Hann Steingrímur var einfari. Hann átti heima í litlu timburhísi , og við hlið þess , ekki svo órarlangt í burtu var kirkja. Hann átti til að sækja svoldið í hana. Hann var frekar trúaður maður , en það var samt ekki ástæðan fyrir heimsóknunum stöðugu í kirkjuna. Hann var píanóleikari og átti gott piano , en samt var flígillin í kirkjunni talvert betri kostur.

Eiginkona hanns hét Heiða , en þá voru frásklinn og konana dauð. Hann átti tvo sinni ,en þeir tíndust. Það var það sem gerði Steingrím að einfara. Hann átti til að sitja í myrkrinu og hvílast , ekki í sjálfsvorkun samt. Heldur svona frekar láta sig dreima. Oft rauf hann svo þögnina með því að sitjast á píanostólin og tala við guð , rauf hana svo allgjörlega með að berja á strengina..

Hann var einn af þeim mönnum sem fékk það álit að vera svona frekar undarlegur , eins og hann væri hálfpartinn einhverfur. En samt svona “listlega” útlítandi. Hann hafði dökkt hrokkið hár og gekk um í fínum fötum.

Í Draumum hanns var það ekki Heiða sem var draumaprinsessann. Það var María Magdalena. Kærasta Jésús. (eins og hann trúði). Hann elskaði hana næstum jafnmikið og tónlisitnna. Í draumunum spilaði hún á sello, nakin. Eftir þau höfðu spilað tónlist sína elskuðust þau , og í glugganum stóð Jésús grátandi. Hann elskaði það.

Þið haldið kannski að Steingrímur hafði verið geðveikur , vitstola. Hann var það reyndar ekki. Hann hugsaði í myndlíkikngum . María Magdalena var hún Margrét , og Jésús var Davíð. Honum fannst það findið.

Margret var fiðluleikari og hú starfaði í kirkjunni , hún hafði alldrei talað við Þorgrím en hún hafði verið að að laumast til að kíkja á hann spila , hann spilaði tímunum saman , og Þegar þau voru ein eftir í kirkjunni fannst henni indislegt að heyra til hans. Hann gaf henni annann skilning á tónlistinni , alldrei hafði hún séð mann njóta tónlistar með þessum hætti. Hún grét yfir harmleiknum og grét en mera fyrir ástinni , allt fannst henni jafnfalelgt , hún hafði komist af því hversu sorgin er falleg. Hún sat bak við kirkju hurðina með bakið upp að hurðinni og andaði valla. Bach var eins dýrlegur og hægt væri að hugsa sér í útgáfu Steingríms. Í gegnum hanns tilfinningaþrungna og margbrotna líf skildi hann harmleikin og gleðinna í Bach.
Þótt þau höfðu alldrei talað við hvort annað öll þessi ár þráðu þau bæði hvort annað og vissu það vel , og hann vissi að hún hlustaði. Fyrir nærveru hennar fann hann meðan spilun stóð og naut þess næstum.

En ein kirkjuferðina skar útúr Þegar hann notaði lykil sinn til að opna kirkjunna beið hún eftir honum nakin. Á einum kirkjubekkjanna var hún með fiðlunna sína. Tilbúin að spila hið mesta verk , hún vissi sko allveg hvað það var. Kreuzter violin sonatan , var sköpuð fyrir eina fiðlu og eitt piano . Kom sér vel
Hann settist við flígill en sá hana ekki. Eins og vanin var þá situr hann og talar við guð í huganum , en í miðri bæn töfraðist sú husun burt, eins og af þeirra stóru ósk væri uppfyllt án þess að bænarinnar liki. Þær fyrsta nótur með boganum voru fleignar. Hann sá hana standa við hlið flígilsins , eftir tíu sekuntur átti hann að koma inní. Hann lamdi nóturnar kvalndar inn. Einmitt eins og þær áttu að vera. Í draumalandi þeirra beggja gleimdust þau inní skógum hugar hvors annars. Eftir hádramatíkina þagnaði . eftir gráturinn .bræðina , hláturinn og ástina. Varð allt steindautt af hljóm að verða , en svo mundu þau eftir sjálfum sér og eins og í draumnum athæfðist það , nema ekki í kofanum , heldur á altarinu , þau stóðu þar nakin , og horfust í augu lengi lengi , en með tárin streimandi niður kinnarnar. Hendur þeirra snertust. Brjóst þeirra og varir. En allt hægt. Mjög hægt , of hægt. Þá misstu alla stjórn . Stakk hann í hana þjófnum og og elskuvein um kirkjuna barst. Án orða gerðist það bersta sem þau gátu hugsað sér .Í miðri athöfn fék Steingrímur þá klikkaðislegu hugmynd. Hann Davíð vantaði , Hann leit upp en sá Jésús. Hann var öskureiður. Og ekki nóg með það . Hann var stutthærður og allekki í pilsi. Hann var klæddur einsog bóndi og með rottunga í fangi sér. Hann hafði séð sín

María Magdalena og Steingrímur giftust. Eignuðust börn eftir kirkju ferðinna. Þau voru allsekki glöð . Magdalena gekk með fimbura. Hún var samt ekki beint sorgmædd , heldur svona hissa. “þetta verður kannski ekki svo hræðilegt , ég meina Bach átti tuttugu börn”. Steingrímur var i fílu því hann vissi að börnin voru öll vængjefin.

(ég veit sagan hljómar eins og hrá biblíulísing , en þannig vill ég hana hafa)