekinn!
Ég hafði ekki fyrir því að snúa mér við og kíkja. En ég fann hvernig hann hló á bakvið mig eins og hann hefði unnið, sigrað. Reiði þess er tapar brann mér í brjósti.
Ég velti því stundum fyrir mér hvort hann hafi ennþá verið hlæjandi þegar hann vaknaði daginn eftir og steig út í garð. Ég get bara rétt ímyndað mér hverskonar svipbrigði hafa gert skvabbkennt fés hans enn ófrýnilegra þegar hann sá að hvert einasta tré í garðinum hafði verið sagað í sundur. Þá fannst mér ég hafa sigrað. Í tvo daga fagnaði ég sigrinum þar til ég fékk símtal frá lögreglu. Ég hafði verið sakaður um óverknað. Ég lék með litlum árangri vonbrigði í símann.
- Neeeih? Hefur einhver skemmt garðinn hans Grímkels?
- Ég? Afhverju ætti ég að gera Grímkelli eitthvað? Þessi maður sem er hvers manns hugljúfi.
- Er ekki satt að þú varst þennan sama dag rekinn frá Globalcom?
- Rekinn? Ég myndi nú orða það meira á þann veg að ég hafi hætt.
Þetta símtal var nú allt og sumt en mér finnst enn eins og Grímkell hafi átt síðasta orðið. Ímynd hans ásækir mig. Feitlaginn situr hann í hægindastólnum á skrifstofunni sinni og hlær af óförum mínum svo gutlar í öllu spikinu. Með þetta kjánalega Mexikana skegg sitt kippist hann til í stólnum af hlátrakippum svo brjóst og bumba kastast til og mig verkjar af löngun til að sparka í hann.


*****


Ég vandist fljótt atvinnuleysinu. Í eirðarleysi tók ég upp á því að fylgjast með öðru fólki. Frá morgni til kvölds fylgdi ég hinum og þessum eftir eins og vel þjálfaður spæjari. Fyrst var það ung kona sem ég sá í sundi. Það var eitthvað við hana sem gerði mig agndofa af áhuga. Ég starði á hana í heitum pottinum svo hún var orðin skelkuð að sjá. Hún reyndi að forðast augnsamband eftir fremsta megni.
Þegar hún fór upp úr fylgdi ég henni inn í sturtuklefann. Þar horfði ég hugfanginn á hana meðan vatnið lak niður líkamann og blóðið gutlaði í æðum mínum. Án allra grunsemda um að ég stæði þarna sönglaði hún og sápaði sig. Mér blýstóð. Horfði einbeittur á bert holdið og sápuna sem seytlaði niður líkamann. Mig langaði meira en allt annað að snerta hana en hamdi mig með verkjandi viljastyrk. Þarna þekkti ég mín takmörk, gat hið minnsta haldið aftur að mér og hefði betur skilið villu atburðanna strax í þar og þá.

Hljóðlega sat ég í búningsherberginu og horfði á hana klæða sig. Það munaði minnstu að önnur eldri kona settist ofan á mig en mér tókst að vippa mér frá. Spurningasvipur kom yfir andlit hennar. Hún skynjaði nærveru mína. Leit á mig án þess að vita það og velti því sem væri óhugsandi fyrir sér áður en hún hélt áfram að rífa af sér spjarirnar. Mig langaði til að kasta mæðinni. Andvarpa en hélt því inni þar til ég var kominn í hæfilega fjarlægð.
Síðan fylgdi ég stelpunni heim. Hún var fótgangandi og ég lét sem við værum saman. Gekk hættulega nálægt henni og þóttist leiða hana. Dinglaði hendinni í takt við hennar svo minnstu mátti muna að ég rækist í. Það lék enginn vafi á því að hún fann fyrir mér. Fálmaði nokkrum sinnum út í loftið en greip í tómt. Enn í sundskýlunni var ég farinn að hríðskjálfa þegar við loks komum að íbúðinni hennar. Þegar hún opnaði hurðina skaust ég inn í hlýjuna. Þetta var ólíkt öllu sem ég hafði áður upplifað. Ég var kominn inn á heimili annarrar manneskju, kominn inn í framandi heim sem ég gat nú skoðað að vild. Ég fletti í dagbókinni hennar, fór í gegnum geisladiskasafnið og skoðaði myndaalbúmin. Hún lág í símanum og vá! Það sem þessar konur geta talað um! Ég gat ekki hamið mig, brosti út af eyrum og langaði oft til að skellihlæja yfir alsælu lífsins.
Þegar hún var svo loksins sofnuð, læddist ég upp að henni og kyssti á kinnina. Mér leið frábærlega. Ég gat ekki staðist það og ég kyssti hana aftur, en í þetta sinn á varirnar. Ó, hvað hún ilmaði vel. Ég strauk kinn við kinn og æstist ólýsanlega. Áður en ég vissi var ég byrjaður að kyssa hana rólegum frönskum kossi. Hún rumskaði eitthvað en vaknaði ekki strax. Það var ekki fyrr en ég var kominn með höndina inná mjúk brjóstin sem hún skaust upp með köllum. Henni grunaði auðvitað ekki eitt andartak annað en að þetta hefði verið vondur draumur. Ég lét þetta duga, gekk rólega út og fór fótgangandi á berum bífunum niður að sundlaug þar sem ég sótti fötin mín g-r-laðari en nokkru sinni fyrr.


****


Áður en Guð hafði litið niður til mín og vorkennt, allt fram að deginum sem breytti lífi mínu, göngunni upp Esjuna, hafði veröld mín að mestu leyti snúist um litlu íbúðina mína. Í gegnum skóla og síðar vinnu hafði ég alla tíð beðið þess að komast heim. Utan dyra var ég lítil sál, ófélagslyndur og feiminn einstaklingur sem reyndi að mjaka sér í gegnum lífið. Innan veggja íbúðarinnar var ég á heimavelli. Með Kapaltengingu við alnetið þeystist ég um flóð upplýsinganna og spjallaði við vinina sem ég þekkti einvörðungu af mynd á netinu. Svo var það líka sjónvarpið, dvd spilarinn, heimabíóið og tónlistargræjurnar. Þarna inni hafði ég nóg að aðhafast fyrir mörg mannslíf.
Ég hélt að vísu áfram uppteknum hætti en breytingarnar blésu nýju lífi í það dauðyfli sem ég var orðinn. Ég var orðinn ósýnilegur. Handhafi óútskýranlegra krafta í frumverki efnasambandanna, ég gat látið mig hverfa og birtast allt eftir pöntunum. Ég veit í dag að ég gerði margt sem engin leið er að afsaka, en ég veit líka að þetta bjargaði lífi mínu. Ég var þunglyndur og rétt eins og sagt er að karlmenn hugsi um kynlíf á nokkurra mínútna fresti hugsaði ég um sjálfsmorð. Þarna fékk ég annað tækifæri líkt og Guð hefði séð auman á mér þennan dag í hlíðum Esjunnar. En lífið mitt var ekki eintómt kraðak á meðan ég var enn sýnilegur mönnum. Ég hafði allavegana átt þrjá góða vini, Magnús, Tómas og Ingvar, sem öllum var fórnað á altari umsköpunarinnar. Það voru tangar af fleiri minningum sem enn sátu í mér við umskiptin. Því þrátt fyrir að vera himnesk gunga og mannafæla þá er ég talinn myndarlegur. Konur voru margar hverjar spenntar alveg þar til þær kynntust mér betur og sáu hvaða rolu ég hafði að geyma.
Á þeim tímum fyrir Esjugönguna sat ég eitt skiptið að morgni til á veggstúf fyrir utan íbúðina mína og horfði á sólarupprásina óskandi mér að líf mitt væri öðruvísi. Bænheyrður í sömu andrá er sólin kom upp gerðist það að ég kynntist konu. Hún hét Tinna og var að stíga útúr leigubíl þarna í götunni. Hún veltist eitthvað til af áfengisneyslu en kom auga á mig og heilsaði með þessari skræku fallegu stelpurödd.
- Hæ!
Ég horfði á hana og svo niður í lendar. Ég gat mig hvergi hreyft né ekkert sagt. Áður en ég vissi var hún komin upp að mér.
- Hæ sæti!
Það atvikaðist nú þannig að hún einhvernvegin datt í kjöltuna og var farin að kyssa mig blautum kossum. Áfengislyktin var stingandi, reykingarlykt skemmtistaðanna þrúgandi en samt ilmaði hún fyrir mér sem Engill. Ég spenntist allur upp.
- Vá foli, ég held að einhver vilji vera með
Hún snerti mig líkt og enginn annar hafði gert áður að mér sjálfum undanskyldum. Áður en ég vissi vorum við komin upp í rúm. Þetta var í fyrsta skipti sem ég naut ástar með konu. Stundin var ólík öllu sem ég hafði ímyndað mér. Svo miklu meiri og nánari snerting en ég hafði gert mér í hugarlund og svo miklu meira en þessar sífelldu sjálfsfróanir sem ég hafði stundað. Þessi undarlega tilfinning brann í mér. Mig langaði að eiga þessu konu. Hún öll svo fíngerð og fögur. Brúnt krullað hárið flökti niður á ber brjóstin. Þau löguð af guði sjálfum svo undurfögur. Allur líkaminn, maginn grannur og stæltur. Meðan hún sat ofan á mér uppstífnuðum fylgdist ég með henni, dáði hana og þráði þar til við loks sofnuðum alsæl saman.


****


Sambandið gekk vel, eða allavegana framan af. Við héldum áfram að hittast. Yfirleitt fram undir morgun þegar elskan mín barst ein heim undir lok djamms.
Hún var nú samt einföld hún Tinna. Ekki bara var hún sífellt að djamma, hún var hálfgerð gelgja. En mér þótti orðið vænt um hana og notalegar stundirnar sem við áttum saman. En fljótt fóru nú að renna á mig tvær grímur. Hún var alltaf drukkin þegar við hittumst, sífellt að fá lánaðan pening og svo einhver skiptin sem hún sagðist ætla að hitta mig að kvöldi loknu kom hún aldrei. Mannaði mig þá upp einn morguninn og fór heim til hennar. Faðir hennar, feitlaginn í síðnærbuxum og efnislitum nærbol kom til dyra. Bringuhárin krulluð og bringan sveitt fékk mig nærri til að setja upp grettu. Hann var á nærbuxunum og mátti deila um hvort þær væru hvítar eða gular.
- Hvað viltu?
Með höstuglegri röddu vakti hann mig upp úr þankaganginum. Ég stamaði óöruggur.
- Er Tinna heima?
- Hún Tinna mín? Heima hjá sér um helgar? Nei.
Hann vaggaði höfðinu til ýtrekunar. Þá spurði ég eins og grasasni.
- Nú? Býr hún annarstaðar um helgar?
Kallinn horfði eilitla stund á mig. Hann var eflaust að velta einhverju fyrir sér. Það var eins og hann vorkenndi mér. Sá einfeldnina í mér. Augu hans urðu eins og á litlum sætum hvolpi og hann varð skyndilega föðurlegur. Hið minnsta föðurlegri en faðir minn hafði nokkru sinni verið.
- Heyrðu kallinn, þú skalt nú ekki vera að eltast við hana Tinnu mína
Sagði hann góðlega. Þetta skyldi ég ekki fyrir mitt litla líf.
- Hún er örugglega hjá einhverjum strák
Og án frekarri orða útskýrði hann þetta vel fyrir mér. Hann hristi hausinn skilningsríkur og kvaddi mig með skálhreyfingu bjórsins sem hann hélt á í hægri hendi. Áfram stóð ég þarna fyrir framan lokaða hurðina meðan staðreyndirnar helltust yfir mig. Líkt og ég væri kúreki í vestrinu reif ég leiftursnöggt upp farsímann sem ég hafði keypt í vikunni áður og hringdi í Tinnu. Nálægt því að bresta í grát starði ég vonleysið uppmálað á svarta lakkmálninguna á hurðinni.
- Jaáhh
Lágvær rödd hennar í morgunsárið sem ég kannaðist svo vel við. Ég gat vel fundið lyktina af henni, daufa áfengislyktina og líkamslykt blandaðri ilmvatninu Angel. Ég var kominn með kökk í kokið þegar ég gat loksins sagt henni hug minn.
- Þú…þú…
Og það var allt of sumt. Ég brást í grát. Líkt og Tinna vildi vera mér góð og útskýra allt sagðist hún bara ekki “höndla” þetta lengur.
- Þú ert svoddan lúser greyið mitt að þú verður að finna þér einhverja aðra en mig
Svo bara sagði hún bless líkt og ekkert hefði komið upp á en ég var ónýtur. Eyðilagður í minni fyrstu ástarsorg.


****


Eftir að sambandinu lauk var ég haldinn endalausri tortryggni í garð kvenna. Sálfræðingurinn minn sagði þetta reyndar vera útaf atburðum í æsku.
- Þessi atburður hefur vakið upp bældar tilfinningar úr æsku
Ég grét með andlitið í höndunum meðan hann sagði mér frá öllum þessum sálfræðikenningum og þessum Fraud.
- Sigmund Fraud
Sagði hann af upphafinni virðingu svo orðin glumdu í eyrum. Mér gat ekki verið meira á sama. Þurfti bara einhvern til að ræða við. Létta af mér þungu fargi. En áður en tíminn var búinn var hann sálfræðingurinn búinn að flækja þetta í marga hringi og ég farinn að tala um samband mitt og móður.
- Hún móðir mín átti það til að týna mér
- Týna þér? útskýrðu betur fyrir mér hvað þú átt við með því drengur
Sálfræðingurinn var að leita einhverrar dýpri merkinga en fékk ekki. Einfaldleikinn var sannleikanum samkvæmastur. Hún hafði oft týnt mér og ekki haft fyrir því að leita. Það voru þá nágrannar, ókunnugir eða jafnvel lögreglan sem kom einhverjum tímum, dögum og vikum síðar með mig eins og hvern annan böggul. Hún sýndi því lítil viðbrögð heldur tók mig og lagði mig einhverstaðar þægilega frá sér og hélt áfram með það sem fyrir henni lág.
- Þú skynjar áhugaleysið. Og tengir það við aðrar konur sem þú hittir. Þér finnst þær yfirgefa þig og þú ert óöruggur. En þú verður að aðgreina móður þína frá öðrum konum Ragnar! Þó hún yfirgaf þig þá þýðir það ekki að aðrar konur muni gera hið sama.
Þetta dró bara enn meira af tilfinningum upp á yfirborðið og ég fór aftur að gráta. Núna með eilitlu móðursýkiskasti og ég missti stjórn á mér og öskraði.
- En hún yfirgaf mig! Tinna yfirgaf mig! Mamma yfirgaf mig!
Sálfræðingurinn leit á þetta sem jákvæð merki. Að ég væri að opna mig loksins og hélt áfram að róta í tilfinningunum. Loks dró hann upp úr mér ástæðu tortryggninnar, hina raunverulegu ástæðu þess að ég treysti engum konum og hræddist þær meir en allt annað
- Nú, hvað voruð þið mamma að gera hjá manninum?
Sálfræðingurinn var búinn að brjóta mig niður. Ég var orðinn sami átta ára krakkinn og hafði þolað slæmt uppeldið. Hann var farinn að tala við mig á þann hátt sem fullorðnir tala til barnanna.
- Var mamma lengi hjá manninum? Fór Raggi litli með mömmu inn eða beið hann frammi?
- Raggi fór stundum með inn og stundum var hann frammi
Ég farinn að hlusta á barnið í sjálfum mér. Ég sagði sálfræðinginum frá mönnunum sem móðir mín var að hitta. Að stundum hefði ég horft upp á þá mjaka sér ofan á móður minni og að endingu þegar ég var orðinn nógu gamall skyldist mér að hún væri að gera eitthvað ljótt. Ég sagði pabba aldrei frá neinu en mér bauð við þessu, fannst hún vera að svíkja okkur báða. Mér létti mikið yfir þessu spjalli alveg þar til sálfræðingurinn tók upp á sínum eigin “complexum”. Hann átti greinilega líka við vandamál að stríða.
- Móðir þín er bannsett hóra!
- Ha? Hvað…
Ég komst aftur til sjálfs míns þegar sálfræðingurinn var farinn að skrækja út ósóma og trúði ekki eigin eyrum. Sálfræðingurinn orðinn sveittur og rauður í framan af reiði.
- Ég skal segja þér hvað hún móðir þín var! Hún var helvítis hóra! Skækja!
- Afhverju ertu að segja þetta?
- Ég hef kynnst konum eins og henni móðir þinni. Þetta eru bannsettar hórur! Megi þær allar saman brenna í viti þessar lauslátu druslur!
Ég átti ekki fleiri orð. Var aftur farinn að gráta og nú yfir því að Tinna væri farin frá mér og að móðir mín væri skækja. Ég ákvað að fara aldrei aftur til sálfræðings þegar ég hljóp út grátandi inn í lyftuna á leið niður til helvítis.


****


Seinna þegar ég var að einhverju leiti farinn að jafna mig eftir sambandsslitin og orðinn dagdreyminn um konur ákvað ég að finna mér nýja kærustu. Þetta var stuttu áður en Esjugangan var rist í ævisöguna. Ég ákvað að finna mér feitustu og ljótustu konu landsins og vera þannig gulltryggður. Ég þráði heitar en nokkuð annað að eignast nýjan sálufélaga.
Það eða fá mér hund til að halda mér félagsskap. Án mikillar fyrirhafnar fann ég hana á netinu. Hún heitir Guðrún Hrund og afrekar það að vera þriggja stafa tala á vigtinni þó ekki nema rétt teygi sig upp í hálfan annan meter á hæð. Haldinn ólæknanlegum hlátrasköllum. Tattoo gella úr Breiðholtinu. Við hittumst í einhverja tvo mánuði og allt lék í lyndi. Hvísluðum ástarjátningum í eyru hvors annars og stunduðum villta ástarleiki. Ég var hættur að finna fyrir feimni í garð kvenna, var einhvernvegin meira sama þegar ég var með henni. Ég var að því kominn að bjóða henni að flytja inn til mín þegar ég hitti hana í Kringlunni. Augun ætluðu að skjótast úr af undrun. Ég bara starði á þessa konu sem nálgaðist mig án þess að veita því athygli. Hún leiddi vöðvastæltan svertingja sem var með sömu hlátraveiki. Mig langaði til að troða upp í hann epli á meðan ég kvaldist þessar fáeinu sekúndur. Þau horfðust hughrifin í augu og flissuðu saman. Svo gott sem beint fyrir framan mig staðnæmdust þau og kysstust. Veittu mér enga athygli. Það var eins og ég væri ekki til. Helvítis maðkurinn spriklaði í svarta manninum sem mjakaði sér utan í konunni minni! Ég gat ekki hamið mig og öskraði
- Helvítis mellan þín!
Ég hélt hún gæti ekki stokkið svona stór en hún hrökk hálfa hæð sína upp í loftið af undran og skrækti með báðar hendur til himins.
- JESÚS!
Það sem var jafnvel enn furðulegra var að hún lenti á báðum fótum án þess að brjóta sig. Í fyrstu var hún ekki viss en svo tók hún utan um svarta manninn með annarri hendi og brosti til mín.
- Þetta er búið á milli okkar!
Það var þá engin von hugsaði ég og undraðist yfir lífinu. Án þess að hugsa útí það sem ég sagði gaspraði ég sannleikanum út í einhverskonar historískri munnræpu.
- Ég var með þér af því að þú ert feit … og ljót! Þú átt ekki að geta fundið annan karl. Þú átt að vera trygg og í sæluvímu að fá að vera með strák eins og mér!
Ég var hættur að tala við hana og endurtók í sífellu við sjálfan mig.
- Hún er feit og ljót. Of feit fyrir hann.

Á spítalanum sögðu þeir mér að ég hefði verið kýldur kaldur af einhverjum svertingja að verja kærustuna sína. Fólkið þar gaf mér illt auga. Það hafði heyrt að ég hefði verið bölvaður dóni. Þetta voru enn ein vonbrigðin í lífi mínu en ekki þau síðustu!