Mikið er falleg mjöll yfir öllu, glitrandi snjórinn hylur alveg gráar göturnar sem endurspegla tilbreytingarlítið líf okkar sem eru full af hugsunarlausum holum. En fönnin fyllir alveg upp í götin í götunni og kemur grunlausum ökumanni í hann krappan, hann þeytist svo í hálkunni og snýst í nokkra hringi og endar svo á saklausum ljósastaur, gerir í hann stóra dæld og slekkur ljósið.
Lífið er yndislegt, svona út um gluggan. Heimurinn kvelst meðan ég lifi hér, óskaðanlegur, í blokkaríbúð á fjórðu hæð. Ég held að húsið sé blátt, eða kannski grænt, ég er ekki alveg viss, það er svo stutt síðan það var málað, kannski ekki nema mánuður síðan. Ég hef nú ekki kíkt út í svo langan tíma, ekki síðan, hvað, var það júlí, kannski ágúst, það er ekki síðan ég fékk högg á hnéð. Mér er ennþá illt eftir krakkaskömmina, helvítis krakkaóféti á þessum bannsettu malbiksbrettum. Ég þarf að ganga við staf sem ég bjó til úr borðfót, en ég þarf nú ekkert á borði að halda, og ekki fæ ég neina gesti til að bjóða að borða.
Ég geng inn á salernið og opna sturtuklefann, „Góðan daginn, Hrafn minn, hvernig líður þér í dag?” Hrafn situr inni í sturtuklefanum, bundinn í poka og getur sig hvergi hreyft. Jónas býr fyrir neðan mig, hann er 26 ára piparsveinn og hann hefur farið í búðina fyrir mig undanfarið, þar sem ég er nú bæði haltur og aldraður. Núna þarf hann ekkert að fara í búðina heldur hvílir sig bara í sturtuklefanum heima hjá mér.
Hann opnar augun löturhægt og horfir á mig, hann lítur út eins og hann sé nývaknaður eftir mikið svall. „Gæti ég fengið einhvað að drekka?“ spyr hann veikri röddu, en ég veit að hann er að ýkja röddina, til að ég vorkenni honum.
„Og hví ættir þú skilið að fá einhvað að drekka? Ef þig langar rosalega mikið í vatn þá skaltu loka augunum og hugsa um einhvað annað, því að þú færð ekkert vatn fyrr en ég leyfi.“ Ég sný mér að baðkerinu og læt renna í bað, ég kíki svo fram aftur til að skoða betur slysið.
Þegar ég kem að glugganum á ný er komið mikið af fólki fyrir utan og verið er að bera alblóðugan ökumanninn inn í sjúkrabíl. Hah! Gott á hann, ég vona að hann hafi slasast mikið, ég vona að hann hafi ekki látist heldur hafi hlotið varanlegan skaða svo að hann kvelst allt sitt líf. Ég sný mér að veggnum, þar er mynd af konunni minni, hvíli hún í friði. Djúp blá augun eins og persónuleiki hennar, fagurt brosið sem engum tókst að taka af henni og loks tyndrandi hárið sem náði niður á mjóbakið. Ég elskaði hana svo heitt.
Ah, baðið ætti að vera tilbúið. Ég kíki inn á bað og skrúfa fyrir kranan, sting fingri ofan í vatnið sem er alveg mátulega heitt. Ég afklæðist og dýfi mér í baðið. Það er opið fyrir sturtuklefann svo að Hrafn geti horft á. Ég kem mér vel fyrir í baðkerinu og læt heitt vatnið hreinsa líkama minn.
„Það er svo gott að fara í bað, finnst þér það ekki?” Hrafn segir ekkert, „þegar maður er í baði finnur maður fyrir öllum líkamanum, finnur hversu stór maður er, finnur hversu stórir fæturnir eru, maginn, jafnvel tærnar, maður finnur jafnvel fyrir tánum, og þegar maður dýfir hausnum ofan í þá finnur maður hvað hárið á manni er langt.” Ég dýfi höfðinu ofan í vatnið og finn fyrir andlitinu og hárinu, ég kem svo höfðinu upp úr vatninu á ný, ég sný mér að Hrafni. „Af hverju býr maður ,sem er eins myndarlegur og þú, einn?”
Hrafn andar erfiðlega og óreglulega en svarar engu. Ég stend upp úr baðinu, „Af hverju býrðu einn, Hrafn?“
Enn svarar hann ekki en horfir veikullega á mig, eins og hann vildi óska þess að hann gæti svarað spurningu minni, en hann hefur ekkert svar. Ég tek stafinn minn og geng að honum, „Af hverju býrðu einn?“ þögn.
Ég slæ hann í andlitið með stafnum, „af hverju, Hrafn? Svaraðu mér!“ Hann svarar engu þótt að ég sé í ógnandi stöðu til að slá hann aftur. Ég legg frá mér stafinn og tek handklæði og þurrka mér fyrir framan hann og horfi í augun á honum allan tíman. Ég klæði mig svo í sömu fötin aftur.
Ég fer fram og næ mér í hníf, stóran beittan kjöthníf, og pilluglas fer aftur inn á baðherbergi. Ég legg hnífinn á vaskarborðið og opna pilluglasið og tek tvær töflur. „Hvað er þetta?“ spyr Hrafn.
„Viagra, stinningarlyf!“ svara ég og Hrafn byrjar að anda hraðar. Ég loka glasinu og tek aftur upp hnífinn, geng að Hrafni og sker á böndin sem halda honum, svo legg ég hnífinn að hálsinum á honum.
„Ef þú reynir að gera einhvað, þá sker ég þig. Stattu nú upp,” Hann stendur upp og ég dreg hann úr pokanum, „eltu mig,“
Ég geng með hann inn í svefnherbergið, það er dregið fyrir og ég er búinn að taka sængina og koddan í burtu. Við gaflinn eru ólar svo að ég geti fest Hrafn við rúmið. „leggstu á magan og festu aðra hendina í ólina.”
Í því augnabliki þegar hann leggst á rúmið þá finn ég hvernig lyfin eru byrjuð að virka, ég lít niður og gleymi mér í örskotstund. Hrafn tekur eftir mistökum mínum og nýtir sér það, hann grípur í hendina á mér og rífur af mér hnífinn. „Ekki reyna neitt, annars sting ég þig!“ segir hann ákveðinn en hann er þreyttur og svangur og það heyrist á röddinni hans. Hann smeigir sér fram hjá mér og þreyfar sig út úr herberginu. Ég sný mér við og horfi á hann ganga út. Hann hverfur bakvið vegginn og ég heyri í honum hlaupa burt. Ég stend aðgerðalaus í smá stund en geng síðan að skápnum og tek út úr honum haglabyssu, finn stól, sný honum að hurðinni og sest í hann. Ég ætla ekki að deyja einn.