Vindurinn barðist heiftalegu stríði við þau fáu laufðblöð sem enþá höfðu kjark til að halda sér í vitandi að vetur konungur væri væntanlegur. Brakið sem vindurinn hafði skapað í öll þessi ár óháð mannferðum af nokkru tagi virtist aukast og verða taktfast. Af einhverjum ástæðum hafði grein eða lík planta ákveðið að reyna komast innum gluggan gleymt tilgangnum og hjakkað í farinu korterum saman.
Melkorka sem var ekki vön að vera andvaka greyp þéttingsfast um barm áklæðunar og náði að sannfæra forvitinn líkama sinn um að strútar hefðu fyrir löngu fundið lausnina á ótta og öll skiptin sem hún hefði hlegið af þeim væru hrokafull feilspor byggð á fordómum í garð risafugla sem kunna ekki að fljúga. Hún vissi manna best ástæðunna fyrir því að náttúruöflin væri óvenju hávær og beitt í kvöld, næstum klisjukennd. En litla raunveruleikafyrrta hjarta melkorku barðist engu að síður um eins og sleipur lax gripinn af hungruðum birni í flóðmikilli á. Hún lokaði augunum þéttingsfast. Loksins eins og þruma í lyftu kom vonarglætan brosandi inn og sannfærði hægri hendi melkorku um að seilast í afruglarafjarstýringunna og stilla á seðjandi brúnkukremlegan fréttaþátt sem var nýbyrjaður á FOX sem fjallaði um hvernig varnalausar bandarískar ambáttir ættu að verja sig gegn skítugum fégráðugum dópfíklum með því að ferðast með uppblásna karlmannlega gúmmídúkku sem átti að bera með sér öryggi gegn slíkum vágestum. Dúkkan var sérstaklega góð að því leiti að mörgum bandarískum konum er nauðgað íllkvittnislega útí kanti á stæðstu þjóðvegum landsins á meðan saklaust fórnarlambið skiptir um dekk eða stoppar til að tala í símann.
Skyndilega án þess að vita það uppgvötuðu hendur melkorku að takið sem hafði svo ofsalega hvílt á ábreiðunni hafði nú opnast, loft var byrjað að fljóta áhyggjulaust um vit og hjartsláturinn hafði fundið taktin sem hann gekk á áður og vann nú markvisst að því að komast þangað hægt en örugglega. Það leið ekki á löngu áður en Melkorka skildi að brakið og vindlætin voru endurtekning á áralangri þjálfun þessara tveggja þátta sem höfðu aldrey þurft að njóta aðstoðar yfirnáttúrulegra hluta að nokkru tagi og ef svo væri hefði útkoman eflaust verið mun háværari og dramatískari væru bara það, vindlæti.
Einmitt þegar fullkomin samhljómur, var við það að banka á dyr aðstæðnanna var kippt í öxlinna á honum og honum sagt í háværum hvísltón með einn fingur á lofti að nú myndi síminn bráðum hringja og engin tími væri fyrir samhljóm eins og hann að koma sér fyrir svo hann setti hendinna aftur með síðu og fylgdist með. Dring sagði símin ákveðið en bara einu sinni, síðan fylgdi rhytmískur titringur sem glaðlega hélt uppi ljósskilti með áletrunninni Privat number á í höfustöfum. Skyndilega fann Melkorka að allar þær tilfinningar sem voru rétt í þessu að checka sig út höfðu gleymt farangrinum sínum. Eins og pendúll á Herbalife þaut hún milli ákvarðanna viss og óviss til skiptis en alltaf hundrað prósent á því að þurfa að skipta um skoðun.
Halló…. Er þetta Melkorka María Gunnarsdóttir að Hjallabrekku 24 sagði þykkur og skýrmæltur rómur með bílaambient ómandi raunverulega í bakgrunnin. Melkorka hreytti útúr sér svarinu án þess að gefa sjálfri sér sekondu til umhugsunar og sjálfri sér til mikillar undrunar var útkoman ótrúlega lógísk og fagmannleg. Hver spyr… og eftir að hafa sleppt þessum viðeigandi en ómeðvitaða orðasambandi áttaði hún sig á að töluverður tími hafði liðið áður en orðin brutust svona vel meitluð í gegnum tanngarðinn. Þetta gerði Melkorku mjög stressaða og óörugga því vitneskjan um að slíkt lán væri ólíklegt að henda hana í næstu spurningu og það hlyti að verða önnur spurning, hún yrða koma, hún yrði pottþétt svo flókin að undirmeðvitundin ætti engan skyndihjálpapakka við slíkum árásum. Getur verið að þú eigir dagbók merkta með símanúmerinu þínu mótað úr mjög litlum hauskúplímiðum. Lárétt yfir öftustu blaðsíðunna, (hik) þessa sem er alltaf límd við harðar kápur. Hver er etta…. Ekkert annað, ekkert nema lítið gelgjulegt svar gjörsamlega óháð spurningunni sem spurð var. Þrátt fyrir að svarið lægi ljóst við eins og albínói uppvið vegg. Ég heiti grimmur… Heitiru grimmur… Grímur ég heiti Grímur Gunnlaugsson og ég fann þessa bók, áttu hana eða ekki. Melkorka áttaði sig skyndilega á að hennar samningskubbar væru öngvir og þetta hrokafulla buissnessmanna attitude væri engum til góðs í þessum litlausu samningarviðræðum svo hún gekkst við bókinni hikandi meðvituð um að klukkan væri 6 um morguninn og greinin eða plantan væri enþá að reyna að komast innum gluggan. Hvað ef Grimmur reyndi það líka ? Myndu sameiginlegir kraftar þeirra tveggja mölbrjóta rúðunna sem myndi splundrast inní veggin með þeim afleiðingum að tveir rafmagnvírar með mismunandi skoðanir á lífinu myndu hittast og kveikja í veggfóðrinu þaðan sem eldurinn myndi læðast uppí bitanna og læsast í viðarþakið með þeim afleiðigum að stór svartur brunaköggull myndi hrapa til jarðar og brenna andlit hennar (hik) eða ekki. Ég get komið þessu til þín á morgun þegar ég er búin í vinnunni, ég er búin snemma afþví ég er á 6 vaktinni. Melkorka játti því og kvaddi kurteisislega að henni fannst.
Klukkan hafði nú skriðið í 7 og Melkorka farin að finni líf undir fjölunum sem áðan virtust dauðar og ómerkar. Heita vatnið var þægileg tilbreyting og tannburstunin sem fylgdi frískandi og góð á bragðið. Nú var komin tími til að rífa sig upp og þykjast skipta máli. Á leiðinni til Sigríðar týndi Melkorka dagvitundinni og einu hugsanirnar sem flökktuðu um hugarhvel hennar voru tengdar eymingja dagbókinni hennar sem var nú í skítugum klónum á grimmum verkamanni. Öll hennar leyndarmál á glámbekk allar hennar dýpstu hugsanir á 100kall í kolaportinu. Nánar lýsingar á fyrstu kynlísreynslu hennar á plakati inná kaffistofu fullri af skítugum hlæjandi bifvélavirkjum sem skiptust á að fara sveittir á klóstið með myndir af henni í hausnum (hik) eða ekki. Skyndilega ruddist dagvitundin inn og lét Melkorku vita að hún hefði gengið framhjá húsinu hennar sigríðar.
Sigríður var fjölfötluð stelpa sem Melkorka annaðist stundum í frístundum. Mamma hennar og mamma Sigríðar voru vinkonur og Melkorka hataði þessa óréttlátu skuldbindingu sem móðir hennar hafði svo freklega troðið uppá hana. Stundum óskaði hún þess að Sigríður myndi bara alltí einu liggja í slefpolli hreyfingarlaus og köld. Hún hugsaði oft um það hvort hún gæti ekki bara tekið hana úr sambandi eins og bíómyndunum, en hún hafði aldrey fundið innstungunna á sigríði, ekki einu sinni snúru. Samt í rauninni fann hún til með sigríði og hún minnti hana stundum á hve heppin hún var að geta gengið og talað. Einstaka sinnum þegar Melkorku leið mjög ílla fór hún óumbeðin að heimsækja Sigríði því vandræðaleg fötlun hennar virkaði oft sem mórölsk spíttpilla og hún gat vellt sér uppúr því að vorkenna sigríði í staðin fyrir sjálfri sér. Eigingjarnt kannski en hún vissi að fáir heimsóttu sigríði þannig að allir græddu hvort sem er á þeim ráðahagnum.
Sigríður sat við endan á löngum og dimmum gangi sem var staðsettur á neðstu hæð sambýlisins. Melkorka gekk þungum skrefum í áttina að henni og tók eftir að Sigríður virtist verða óstyrkari með hverju skrefinu sem Melkorka dröslaði útúr sér. Þegar hún var komin alveg að hjólastólnum trylltist Sigríður og byrjaði að benda í allar áttir en horfa djúpt og óhugnarlega í augun á Melkorku eins og hundur að sega lögreglunni að eigandi sinn væri fastur á járnbrautateinum. Hún slefaði og benti í óðagotti á stafaspjaldið sitt en þó aldrey á minna en 3 safi í einu. Melkorka með tárin á hold og grátin í kverkunum öskraði á hjálp. Í sömu andrá kom yfirhjúkkan aðsvífandi með nál á lofti ásamt tveimur stórbeinóttum svósveinum sambýlisins sem í sameiningu tróðu nálinni djúpt inní mjöðm Sigríðar ásamt því að henda í Melkorku huggunarorðum annarslagið. Orðin skoppuðu eins og feiti á pönnu þar til Melkorka missti tárin og hljóp út. Hún hljóp inní ruslageymslu þar sem hún hafði líka byrjað að reykja og hóf að taka andköf á áhugamannslegan hátt þurrkarndi þau tár sem hún náði með erminni en sleikjandi hin horblönduð áður en þau féllu Driing…
Afhverju núna… Afhverju akkurat núna þurfti síminn að hringja? En Melkorka vissi hver var í símanum og fann fyrir mikilli þörf að hitta dagbókinna sína núna, hún vissi að þetta var hún þótt klukkan væri ekki orðin umsamin afhendingartími. Köllum það bara kvenlegt innsæi. Halló… (með grátin að ríghalda sér í kverkunum) Halló þetta er Grímur hérna ég var að… Ég veit hvar geturu hitt mig sagði Melkorka Grími til mikillrar undrunar… Ég er á bíl ég get hitt þig hvar sem er á ég kannski að hitta á þig núna… Veistu hvar sambýlið í hrauntungu í kópavogi er ? Já ég verð kominn eftir 5 fylgstu með með mér ég er á stórum Lancer pickup chá…
Melkorka náði að smygla einu glotti í gegnum tárin ásamt tveimur hneykslunarlegum nefloftflæðum útaf þessu asnalegu chái sem hann svo aulalega sleppti útúr sér. Chá he það segir þð engin í alvörunni hugsaði hún með sér og kveikti sér í brotinni sígarettu sem hún hafði lagað áður á nákvæman hátt meðan hún var föst á ljósum í næst aftasta strætósætinu á leið 66. Þegar hún sá reykinn stíga upp eins og hann væri að leita að einhverju róaðist hún og velti fyrir sér á tóman huga hve leiðinlegt það væri að vera síleitandi að einhverju en hverfa síðan bara alltaf. Hún tók sér tak leit í kringum sig og stökk útá horn.
Melkorka hafði reyndar ekki hugmynd um hvernig Lancer Pickup leit út þannig að hún gerði sig bara augljósa og leitandi við hvern einasta bíl sem keyrði framhjá og hló að því innra með sér að sumir ökumennirnir hefðu haldið að hún væri væniskona í leit að kúnna en auðvitað virkaði þetta og Grímur sá hana úr kílómeters fjarlægð enda þekkt hana nokkuð vel fyrir, eftir að hafa lesið um hennir innstu þrár og fyrstu kynlífsreynslur kvöldið áður. Melkorka var nýbúin að reyna að selja sig bílnum á undan Grimm þegar hávær hurðaskellur glumdi í eyrum hennar og hávært hróp sem hljómaði eins og nafnið hennar fylgdi í kjölfarið. Hún sá samt ekki hurðagáttina fyrir trjánum og læddist því varfærnislega útá götu til að sjá fyrir hornið því hún vildi ekki fara aftur á sambýlið en samt fá það staðfest að hrópið hafði komið þaðan. Hún sá bregða fyrir hjúkkunni og stökk til á sama augnabliki og nafninu hennar var kæruleysislega sleppt útí náturunna, en á sama augnabliki sá Grímur hana í sömu línu og Lancerinn hans stefndi á 110kmh niður grænutungu. Örlítil þögn laggði fallegan rauðan dregil fyrir gnístandi bremsuhljóð og óþægilega raunverulega dynkin sem fylgdi. Hjúkkan var tvær til þrjár sekondur að treysta innsæi sínu en hljóp síðan 100 metranna sem voru fyrir hornið á 9.80 sekondum og fékk taugaáfall. Grímur steig enþá með fítonkrafti á bremsunna þrátt fyrir að vera grafkyrr. Öskrin sem fylgdu taugaáfalli hjúkkunar höfðu borist um hverfið og fólk byrjað að streyma feimnislega að nema skósveinarnir sem virtust eins og tölvur vita nákvæmlega hvað hafði skeð og enþá betur hvað þeim bar að gera.
Það fyrsta sem Melkorka sá voru skósveinarnir tveir koma aðsvífandi gegnum hópin sem leit út eins og lömb á leið til slátrunnar. Þeir voru með tæki og virtust vera að öskra til hennar leiðbeiningum sem hún heyrði ekki um hvað snérust. Tíminn virtist líða þrefalt hægar en venjulega og lömbin jörmuðu án þess að heyrðist orð. Hún vissi samt að hún hafði heyrn, því hún heyrði allt sem fólkið sagði í aftari línum áhorfendahópsins en hún mundi bara ekki hvernig hún ætti að skilja það sem orð. Skósveinarnir struku henni ljúflega á ennið á meðan þeir reyndu að fela blóðið fyrir henni. Þessar strokur virkuðu samt á Melkorku eins og þeir væru meðalfast og örugglega að reyna að loka augunum á henni eða allavegna hvetja þau til þess og svo… …
Draumaheimurinn sem Melkorka var að vakna úr hafði verið sá rosalegasti sem hún hafði upplifað henni hafði reyndar ekki dreymt í nokkur ár nema þá örsjaldan og síðan gleymt því en núna hafði hún skoðað heimin frá sjónarhólum sem ekki en hafa verið reystir, og haft nóg tíma. Þetta minnti hana á mynd sem hét “Waking Life” en sú mynd hafði aldrey haft mikil áhrif á hana afþví henni dreymdi hvort sem er aldrey en þarna virtist undirmeðvitundinn hafa gefið henni endursýningu því hún mundi hvert einasta moment sem hún upplifði hinumegin en þó mest hljóðið. Ískrið í dekkjunum sem ómaði enþá í innri heyrn hennar.
Það voru tvær vikur síðan hún opnaði augun síðast og viti menn, ljós er ekki besti vinur mannsins á slíkum augnablikum og síst af öllu neonlýstar læknastofur svo hún lokaði þeim aftur grimmilega þangað til hún fann ekki fyrir fótunum á sér, höndunum né neinum áður hreyfanlegum parti af fallega skornum líkama hennar. Augun opnuðust ómeðvitað því allur hennar mannlegur styrkur (plús smá auka) fór í að double staðfesta þá hræðilegu martröð sem virtist staðfest og óumflýjanleg. Þegar ljós-shockið minnkaði skynjaði hún á þessu hraðasta og harðasta augnabliki ævi sinnar þrjá hluti. 1Móðir hennar hafði staðið yfir henni frá því henni hætti að dreyma, 2hún var blaut í framan eftir táraflóð Pabba síns sem lá á grúfu hinumegin við rúmið, 3og á borðinu þeim megin, við hliðinna á hálffölnuðu blómabunkti sat dagbókin hennar sofandi eins lítið barn.

Brjánn Árnason 2004-11-25