Phsyco var ungur námsmaður á guðfræðideild. Hann var mjög svo gáfður og þónokkuð heimspekilega sinnaður. Í menntaskóla dúxað ´ann og það sem hafði drifið hann áfram í lærdómnum var draumurinn um að verða prestur í litlu byggðarlagi utan á landi. Þetta var fyrsti veturinn hanns í háskólanum og hann hafði nýlega flust til höfuðborgarinnar og hýrðist hann í leiguhjalli upp í breiðholti í fyrsta skipti bjó hann einn um æfina. Hann sá fljótt að guðfræði námið átti ekki við hann. Hann var einfaldlega of gáfaður til að geta kyngt allri vitleysunni úr BiBlíunni hrárri. Það sem stóð mest í honum var það hvað allt var svo tilgangslaust. Hann ætlaði samt sem áður ekki að gefa guðfræðinámið alveg upp á bátinn. Það var síður en svo auðvelt að sleppa svona einn tveir og þrír einhverju sem hann hafði unnið að svo lengi. Enn áhuginn dvínaði all svo verulega, í stað staðfestunar sem einkennt hann hafði áður var komið eirðarleysi. Hann mætti í tíma uppí háskóla og rembdist við að gera sér upp einhvern vilja til að meðtaka það sem hann átti að vera læra en ekki leið á laungu þar til hann stóð sjálfan sig að því að láta hugan reika. Þetta gerðist æ oftar og endanum gafst hann upp. Því að mæta í tíma? Hann lagðis upp í fleti og hafði ekki kjark til að segja aðstandendum sínum frá ástandinu á sér.Auralaus hýrðist hann í hjallinum og gerði ekki annað en að reyna finna tilgang lífsins annars gæti hann ekki haldið áfram að lifa. Hann var hungraður, hann gæti farið að vinna en hverju skipti það svo sem máli svona til lengri tíma litið. Hvað bar framtíðin í skauti sér, það skipti engu máli það þjónaði engum tilgangi ekkert gerði það. Undirdtöður tilverunar voru farnar, allt gerðist vegna einhvers en þegar það kemur að undirstöðunum var ekkert, engin grunnur : allt hrynur og ungi vinur okkar fór að hrapa. Snemma í máimánuði að kvöldlegi og það er rigning. Hann Phsyco horfir út í gluggan og sér allt gerast: rigninguna falla í myrkrinu og skella á jörðinni án þess að þjóna einhverjum sýnilegum tilgangi. Þetta var eins og að horfa á kvikmynd af japönsku hann skilur ekki neitt í neinu og getur ekki sett neitt í samhengi, hann er búinn að reyna það í marga mánuði en þetta er alltaf jafn torskyljanlegt. ,, Ég verð að fá að horfa ofaní pollana, kannski sé ég mynstur, kannski finn ég út tilgang lífsins“ hugsaði hann með sér. Hann hljóp út á götu, lagðist í myrkrinu niður á hné sér og stakk höfðinu niður í pollin galopnaði augun. ,, Hvað er ég eiginlega að gera!” var síðasta heilbrigða hugsunin sem um huga hans fór áður en hann sleppti algjörlega takinu og gaf sig vitfirringunni á vald.

Djöflar Rannsóknar réttarins höfðu ásótt hann. Hann barðist við þá einn í einu og var svo lengi að, að hugtakið tími máðist út og dagur hver var sem þúsund ár og þúsund ár sem dagur einn, eða í mestalagi vika.

“Síðasti árinn er veginn, gakk inn!” sagði rödd hans sjálf utan úr tímalausu tóminu. “hættu þessari vitleysu og ég mun gefa þér hina mikilfenglegustu gjöf, það sem þú hefur þráð svo lengi: vísdóminn að tilgangi lífsins.” Aðra tilfiningar sem hann hafði áður verið´á valdi verið viku og þess í stað spratt upp óendalegt þakklæti og feginleiki. “GLEYMDU tilgangleysinu, finndu gleðina sjáðu hlutina eins og þeir eru og þú munt upplýstur vera. Skelltu þér í bíó, ég splæsi” var síðan sagt. Phsyco vaknaði. ókunnulegt umhverfi, samt vissi hann að hann var Kleppi, hann vissi það útafsþví að honum hafði verið sagt það án þess að hann gæti munað eftir því, af sama skapi vissi hann að hann væri búina að vera þarna í tvö og hálft ár þótt hann gæti ómögulega ryfja upp það. Það var eins og hann væri að að vakna af laungum svefni. Inn kemur vörðu og segir að öllum sé boðið í Laugarásbíó á gamanmyndina Brúðkaupspíparinn. Hann kemur mér fyrir´í horninu, önugur, Hvar er tilgangur lífsins!. Hann horfir á þessa drepleiðinlegu mynd ,það lá svo ljóst hvað hún var tilgangslaus að það var ekki fyndið. “ gleymdu tilgangsleysinu” sagði hann við sjálfan sig. Og hann horfði , þetta er ekki tilgangslaust þetta er bara svona. Svo kom brandari og ósjálfrátt byrjar hann að skellihlægja, tilgangsleysið gleymt og smá gleði skein inn í huga hans. Og hann vissi að þetta var tilgangur lífsins: Að lifa lífínu lifandi.

Endir

Ps. Hallbjörn sendi þessi skilboð til Ómars frá aðalmiðstöðvum S.töndum Saman