..he walked on into the shadows of the night, glancing this way and that for the constantly searching enemies of the dark. The strong beams of light flowed through the air like rays of a blazing sun, his enemy, his foe. He stopped by the wall and breathed slowly, silently, observing the human. He felt his back tingle, and absent mindedly scratched.
then he stopped.
The human was looking towards him. The human was searching. The human had in it's hand a beam of blazing light and slowly traced it upwards, cutting his comforting and healing shadow like a sword cutting a vigilant dragon in battle for death. He knew he would have to leap. An impossible leap for stealth but the leap would have to be made for the security of darkness.
The human raised it's hand fully and pointed the light at the wall, where moments before ha had been.

He silently walked on, aware that another beam would touch him, he would have to take a risk. It was something he was not used to, and thus he had lived as long as he had. But there was no way around it. This had to be done. He took another great leap…a shadow the human sees every day flashed before it, the hallway it was watching darkened for a second by something. It stood up and called uncertainly into the night. Nothing answered. Wierd was the human's thought, but not wierd enough for disturbance. It sat back down and began flipping through pages of some magazine.

Another difficulty he had overcome. He was growing in selfesteem, he knew he could do this. Only one obstacle yet. himself…

A soft gurgle escaped his lips as he felt the blazing heat, the unescapable searing heat as he saw the ground draw near, slowly, and as so many times before, the world slowed down around him, he felt it would take forever to reach the ground, but finally the two met, his skull bashing the hard pavement and a dull crack searing the fine fibres of consiousness he kept gathered within his mind.

Katrín stóð upp. Hún hafði heyrt eitthvað, hún var viss um það. Hvað var það? Einhversskonar hljóð, eins og þegar maður hoppar ofan í vatn og finnur það hylja eyrun af þrýstingi. Hún labbaði fram á ganginn, illa lýstann ganginn. Hún skimaði í kringum sig, hægri, ekkert nema Pétur skoðandi í kringum sig með vasaljósið, vinstri, einhver…eitthvað liggjandi tuttugu metra frá henni? Hún labbaði nær. Hún fimaði eftir hennar eigin vasaljósi, sem hékk svo óþæginlega aftan á beltinu hennar, lófar svitnandi, og eftir stutta stund hafði hún lýst veruna sem lá í skugganum, endalausa skugganum. Það hreyfði sig ekki. Skrýtið… Það leit út eins og einhversskonar geimvera, um einn meter á hæð en bogið, skrýtin leðurkennd húð, skrýtnir fálmar fyrir hendur…ótrúlegt…hún virtist hafa fundið það sem þau höfðu verið leitandi að í margar aldir. Hún gat ekki stunið einu orði upp. Hún leit upp af verunni að orkunni sem umkringdi líkið. Bláleit, orkan myndaði hlið. Hlið? Hlið fyrir veruna? Hugsanlega, það höfðu fræðimennirnir ýjað að…

Katrín stóð vandræðaleg fyrir framan nýja gæslumanninn. Hann stóð upp og starði á hana. Hún strauk varlega hárlokki frá augunum og horfði á hann til baka. Hann starði með alvarlegum svip á hana í hátt í mínútu, svo spurði hann: “Og hvert villtu svo fara í frí?”

Hún stóð í nokkrar sekúndur með starandi augum, en jafnaði sig svo hljóðlega, og hægt og rólega fór höndinni niður að hægra lærinu. Þetta var setningin sem meistarinn hafði sagt henni. Hann hafði brennt þessa setningu í undirvitund hennar, svo mikilvæg var hún, og það sem hún þyrfti að gera. Höndin dró fram hníf sem hún hafði falin aftan á læri sínu. Eldsnöggt högg, og gæslumaðurinn, sem úrmyndaðist yfir í samskonar veru og sú sem kom þessum fundi af stað, féll á gólfið með hendur á skornum hálsi.