Hér er ein sem ég er enn að vinna að. Komment væru vél þeiginn.


Getur þú ímyndað þér hvernig það er að hafa ekkert í friði fyrir öðrum? Ekki neitt og að sjálfstæð barnsleg hugsun þín sé ógn við syndum hinna fullorðnu. Og þú lærir að bera ekki virðingu fyrir neinum eða neinu. Orð þín og barnslegt sakleysi ýfir aðeins upp kvöl og kveikir undir báli fyrirlitningar verndarans þér í garð. Hún móðir þín sér svo eftir að hafa alið þig af sér, þú, sem aldrei munt verða neitt og áttir aldrei að verða að sjálfstæðu lífi. Og að fátt það sem þú segir eða gerir er talið skiljanlegt eða í takt við kvalafullan fátækan veruleikann sem er „algildur“ í heimi hér! Aldrei fá orð þín og tilfinningar þá athygli og ástúð sem þú leitar eftir.
Að vinna að kappi að föstu markmiði er ekki í samræmi við hugmyndarfræði mann fyrirlitningarinnar og ef að þú minnist á eitt hvað þvíumlíkt eins og að það sé sjálfsagt, bara takmarksins vegna, er það sagt vera „óráðshugmynd“ og það er hlegið af þér og þú sagður skrítinn eða vitlaus, en að líklegast sé um báða kostina að ræða. Frændur þínir hrækja aftan á bak þitt þegar þið eruð á leiðinni heim eftir að hafa verið niður við höfn að drepa og pína sjófugla og þeir breiða yfir sök sína, af því að það ert þú sem ert sá vondi. Klyfjuð af illgjörðum heimsins læra eldri bróðir þinn það af styrkri haldleiðslu að þú ert illur, vitlaus og skrítinn vegna þess að þú ert alltaf að hugsa og/eða tala óvarlega, og þess vegna hata allir hér í Helvíti þig. Aðeins vegna þess að innra með þér logar kærleiks ljós sem er óslökkvandi sem verður að fyrirlíta, af því að það kastar birtu í átt til þeirra er uggandi eru yfir sannleiksgildi orða þinna og þú ferð að verða 11 ára.
Nú er ekki lengur heimilt að segja það sem þú hugsar vegna þess að hún er orðin full skír fyrir fólk með „tæra“ samvisku sem ber af sér allan skilning á hegðan þinni og háttum og upp fara vaxa hugmyndir um að þú sért vanþroskaður og of virkur og að þín bíði að leggjast í dauðans gröf snemma á lífsleiðinni. Þá birtir yfir verndaranum sem sér í hugskotum sér syndina deyja hægt og hægt og hugsar það fari að horfa til betri vegar þegar helvítis barnið er dautt. Og öll mannúð hverfur endanlega úr tilvist þinni líkt og þegar sólin sest til viðar. Nema þegar sína þarf alla þá ógæfu er bölvuð ótugtin, þú, ert hinum fórnfúsa verndara þínum þá er þér sýnd góðvild og keypt eru á þig ný föt og fólk fer að kenna í brjóst um móðir þína.
Að hugsa! Slíkt er vitanlega engvum, nema stöku vitleysingum er sitja einir inn á skrifstofum sínum gagnslausir mikilvægra fólki sem getur drukkið brennivín og farið ham skiptum frá sárkvöldum mannseskjum yfir í slefandi siðlausa drýsla sem tilheyra undirdjúpunum og kunna hin eina rétta lífsgaldur sem er að lifa í siðspillingu og hórdóm og svo einungis þegja um brot sín á sál og vernd andstyggðarinnar, þér.
En það verður að þvinga helvítissakleysingjann til að halda kjaft hvar sem hann er niður kominn. Ekki skal hann opna munninn án harðrar grimmilegrar andlegrar kúgunar og kinnhesta, þó að það kosti hann lífið, og ef það verður innan tíðar þá kannski hefst líf mitt á ný, hugsar drottnarinn móðir þín. En fara verður varðlega þegar barni skal banað með klókindum og siðspillingu vegna þess að drýslar og saurlífskvendi helvítis verða einnig að hlúa að æru sinni á meðal manna og þá eru niðurbrotnir aumingjar gott skjól fyrir veraldarinnar viðbjóðslegu gæsku og þeir vekja líka upp meðaumkun sem er svo góð ef maður á hana ekki skilið. Í huga þessarar syndugu konu er þig ól varð meðaumkun að samúð og samúð að meðaumkun, hatur af ást og ást að hatri, fyrirlitning varð í sjúkum huga skilinn sem gæska og háðung sem blíðuhót og hún óskaði þess að fá að verða aftur ósnert snót er aldrei fékk blíðu hót sem svo óx upp sem hin kolsvarta lastana rót með dauða barn síns á dagsskránni.
En að hugsa færð þú samt í slagtogi við eldir drengi ef að um afbrot, drykkju eða fjáröflun til fíkniefnakaupa er að ræða, sem farinn eru að tilheyra tilvistinni eftir að þér voru gefinn fíkni efni 12 ára gömlum af leiðbeinandi gæsku hönd þíns saklausa bróðir og þú lærir að þá er hugvit ekki illa séð og það má nota þar. Þetta er þitt hlutverk á meðan þú lifir í mannanna vesældar heim, hér er allt í föstuskorðum, hér er allt í „góðu“ svo ekki segja frá kvöl þinni ókunnugum af því að ekki má ógna öruggri stöðu þeirra er teflt hafa sakleysingjanum, þér, fram sér til hlífðar og upphefðar.
Á meðan þú heldur þinni stefnu í átt að gröfinni er allt stillt og rótt hjá þeim sem einhverja siðferðilega ábyrgð ættu með réttu á velferð þinni að axla. Þetta er þitt líf og ekki skaltu voga þér að gefa þér að sullaralegum tálsýnum eins og þeirri heimsku að menntun sé af hinu góða og að það sé gott fólk sem sé menntað, því ekki er það sá veruleiki sem þér var fundinn staður í sakir ofdrykkju og andlegrar fátæktar þeirra er höfðu fyrir þér „vit“. Þú átt að vita að slíkt fólk ekki metið að jöfnuði við þau skítugu klæði sem þú klæðist í. Vei, þér ef þú vogar þér að gera tilraun til að rísa upp til að brjóta upp þetta fyrirkomulag. Af því að þá þurfa þau sem ábyrg eru að axla sjálf sýnar klyfjar og blekking sú er nefnd er hin óvéfengjanlegi sannleikur gæti tekið að leysast upp og ljós þitt Ótuktarinnar gæti farið að vera öllum sýnilegt.

Og ef byrðin fer af þér ungum drengnum ertu sakaður um að„kúa“ vegna þess að þú reifst þig lausan frá dauðans greipum svo þú gætir lifa þínu lítilsverða lífi í réttlátri ró. Einn án samúðar því þú fórst frá dýpstu hyljum helvítis og hleyptir birtunni niður í heldýpið. Þú ógnin sem veittist að öðrum sem barn í tryllingslegri angist og heift á er að sýndist af óskiljanlegri ástæðu eða ónáttúru einni samann, hafði þá eftir alltsaman réttlátan málstað að berjast fyrir…
Þú hafði þér lífið fyrir stefnu og markmiði og varðst því að umbreyta þröngri veröldinni kringum þig í takt við heilbrigða skynjun þína og skynsemi og lísa yfir það bjartan loga sannleikans og axlaðir þínar eiginn lífsins byrðar sem eru byrðar heimsins…


Örn.