…Hún yppti öxlum og brosti.
-Jæja, það verður víst svo að vera, sagð'ún og lokaði á eftir sér; vindgustur gáraði við loftinu inni hjá mér.


Ég dæsti, og byrjaði að teygja mig eftir lyklinum, til þess að tryggja skjól mitt.

Hlutirnir gerðust afar snögglega. Loftið þykknaði upp, og birjaði að víbra undan þungum nið utanfrá. Ég leit á skrifborðið, og sá að pennar, strokleður, bækur og það sem var eftir af blöðum byrjaði að renna í átt til hurðarinnar: Ógnaröfl! sem margir á jarðkringlunni þekkja til, voru að verki og í virkni.

Snerpa mín var ónóg.
Ég bölvaði. (Sem fyrr.)

Hurðin sprakk beljandi en þó hljóðlega aftur og höggbylgjan sem fylgdi þeytti mér aftur á bak í stól minn, og stútaði lélegri hárgreiðslunni. Ég notaði hendur mínar til að skýla augum gegn miskunnarlausu ljósflæði utan að. Ég pírði augun, og sjá!;

Laus blöð, nokkrir pennar og strokleður snérust í kringum veru sem stóð í ganginum.

Hún hélt á fimmhundruðkalli…

…og horfði blíðlega á mig. Svipurinn var hreinn og tærleikinn var sem ásjóna sjálfs guðs; og augun, og augun! lýstu kærleika og væntumþykju, og virtust sjá þvert í gegnum mig; sáu þvert í gegnum mig! Röddin var blíð, hvíslandi og hjóðaði sem lækjarniður á fögrum sumardegi uppi á háfjöllum í logni, við grösugann bakkann.

-Óskar minn. Hérna eru fimmhundruð krónur. Þú mátt kaupa þér kók fyrir afganginn elskan.
Ég starði. Slef byrjaði að finna sér leið út um annað munnvik mitt. Hún vissi alla mína veikleika. Ég ákvað, þvert á alla raunhyggju og rökvísi mína að berjast fyrir glötuðum málstað.

-Mammaaa. C'mon!, ég var að leggja mikið á mig til að læra þessar sagnir, sagði ég og lagði í að týna upp draslið sem var byrjað að hefta eðlilegar hreyfingar innan veggja herbergisins.

Ljósin frammi á ganginum virtust dofna. Ég skalf örlítið, og leit hægt og rólega á það sem áður hafði getað verið myndgerfing sjálfs esú í kvenlíki.

Ég gargaði, féll á kné mér, bugaður maður og brotinn, rétti fram hægri höndina.

Hún varð aftur sem áður, rétti mér fimmhundruðkallinn og brosti.
-Ég vissi að þú myndir gera þetta fyrir hana móður þína; ekki vera of lengi sagði hún, klappaði mér á koll og snéri snéri sér við, hélt áleiðis inn í eldhús.

Altílæ, kjökraði ég. Altílæ.

—

Jæja. Ég hafði ekkert betra að gjöra heldur en að prófa að enda þetta á þennan veg. Ég held að þetta sé þó bara úrkynjun miðað við hið fyrra. En það var gaman að skrifa þetta! Enjoy.