ATH. Áður en þessi saga er lesin, þá legg ég til að þið lesið söguna um litlu saklausu ýsuna hana Hófí!


Þorsteinn þorskur var mjög kappsamur þorskur. Hann var alltaf að keppa. Hann var svo orkumikill, en hann var líka stór. Hann var stór Þorskur.

Þorsteinn var eitt sinn í skoðunarferð um nágrenni heimilis síns með tveimur vinum sínum, Þolla þorsk og Berg þorsk. Þeir fóru, eins og svo oft áður, í kapp. Þorsteinn vann að vanda og var kominn svo langt á undan Begga og Þolla að hann sá þá ekki lengur.

Þorsteinn varð svoltið smeykur og ætlaði að fara heim, en þegar maður er á kafi í vatni þá veit maður varla hvað snýr upp né niður, hvað þá úr hvaða átt hann kom. Það var nefnilega svo mikill straumur líka og hann kunni ekki að setja þetta upp í jöfnu og teikna fleygboga og finna rétta stefnu til að komast til baka.

Þorsteinn var aleinn. Hann var búinn að vera einn í langan tíma og orðinn mjög leiður. Hann varð þunglyndur og ákvað að stytta sér aldur.

Hann ákvað að synda á fullu á vegg og drepa sig.



Þorsteinn synti hratt og beint – beint á vegginn, en veggurinn lét undan og vafðist í kringum hann og dró hann svo upp. Heim að ljósinu! Var Þorsteinn búinn að drepa sig og á leið til himna!
Nei, þessi leið lá á fiskimarkaðinn – EKKI til himna!



Þorsteinn var tekinn úr “veggnum” og þar héldu furðufiskar á honum. Þeir voru ekki góðir og hentu honum í burtu! En af hverju?

Svo kom Sigurjón sjómaður.

Hann ætlaði að hjálpa Þorsteini að anda. En hvað hann var góður. Hann setti puttana inn í tálknin á Þorsteini. En það var ekki gott. Hann gat ekki andað!

- Farðu – Hættu – þetta er VONT!

Sigurjón hlustaði ekki á Þorstein, en hann var samt sem áður ekki búinn að gefast upp. Þorsteinn spriklaði og losnaði! Hann var frjáls og þarna var hann kominn til margra annarra fiska. Ooooo hvað hann var glaður. Loksins.

EN NEI! Sigurjón tók aftur í tálknin hans – og það fastar og lengra.

Sigurjón sjómaður var kominn með 4 putta næstum því út um munninn hans! Þetta var ekki gott.

Þorstein hamaðist. Svo kom að því að hann gat ekki spriklað meira. Hann var búinn að hamast svo mikið að hann hafði sprengt æð. Og það kom blóð. Honum blæddi smá og hann fann alveg hvar æðin hafði sprungið.

- En það blæddi svo mikið og það blóðflæðið jókst.

Það varð allt rautt.

blóðrautt



Síðustu andartök lífssíns hugsaði hann um fjölskylduna. Hann hugsaði um lífið í sjónum. Hann hugsaði um það hvað hann hafði alltaf langað til að vera hörfungur sem synti mjög hratt og réðust saman á hákarla og hvali



Það síðasta sem Þorsteinn þorskur sá var…

var…



Það síðasta sem Þorsteinn Þorskur sá var litla saklausa ýsan hún hófí þar sem hún lá í blóði sínu þar sem hún hafði dáið – dáið úr sorg.

En Þorsteinn fann síðustu dropana leka úr hálsinum á honum þar sem hann lá við hliðina á Hófí.