Hér kemur saga eftir mig og vinkonu mína…upprunalega var þetta islenskuverkefni…við fengum bara átta í einkunn fyrir söguna en kennarinns agði go við kunnum vel að nota lýsingarorð :P :S hehe…allavegana hér kemur sagan:

ERFIÐUR DAGUR


Það var einn kaldan mánudagsmorgun þegar rigningin draup á glugganum að maður nokkur vaknaði í litlu húsi þar sem málningin var farin að flagna af útidyrunum. Hann stóð þunglamalega á fætur, fikraði sig áfram í myrkrinu og setti upp beygluð gleraugun. Hann kveikti á ljósaperunni sem skein skært úr brotnu ljósinu og klæddi sig í slitin, gömul fötin.
Hann gekk fram á gang og beygði sig niður eftir þykkum póstbunkanum og gekk svo inn í eldhús. Það var pollur á miðju gólfinu og það heyrðist brak þegar maðurinn steig á gamalt gólfið í köflóttu, slitnu inniskónum. Hann settist við klístrað eldhúsborðið og fletti í gegnum póstbunkann og sá að flest bréfin voru frá bankanum og mundi þá að komið var að eindögum og hann skuldaði nógu mikið nú þegar!
Hann helti kaffi í sprunginn bolla og drakk það í flýti. Hann tók krukku úr skápnum, tók upp þá, örfáu seðlana sem þar voru, samankrumpaðir, vöðlaði þeim saman og tróð þeim í eina heila vasann sem leyndist á fötunum hans. Hann fór í snjáðan jakkann og eyddu skóna, lyfti upp mikið notaðri skjalatösku föður síns og flýtti sér út, upp úr kjallaraholunni og út í kalda rigninguna.
Þegar út kom sá hann að strætóinn beið eftir sér en vissi þó að hann mætti ekki við því að tapa pening í farið þó svo að gangan í bankann tæki allt að klukkutíma og klukkan var þegar orðin tólf. Hann gaf strætóbílstjóranum merki um að hann þyrfti ekki far svo að strætóinn hélt aftur af stað og af greiðasemi sletti úr örlitlum polli yfir hann. Maðurinn hélt af stað yfir breiða götuna en féll á miðri leið um lítinn stein svo gleraugun skutust af honum og mölbrotnuðu á götunni. Hann þreifaði eftir gleraugunum og þurrkaði af þeim áður en hann setti það sem eftir var af þeim á rauðan, kaldan nefbroddinn.
Blautur í gegn og lamaður í fótunum, vegna slitnu skónna, gekk hann inn í hús sem átti að kallast vinnustaður. Húsið var að hruna komið og þegar inn um ryðgaðar dyrnar var komið sást eitt lítið borð með nokkrum rökum blöðum á, lítill kollur, ísskáp og nokkrar fötur á gólfinu sem gripu vatnið sem lak úr loftinu. Hann settist við borðið og skrifaði undir nokkra pappíra en þaut svo út í rigninguna enn og aftur.
Hann hljóp eins hratt og hann gat í gleraugnabúðina en þegar þangað kom sá hann að í herberginu var enginn en logandi sígaretta lá enn í öskubakkanum. Hann hrópaði og kallaði en enginn svaraði svo að hann hélt af stað i bankann. Það var hætt að rigna en skýin horfðu enn þungum augum á manninn. Hann gekk framhjá lítilli tjörn og horfði á endurnar synda áfram í lífinu eins og ekkert væri. Sumir eru heppnari en aðrir! Aðgátuleysi mannsins leiddi tilþess að hann gekk ofan í tjörnina. Hann klifrar upp á bakkann, blautur og illa lyktandi gekk hann að bankanum sem var nokkrum götum neðar. Hann tók eftir því að fólk hvíslaði mikið og benti á hann, tók svo fyrir nefið og gekk í burtu. En honum var sama, hann varð bara að komast í bankann sem fyrst! Hann hljóp seinasta spölinn, spretti úr spori og þegar hann loksins kom að bankanum stóð stórum stöfum: LOKAÐ Í DAG VEGNA VIÐGERÐA- allar greiðslur greiðist á morgun. Hann titraði vegna hlaupastings.
Þarna lá faðir okkar stjarfur í rúminu, hristandi hausinn. Við höfðum reynt allt: fötu fulla af vatni, hrista hann og já bara allt. En þrátt fyrir alla fyrirhöfnina þá tókst okkur ekki að vekja hann.