Það er sunnudagur og klukkan er 6, ég er á McDonalds hamborgarastað að borða örborgara sem heitir á McDonaldsmáli BigMac, sem þýðir einhver fjárinn, en ég nenni bara ekki að vera að pæla í því. Samt þótt ótrúlegt sé þá er ég ekki niðri hjá Bogga að bryðja E-brjóstsykur. Ég er ekki heldur hjá einni af kærustunum að stunda þríkant.
Af hverju er ég ekki að því, ég skal segja þér það, það sem drifið hefur á dagana.

Þetta byrjaði allt á föstudaginn, ég, vinir mínir og nokkrar kærusturnar mínar vorum að leita að partíi. Ég, eins og venjulega, leiddi hópinn niður stíginn, ég bað um sígarettu og Birna stakk einni upp í mig, ég þakkaði fyrir með því að klípa í margriðinn rassinn á henni, ég tók upp zippókveikjarann og kveikti í rettunni, hópurinn fór að flissa. Ég tók ekkert eftir því heldur saug ég djúpt og nærri ældi, ég sá að reikurinn af rettunni var svartur í stað þess að vera grár og bragðið var heldur ógeðfellt. Ég tók rettuna úr mér og sá að helvítis tíkin hafði stungir rettunni öfugt uppí mig! Ég varð brjálaður og öskraði af reiði. Ég bölvaði Birnu og ætlaði að fara að kýla hana, þegar ég fattaði mitt fyrsta heilaga boðorð; aldrei berja kvenfólk. Múgurinn var að springa úr hlátri, ég náði loks að róa mig. “Sorry mar” sagði Birna flissandi. Ég fyrirgaf henni með kossi, djúpum kossi. Hún kýldi mig! “Ertu ruglaður? Ég bað um fyrirgefningu ekki nauðgun” öskraði Birna af hræðslu. “Vó vá” sagði ég skelkaður “þetta átti að vera fyrirgefning með stíl ekki nauðgun, fór ég kannski of djúpt í þig”. “Of djúpt? Ég bara spyr, fannstu kannski ekki bragðið af samlokunni sem ég fékk mér í hádeginu í gær?”
Við reyndum bæði að jafna okkur meðan hópurinn kláraði að hlæja. Eftir einn eða tvo bjóra tókst okkur að finna fínasta hasshæli. Þótt allir partígestirnir voru langt komnir í vímu, tókst mér að selja nokkra skammta af amfetamíni, einn auminginn bað um morfín, ég sagði skrítinn á svip: “Ég er dópari, enginn fjárans læknir”. Gaurinn stóð upp og sýndi mér atvinnuskirteinið sitt. Hann var læknir, ekki man ég hvernig læknir, enda man ég ekkert næstu mínúturnar, því ég lá í roti eftir þungt höggið frá lækninum. Hann var farinn þegar ég raknaði við mér. Ég reyndi að selja meira en illa gekk því allir tóku eftir hvað læknirinn hafði athafst meðan ég hafði legið rotaður. Ég þurfti að æla, ekki veit ég af hverju, en þegar ég fann loksins klóstið, hafði ég ekki mikið eftir til að æla. Ég fór að vaskinum og hreinsaði æluna úr fésinu. Og sá allt í einu að ég var með tvær sprautur í maganum, og á bolnum mínum stóð rauðum stöfum; Drottnari Dópheima mun falla. Ekki veit ég hvort þetta átti við mig eða læknafjandann, en þetta höfðaði til mín að minnsta kosti, ég er nú dópsali, en þetta fallakjaftæði skildi ég ekki. Ég hætti að skipta mér að því og fór niður aftur í partíið, ég sá Nínu, hún var uppáhaldskærastan mín, fallegust, best í rúmminu og langskemmtilegust. Þótt hún hékk alltaf með mér, þá err hún ekkert í dópinu, hún drekkur ekki einu sinni, hún reykir samt, hún er stórskrýtinn manneskja, hún kennir táknmál á kostakaupi. Ég sagði: “Sæl Nína” á táknmáli að sjálfsögðu og bjó svo til hring með þumlinum og bendiputta vinstri handar og stakk svo bendiputta hægri handar inn og út um hringinn og benti svo upp í herbergi með augunum. Hún labbaði að mér brosandi og sagði: “ok” og kyssti mig. Við löbbuðum upp stigann, inní herbergið og hentum parinu út sem var að nota það. Eftir smá fimleikaæfingar fórum við aftur niður og hleyptum öðru pari inn. Við sáum parið sem við höfðum hent út, koma útúr skíthúsinu, þau horfðu á okkur illum augum. Ég skildi það vel, enda var klósettið ekki það allra hreinasta og öll önnur herbyrgi hússins upptekin. Annað hvort útaf öðrum perrapörum eða útaf fávitum sem spila póker alla liðlanga nóttina og halda að þeir séu í mafíunni. En skítt með það, ég hef alltaf getað útvegað mér afmeyjunarból, annað hvort með handafli eða þá að herbyrgið hafi einfaldlega verið tómt. Ég eyddi restinni af kvöldinu með því að fara í djúpa vímu með restinni af krakkhausunum.

Næsta morgun, eða einhverntímann um hádegi vaknaði ég í ælu, ég bjóst við að þetta væri mín eigin. En þá sá ég að það var ekkert í ælunni samræmi við það sem ég hafði í mig látið. Í fyrsta lagi var meirihlutinn af ælunni vöfflur, sem var óæti sem ég hafði ekki étið síðan ég var 10 ára. Og í öðru lagi var gaur sem var hvítari en snjór í framan, nærri oná mér. Ég hrökk upp og glápti á manneskjuna í snjóskaflslíkinu. Ég öskraði blótsyrðum í eyrað á hræinu. Hann vaknaði og reyndi að reisa sig upp en fékk bara spörk í magann frá mér. Ég blótaði í hverju sparki og loks komu Boggi og Birna og stoppuðu mig. Nína hafði sofið ein á þægilegum sófa allan morguninn og einhvað af nóttinni án einhverjar truflunar. “Hérna! Hreinsaðu framan úr þér Maggi. Þú ert allur í ælu” sagði Nína og rétti mér handklæði. Ég þurrkaði framan úr mér æluna og teygði úr mér, ég skrapaði saman féð sem ég hafði grætt á dópinu daginn áður og fékk liðið til að vakna. Ég fór og liðið eins og vanalega ætlaði að elta mig. Ég sneri mér við. Hópurinn stoppaði og starði á mig. Ég starði á móti. “Ekki elta mig núna, ég er að fara heim að hugleiða aðeins” þetta sagði ég labbaði heim á leið. Grúppan horfði á eftir mér með spurningarmerki í andlitinu. Það var eins og ég hafði aldrei hugleitt áður. Ég hafði í raun aldrei gert það, en það var þetta sem læknirinn skrifaði á mig. Þýddi það að ég var kominn allt of djúpt í dópið eða var læknirinn bara stoned þegar hann skrifaði þetta. Drottnari Dópheima mun falla? Ég hugsaði um þetta allan daginn. Út og inn, upp og niður, út og suður. Ég neitaði meirað segja drátt hjá Fríðu, sem var örugglega í fyrsta skipti. Það var að koma kvöld þegar liðið kom aftur og ég var hættur að hugsa um þetta og kominn með birgðir kvöldsins í beltið, það er laugardagur, dagurinn sem buddan stækkar tvö til þrefalt. Við byrjuðum á að fá okkur hver sína rettuna. Ég sagði við Birnu að ég ætlaði að stinga sjálfur rettunni uppí mig. Hún hló. Við fórum strax á staðinn sem allir dópa og detta í það á laugardögum. Einmitt, til Sigga! Þrátt fyrir að Siggi héldi partí á hverjum laugardegi, tókst honum að gera allt hreint fyrir næsta laugardag. Við strunsuðum þangað og ég heilsaði honum með því að stinga skammti af kókaíni í vasann hans. Hann stakk 5000 kalli inn á mig. Tónlistin var í botni og allir voru í fínu stuði, allir byrjuðu á að drekka sig fulla af alls kyns glöggi sem Siggi átti til í búrinu sínu. Það var nú meira búrið, það var í raun svefnherbergið hans, enda þraut hann aldrei drykkinn. Það voru 3 salerni í húsinu og öll voru þau notuð til spratunar. Ég seldi vel, meira en venjulega því ég seldi líka efnið sem ég ætlaði að nota. Ég seldi það því að ég hélt að læknirinn meinti að ég mundi snemma drepast út af fíkniefnum, hann gæti haft einhverja glóru um það, hann var nú læknir. Ég naut ásta með Dívu, sem er Ungversk gella. Samt þekki hana lítið. Eftir það fóru allir að dópa sig og drekka sig í hel, nema ég. Ég var of hræddur um líf mitt. Ég reykti bara í staðinn og kjaftaði við Nínu. Eftir nokkrar sígarettur heyrðum við sírenuvæl. Ég leit út um gluggann, það var löggan, og hún stemmdi í átt að húsinu, þetta voru 6 bílar ásamt venjulegum bíl. Útúr þeim bíl steig læknirinn. Helvítið atharna. Það var þá þetta sem hann meinti, hann ætlaðu mér eilíft fangelsi. Ég greip í Nínu. Við hlupum út bakdyrameginn og hlupum útí myrkrið. Einn fyllirafturinn ætlaði flýja líka en hljóp á vegg og rotaðist. Við hlupum og hlupum. Við vorum kominn niður í bæ, svona 400 metrum frá heimilinu mínu, þegar Nína hrasaði og datt. ég ætlaði að taka hana á bak mér þegar hún sagði: “nei, ekki taka mig með þér, við náumst þá bara bæði” ég lagði hana niður og sá lögreglubíl koma ég hljóp heim með tárin í augunum, allt var glatað. Ég hljóp inn og sturtaði niður öllu dópi í húsinu og ákvað að hætta öllu svona rugli og byrja nýtt líf. Ég grét, í u.þ.b klukkustund. Ég fór að sofa eftir þessar aðgerðir.

Og í morgun vaknaði ég klukkan 10, fyrr en venjulega. Ég fór heim til Nínu, hún var ekki þar, lögreglan hefur náð henni, eins og öllum hinum sem í partíinu voru. Ég fór að grenja, ég átti ekkert nema heimilið og tonn af peningum sem ég hafði grætt á dópsölu. En enga vini eða vandamenn. Ég var fátækur af lífsviðhorfi. Ég reyndi að hugga mig við að fara á McDonalds og fá mér örborgara. Sem er einmitt það sem ég er að gera núna.


Mín fyrsta smásaga =)