You say good bye
And I say hello
Hello hello
Þessi orð heyri ég í græjunum og eru þetta texti með tónum úr disknum sem Björn hafði keypt sér. “ahh klassískt” segi ég með unaði og er greinilega alveg útúr heiminum út af tónlistinni. “klassískt?” spyr Björn, “þetta eru Bítlarnir, það eru kannski 40 ár síðan þeir hættu, mamma þín er eldri”. “Hún hlustar samt á klassiska tónlist, svo ég sé ekki muninn”. Restin af krökkunum í bekknum hlæja, annaðhvort af mér eða Birni, ég veit ekki hvort. Það skipti svo sem litlu því að þrælahaldarinn í jakkafötunum sem vill láta kalla sig frú Guðrún kennari kom inn. Kennari! Ég hef aldrei á ævinni lært neitt af gagni hjá þessum fjandans kennurum, þetta eru bara andstyggileg afbrygði sem nýta stöðu sína í samfélaginu til að láta krakka á grunnskólaaldri þjást.
Þegar skólanum er loksins lokið löbbum við Aníta kærastan mín og Kristín niður götuna. Við erum að tala um einhvern fjandann sem ekkert okkar hefur áhuga á, mig minnir að það sé sjómennska eða einhvað í þá áttina, skiptir engu því að í miðju samtali grípur Aníta fram í: “ég ætla í bæinn í dag, er það ekki allt í lagi elskan”. “Jújú ég finn mér bara einhvað að gera” segji ég höktandi, enda mun ég þá ekkert hafa að gera. “ok ég er þá farinn” segir Aníta og skokkar í burtu. “oh þetta er allt í lagi” segir Kristín “ég skal vera þér í dag”. Ég samþykkti það og við röltuðum heim til mín.
Við sátum í stofunni og gláptum á sjónvarpið. “Djöfulli er þetta leiðinlegt mar” sagði Kristín og stakk upp á að við tækjum okkur spólu, ég samþykkti. Hún valdi spólu, ég var ekkert að mótmæla, það var hún sem borgaði, ég fékk ekki að sjá hvaða mynd þetta var fyrr en heim var komið. Hún stakk spólunni í tækið, ég tók upp hulstrið og sá að hún hafði tekið klámmynd. Ég varð hissa, mjög hissa, ég fattaði alveg hvað hún var að bralla, hún var búnað vera skotinn í mér lengi. Ég vissi ekki hvernig ég átti að haga mér svo að ég ákvað að horfa bara á myndana. Eftir stutta stund var ég kominn með hörkubóner. Það var bara lítið miðað við Kristínu, hún var byrjuð að káfa á sér og stundi í takt við atriðið. Ég byrjaði að svitna og vissi ekkert hvað ég átti að gera af mér, átti ég að byrja að runka mér eða segja henni að fara. Ég þurfti ekki að svara, hún sá um það, hún stökk á mig og byrjaði að kyssa mig, ég varð ekki hissa og bara kyssti á móti, eftir nokkrar mínútur vorum við bæði nakinn og það lá notaður smokkur á gólfinu.
Næstu dagar voru erfiðir fyrir mig, ég var alveg áttaviltur, ég slapp í gegnum nokkra drætti með Anítu en svo stóðst ég ekki mátið: “Elskan, ég verð að segja þér dálítið”. “Hvað?” spurði Aníta sem var önnum kafinn við að taka beltið af mér. “ég hélt framhjá þér” Hún hrökk upp “hvað meinaru” öskraði hún. Ég vissi ekki hvernig ég átti að orða þetta svo að ég sagði bara: “ég reið Kristínu” hún greip fyrir andlitið og hljóp út, ég sá hana hlaupa í burta grátandi. Ég grét líka.