Tvær klukkustundir til stefnu..

Ég veit að ég er að gera rétt…

Er það ekki? Hvernig er hægt að vera svona efins þrátt fyrir vissuna. Ef þeir segja að þetta sé rétt þá hlýtur þetta að vera rétt. Samt ekki..
Þetta er óþolandi. Það eru einungis tvær klukkustundir til stefnu.
Þeir segja að það sé of seint að hætta við. Ef ég geri það muni hvíla yfir mér bölvun hins heilaga það sem eftir er ævi minnar. Ég get ekki svikið loforð.
Því að þegar dómsdagurinn rennur upp ætla ég að bíða afkomenda minna í Paradís. Ekki fyrir neðan.
Það er verið að biðja fyrir mér. Menn sem ég hef aldrei séð áður koma og segja einhver hvetjandi orð við mig og klappa mér á öxlina. Svo ganga þeir burt. En ég heyrði ekki hvað þeir sögðu. Ég er ekki á staðnum. Það sem ég sé skynja ég ekki. Það er bara þarna.

Ein og hálf klukkustund til stefnu..

Ég held að ég sé að gera rétt.
Þeir hafa tekið frá mér næstum allt sem ég átti. Mömmu, pabba, ömmu, afa, bróður minn, systur mínar þrjár og dóttur mina. Allt sem ég á er sonur minn, sem er hjá barnsmóður minni sem hefur flutt úr landi.
Ég mun aldrei sjá þau aftur..svo ég hef engu að tapa. Eða hvað. Er þetta þess virði?
Það hlýtur að vera. Ég hitti þá sem ég saknaði, ég öðlast eilífan frið og blessun, ég mun flytja til mun betri staðar. Hvað vantar?
Það er samt einhver efi innst inni. Hvað ef allt sem hefur verið sagt við mig frá fæðingu er eintóm lygasaga?
Ég spyr þá.
Þeir bregðast illa við, slá mig í andlitið og öskra á mig. Spyrja hvort ég sé að draga í efa það sem við vitum allir með vissu?
Ég biðst afsökunar og segist ekki vita hvað ég sé að hugsa í augnablikinu.
Þeir fyrirgefa mér og segja það vera eðlileg viðbrögð, en að ég eigi að vita að ég sé að gera rétt.
Ég held að ég sé að því. Þetta fólk er óvinurinn. Þeir kjósa hann, styðja hann.
Svo fer ég líka á betri stað og mín bíður eilíf umbun.
Eftir tæpa tvo klukkutíma munu saklausir borgarar láta lífið. Konur, börn, ellilífeyrisþegar og öryrkjar. En þau eru ekki saklaus. Þau eru sek. Það er þeim að kenna að líf mitt er jafn ömurlegt og það er.

Ein klukkustund til stefnu..

Maður kemur inn með tösku. Innihald hennar er mitt. Hluti í baráttu okkar fyrir frelsi. Mér er rétt taskan. Ég opna hana. Þar blasir hún við, á stærð við kóraninn. Sprengjan..
Ég sit þarna og horfi á hlutinn sem mun koma mér til Allah. Hann mun elska mig. Staðurinn sem ég fer á getur ekki verið verri en sá sem ég er á núna. Því ég á ekki neitt. En mun eignast allt, og ef það er lygi, þá er það samt ekki verra.


Tvær mínútur til stefnu..

Ég er staðinn upp. Æðstipresturinn talar við mig og segir mér að það sem ég sé að gera sé rétt og muni hjálpa öllum að sigra hið illa. Ég finn fyrir stolti, en samt finnst mér eins og það sé bara verið að nota mig. Svo kemur þetta allt í fréttum og fréttamaðurinn talar um mig eins og glæpamann.
En mér er sama, hann veit ekkert í sinn haus. Það veit ekkert af þessu fólki í sinn haus.

Það er komið að því..Ég set töskuna á bakið, hún inniheldur sprengjuna og hinn heilaga Kóran. Ég geng út um dyrnar. Áfangastaðurinn er gatnamót 30 metra frá. Ég fylgist með fólkinu sem stendur þar, á meðan ég geng þangað. Ég sé konu með barnavagn. Ætli hún viti að hún sé að deyja eftir mínútu? Þarna eru líka þrjú börn frá svona 9-11 ára. En þau eru í óvinaliðinu, þau eru ekkert betri en þeir sem eru yfir þeim.
Ég held um takkann í vasanum.
Ég hef komið mér fyrir.
Á ég? Er ég að gera rétt? Er þetta kannski rangt? Ég er sveittur. Ég sé tvo lögreglumenn. Þeir sjá bakpokann og sjá að ég er stressaður. Þeir öskra á mig og byrja að hlaupa að mér.
Ég hef um það bil 10 sekúntur til að ákveða mig. Ég lít á fólkið í kringum mig. Það er svo mikið af börnum. Eiga þau skilið að deyja fyrir málsstaðinn? Mun málsstaðurinn einhverntíma sigra? Ég er búinn að ákveða mig.
,,Inshallah”*


*Arabískt orð yfir = ef guð vill það