Íslendingar hafa verið kúgaðir, barðir niður af sjúkdómum, náttúrunni og hver öðrum í árhundruð. Þeir eru margir hverjir hræddir við jákvæðni og vita ekki hvernig á að taka henni. Þeir halda að á bak við hana hljóti að vera illgirni því þeir þekkja hana svo vel frá hver öðrum. Börn eru barin, brotin niður og gerð að óttaslegnum þrælum. Þau mega ekkert og fá ekkert því að efni foreldranna standa ekki til nokkurs. Þetta er hin sanna íslenska þjóð. Hin íslenska veðrátta var hörð um tíma og hér geisuðu illvígir sjúkdómar sem ég kann ekki að nefna. Og meiri hluti fólksins í landinu er enn þá að bera þann þunga harm sem móðuharðindunum fylgdu. Alþýðu kona ein sem ég veit af skrifar trúarljóð og ég sá að hún var komin með fulla stílabók af þeim. Þetta er skrifað í Geðhjálparhúsinu Túngötu 7, 101 Reykjavík. En þangað vandi ég komur mínar í rannsóknum mínum á meintri geðveiki minni og annarra. Ég segi við hana : Hví gefur þú þetta ekki út á netinu. Hún verður hrædd við mig og heldur að ég sé kominn til að vera vondur maður. Hún heldur fast í ljóðin sín og gnístir tönnum. Og snýr sér undan. Ég glotti lítið eitt og hlæ innra með mér. Og hugsa: Hin íslenski þrælalýður. En blessuð konan verður á vegi mínum aftur eftir stutta stund og þá gefur hún sig að mér og þá næ ég að segja við hana að það hafi ekkert verið nema góður ásetningur á bak við það að ég hafi gefið mig á tal við hana þarna áður. Ég sagðist hafa heyrt hana lesa upp ljóð inná spítala og að mér hafi fundyst þau góð. Hví að skrifa góð ljóð ef engin les þau segi ég við hana. Ég minnist á vefsíðu sem ég hef fundið á Internetinu sem heitir Ljóð.is og segi að þar geti hún fengið birt eftir sig ef hún bara passar upp á stafsetningu og framsetningu. Hún verður ánægð í hjarta blessuð konan. En svo kemur í ljós að hún er ekki mjög klár á tölvu en hún segist vera svona slarkfær á ritvél. Ég segi við hana að lyklaborðið á tölvunni sé svona í grunninn svipað ritvélinni og að það taki hana enga stund að læra á það. Ég skuli jafnvel kenna henni fyrstu tökin. Og ég bæti í við þvaðrið hjá mér er ég segi að hér í húsi sé hægt að fara á námskeið til að læra nánast allt á milli himins og jarðar. Hún segist vita það og segist hafa skráð sig í eitt föndurnámskeið. Við tölum saman lengur um kvæðagerð og ég spyr hana í þeim samræðum hver séu hennar uppáhalds skáld. Hún segist ekki lesa mikið eftir aðra og í raun lesi hún lítið annað en biblíuna. Góð gömul kona hugsa ég og enn eldri og góð bók. En það má enn þá taka mark á gömlu fólki og gömlum bókum, þannig að mér finnst það ekki vera neitt skammarlegt sem hún segir en ég bendi þó á að það sé ekkert nema heilbrigt að lesa kvæði eftir aðra. Þó er sálma í hinni gömlu góðu bók að finna. Það væri kannski ráð að uppfæra helgidóminn segi ég og glotti. Og ég segi eftirfarandi: Vilji maður að einhver hlusti á sig verður maður að geta hlustað á aðra. Sama segi ég um kveðskap vilji maður að einhver lesi það sem maður skrifar verður maður að geta lesið eitthvað eftir aðra.
Hún áttar sig á að þetta sé sannleikurinn sem ég segi og tekur orð mín til athugunar.



Og hún hugsar greinilega um námsskeiðin en tekur öngva ákvörðun. Við sitjum þarna í herberginu fyrir framan tölvuna í þögn í smástund á meðan hún byrjar að pikka inn fyrsta ljóðið. Það er komin hádegis matur þegar ég yfirgef konuna. En þegar ég er uppi og er búinn að borða tek ég þá ákvörðun að ná í eintak af umsóknareyðublaði fyrir námskeiðin og til að láta konuna fá. En þegar ég kem aftur niður þar sem tölvurnar/Hugvélarnar eru er konan ekki þar en stílabók hennar er þarna svo ég tek þá ákvörðun að leggja blaðið á hana. Það líður smá stund og ég dunda mér eitthvað í tölvunni skrifa eða skoða eitthvað sniðugt á netinu. Konan kemur aftur og ég bendi henni á blaðið sem ég hef komið með. Svo á endanum lætur hún tilleiðast og skráir sig í tvö námskeið eitt til að læra á ritvinnsluna og annað til að læra á tölvuna.. Og ég þurfti ekki að beita neinum fortölum. Tvö námskeið ætlar þessi hrædda kona á. Það eina sem hún þurfti var jákvæðni og heilbrigð skynsemi. Það er kannski svolítil kaldhæðni að ég skuli segjast vera skynsamur. Maður sem leitar geðhjálpar. En áþján heimsins er slík að það er ekki að undra að góðir menn verði stundum örlítið brjálaðir.


Og nú líður heil helgi án þess að ég tali við þessa mætu konu. En á mánudegi spyr ég hana hress hvort hún hlakki ekki til að fara á þessi námskeið. Og hún fer öll í baklás veslings konan og verður óttasleginn. Maður má ekki vera opinn, hress eða eðlilegur við þetta fólk. Það er ekki eðlilegt í huga hinnar þústuðu menneskju að vera opin og hress. Það er óeðli.
Hún vill vera barin, og hún vill láta segja sér hvað sé rétt og hvað sé rangt. Hún forðast að taka allar ákvarðanir sjálf. Hún hefur ekki lengur hæfileikann til að sjá muninn á góðu, slæmu, réttu og röngu og þetta er mín þjóð. Þetta er hluti af hinni íslensku þjóð. En þetta er gott fólk eitt með sjálfu sér en það kann ekki að umgangast hvert annað. Það meiðir hvert annað með fávisku og illkvittni og það er hrætt, spennt og flækt. Sumir eru á öndverðu við þessa góðu konu. Þeir eru orðnir svo samanbitnir af lífinu og uppeldinu að þeir eru orðnir hrein skítmenni sem ekkert virða. En ég trúi að innst inni sé vonarglæta fyrir þá menn því allir geta snúið til betri vega. Ég gat það og ég var sem dýr. Ég notaði fíkniefni, barði og rændi menn í tólf ár. Já, ég var sannur götustrákur í henni Reykjavík. Og í dag segist ég vera skynsamur. Hvílík hneisa.