Tárin runnu niður andlit mitt á meðan ég horfði á stúlkuna brjótast um í vatninu. Ég þvingði höfði stúlkunnar lengra ofan í vatnið.
- Það er kominn tími á þig. Umlaði ég meria við sjálfa mig heldur en við stúlkuna sem barðist um í vatninu undir þunga mínum.
Hver mínúta afmarkaði nokkur ár sem hægt og rólega yrðu af engu, sekúndurnar urðu að tímanum er tifaði í takt við atvikin sem eitt sinn höfðu átt sér stað.
Stúlkan reyndi árangurslaust að komast upp úr vatninu, átök hennar voru orðin veik og styrkurinn dvínaði.
Ég ætlaði ekki að meiða hana, bara þagga niður í henni í smá tíma, en eitt leiddi af öðru og nú er ekki hægt að snúa við. Ég valdi hrottalegan hátt til að losna við hávaða sem hafði fylgt mér í svo mörg ár. Hún varð að þagna, ég var ekki að þola meira. Stúlkan náði að hífa sig aðeins upp úr vatninu og draga andann. Ég varð að refsa henni fyrir það, svo ég þrýsti henni lengra niður og færði aðra höndina um hálsinn á henni. Augu hennar stækkuðu er hún fann þrýstinginn á hálsinum á sér og bónin í augum hennar varð ljós lifandi. Þessi stúlka hafði einu sinni fagnað fyrsta kossinu, gleðinni og hamingjunni, grátið við fyrstu ástarsorginni, upplifað innrás á sig og grátið sig í svefn hverja nótt.
Nótt eftir nótt eftir nótt eftir NÓTT…. ÞETTA VÆL VARÐ AÐ ÞAGNA!!!
Stúlkan barðist um í vatninu og ég var ekki að nenna þessu lengur. Svo ég tók með báðum höndum um hálsinn hennar og þrýsti, þumalfingrunum um barkann. Stúlkan starði upp á mig og reyndi að mynda orðin “Gerðu það, hættu”. Þessu var loksins að ljúka.
Ég einbeitti mér að því að losa stúlkuna frá þessu lífi. Ég horfði í augu hennar og skildi sorgina sem hún hafði upplifað og sársaukann sem var nú að losna. Barátta hennar varð veikari og veikari og loks hætti hún að brjótast um. Ég beið, allir vöðvar spenntir og gripið fast um háls hennar. Ég beið til að fullvissa mig um að hún væri frjáls.
Svo settist ég niður og horfði á stúlkuna í vatninu.
Enginn grátur á nóttinni.
Þessi raunveruleiki var ekki legnur hluti af umhverfinu.
Tárin runnu niður andlit mitt er ég reis upp til að skilja við stúlkina, stúlkan sem ei lengur grætur sig í svefn. Stúlkan sem nú tilheyrir fortíðinni. Stúlkan sem einu sinni tilheyrði mér.