ég skrifaði þessa sögu fyrir ritun einu sinni og kennaranum fannst hun svo goð að hann skrifaði hana á tölvu en mig langar að fá ykkar álit, ekki vera hrædd við að dæma!!
kv.morgan



1. Ég sit á sófanum. Í eyðileggingunni. Hann liggur á gólfinu í roti, dauðadrukkinn.
Hnífurinn í kjöltu mér. Þetta er tækifærið, tækifærið sem ég hef beðið eftir í þrjú ár. Ef ég geri það ekki núna. Þá kannski slepp ég aldrei. Úr þessari dauðagildru. Ég verð að gera þetta. Fyrir alla.
Ég heiti Heiða og er tuttugu og eins árs. Ég vann á skrifstofu og þar hitti ég fljótlega Hreiðar. Hann vissi ekki að ég vann í alvöru fyrir Skattinn og var að rannsaka föður hans, Pálmar Gissurarson. En Hreiðar heillaði mig hratt. Myndarlegur, gáfaður, skemmtilegur – lygari. Litla gerpið var ómerkilegur ónytjungur sem lifði á öðrum. Sníkjudýr.
Hann rumskar og byrjar að hreyfa sig. Ég brosi og segi við hann. „Hreiðar, elskan mín, hvernig líður þér!“ Hann umlar, reisir sig á fjóra fætur og byrjar að kúgast. Ég færi mig aðeins fjær. „Hreiðar?“ Endurtek ég. „Komdu aðeins til mín.“ „Hóra“ segir hann og spýtir til mín en kemur. Nær. „Komdu elskan“ segi ég upphátt en í huganum bæti ég við. „Ég ætla að drepa þig.“

2. Við fórum á nokkur stefnumót og ég hafði þetta saklaust. Ég gæti kannski notað hann, hugsaði ég, komist nær Pálmari. Ég hefði ekki getað haft meira rangt fyrir mér. Samband þeirra var ekki eins og best var á kosið. Enda var Hreiðar drykkjubolti og pabbinn of metnaðarfullur. Sonurinn gæti eyðilagt allt fyrir honum. Svo Hreiðar var ekki „the way to go.“ En einhvernvegin gat ég ekki sagt honum upp. Veit ekki af hverju. Ég lenti í vorkunnarsambandi.
Honum leið svo illa. Ætlaði sífellt að taka sig á í drykkjunni. Svo flutti ég inn. Þá byrjuðu vandræðin fyrir alvöru. Hann lamdi mig fyrst eftir við komum úr vinnuteiti. Hann hafði drukkið mikið en ég man ekki eftir að hafa sagt eitthvað sem hefði valdið þessu. Hann baðst strax afsökunar. Lofaði að gera þetta aldrei aftur. Þótt ég vissi að ég ætti að fara núna, þá varð ég eftir. Fór ekki. Fyrirgaf. En auðvitað gerðist þetta aftur, og aftur. Á endanum hætti hann að biðjast afsökunar. Þangað til bara í gær var allt í þoku.
Ég vaknaði, fór í vinnuna en fór ekki heim. Ekki eins og venjulega. Ég var í bílnum en stoppaði ekki hjá húsinu. Beygði ekki inn götuna, fór ekki einu sinni í rétta átt. Fór til norðurs. Bara keyrði. Hugsaði ekkert í nokkurn tíma. Svo þegar ég kom að Esjunni stoppaði ég. Ég gekk upp fjallið. Uppá topp, niður hinumegin og aftur til baka. Allan tímann hugsaði ég. Ég hafði uppgötvað mig á ný. Fann mig aftur. Og ég vissi líka að núna yrði allt að breytast. Hreiðar myndi ekki berja mig lengur. Ég færi frá honum. Og myndi hætta að rannsaka Pálmar. Ég hafði greinilega klúðrað því. Þegar. Ég veit ekki enn hvað ég var að gera. Það skiptir ekki máli.

3. Hreiðar skreiðist upp til mín í sófann. Ég legg höfuð hans í kjöltu mína. „Svona elskan, þetta er allt í lagi. Heiða sér um þig núna.“ Það eru glerbrot í höndum hans og ég fjarlægi þau varlega. „Helvítis hóra … AAAGGGH!“ Hann engist um af sársauka þegar ég tek úr glerbrotin. Þau liggja djúpt. Það rennur slefa úr munnvikunum þegar hann hvæsir og gnístir tönnunum. Ég sussa róandi á hann og skotra augunum á hnífinn við hliðná mér. Tíminn er naumur.

4. Þegar ég kem heim bíður hann mín. Með helvítis viskíglasið í hendinni. „Hvar varstu Heiða?“ „Úti.“ „Þú vissir að þú áttir að koma strax heim!“ Svo svaraðu almennilega. Hvar varstu?!“ Ég verð niðurlút, finn að hann er aftur að buga mig. Hann byrjar að hlæja. Þessum ógeðslega drykkju-perra hlátri sínum. Þennan hlátur hef ég heyrt of oft. Reiðin í brjóstinu magnast og ég lít upp með svo miklu hatri að hann hrekkur undan.
En Hreiðar er ekki aumingi og hann veit hvenær fólk vill slagsmál, enda hefur hann mikla reynslu af þeim. Hann klárar úr glasinu og kastar því svo í vegginn. Allt í einu hika ég. Er þetta gáfulegt, að berjast við hann. Það er einkennileg glóð í augum hans. Í augum mér er núna hræðsla.
Hann verður aftur venjulegur og byrjar að hlæja. Ég þrái núna svo sárt að hann verði aftur Hreiðar. Sá Hreiðar sem ég kynntist. Að hann komi og faðmi mig. Segi að þetta verði í lagi. En hann snýr sér við og tekur upp mynd af okkur. Við erum í Elliðaárdalnum og skælbrosum. Tár koma í augu mér. Þarna sagði hann í fyrsta sinn að hann elskaði mig. En draumaveröld mín er rifin í sundur. Bókstaflega. Hreiðar rífur myndina í sundur. Rífur ástina okkar og hendir henni í gólfið.
Ég verð orðlaus. Aldrei hefur nokkur hafnað mér jafn mikið. Ég verð bálreið. Hann elskar mig ekki! Ég hleyp á hann, hrindi honum í gólfið og sparka í hann eins fast og ég get. Hann veinar og grípur í fótinn á mér og kippir í. Ég dett og rek höfuðið í borðið sem myndin var á. Hann fer á fjóra fætur og grípur í hálsmálið á mér. Hann rífur í það og byrjar að lemja mig. Aftur og aftur. Ég er að missa meðvitund. Hann er yfir mér og vínandinn er svo stækur að mér verður óglatt. Það er blóð í munninum og nefinu og lekur allstaðar. Ég lít upp en allt er í móðu. Svo tek ég viðbragð og sparka af öllu afli í punginn á honum. Hann grípur andann á lofti og lítið skrækt óp sleppur út. Hann ranghvolfir augunum og dettur aftur fyrir sig. Ég sparka í andlitið á honum og reyni að jafna mig eftir Hreiðar.
Ég sný baki í hann og tek því ekki eftir því þegar hann stendur upp. Hann rífur í hárið á mér og togar mig til sín og hvíslar í eyrað á mér; „Þú gerðir mikil mistök Heiða! Þú munt gjalda þeirra með dauða þínum!“ „Hefði ekki verið auðveldara að segja með lífi þínu!“ Hann kastar mér frá sér og fer inn í eldhús. Ég hálfvankast svo ég ligg eftir.
Þegar ég vakna heyri ég brothljóð. Ég opna augun og bregður hræðilega. Allt er í rúst. Gler er brotið. Allt á gólfinu. Allt sem getur mögulega eyðilagst er gjörsamlega ónýtt. Ég stend upp og fer inn í eldhús. Flöskur af áfengi eru á borðinu. Hreiðar er hættulegastur þegar hann er fullur svo ég næ mér í hníf. Hann er í roti á gólfinu. Ég sest í sófann. Hnífurinn er í kjöltunni á mér.

5. Hreiðar byrjar að dotta. Ég rugga honum og hann byrjar að hrjóta. Ég tek hnífinn. Núna er tækifærið.