Mig langar ekki til að lifa lengur. Ég er búin að fá nóg af þessu kjaftæði! Afhverju getur aldrei neitt verið eins og ég vil hafa það? Fólk skilur mig ekki. “Þetta er bara gelgjan.” segir það. Enginn sér að ég hef tilfinningar, ég hugsa, ég vil svo margt sem ég fæ ekki. Ég þoli ekki hugsanirnar. Þær koma alltaf allar í einu og ég missi stjórn á þeim. Þær eru einsog litlir ærsladraugar sem svífa um og fljúgast á. Ég fæ hausverk af þeim. Ég vil deyja. Ég hef reynt að þóknast fólkinu en það er aldrei ánægt. Ég vil deyja en ég veit ekki hvernig ég á að fara að því að binda enda á líf mitt. Ég hef hugsað um snöruna eða að stökkva framaf háu húsi. Ég hef líka hugsað um eitur og mér líst best á það. En hvar get ég fengið eitur? Þvottaefni!! Það er baneitrað og auðvelt að nálgast það! Ég fer fram í þvottahús og sæki pakkann. Hann er blár með marglitum röndum á, “Makes your laundry clean and soft”. Ég fer með pakkann inní herbergið mitt og læsi hurðinni. Svo sest ég á rúmið með pakkann í hendinni. Á ég að gera þetta? Spyr ég sjálfa mig. Á ég? Ég loka augunum og hugsa um líf mitt og hvort að ég hafi rétt til þess að binda endi á það. Ég kemst bara að einni niðurstöðu; þetta er mitt líf og ef ég ræð ekki hvenær það endar hver þá? Ég ræð engu nema þessu, ég ætla að gera þetta. Ég opna pakkann og horfi á hvítt duftið, duftið sem mun drepa mig. Ég finn glas sem ég var að drekka kók úr í gærkvöldi og fylli það af þvottaefninu. Hverjum hefði dottið í hug að ég ætti eftir að deyja af völdum þvottaefnis? Ég helli úr glasinu uppí mig. Þvottaefnið er viðbjóðslegt og brennir mig að innan. Sársaukinn nístir mig en ég þrjóskast við að hella meiru uppí mig. Ég tæmi glasið og fylli það aftur en get ekki sett það uppí mig vegna þess að ég fell niður á gólfið. Sársaukinn er það eina sem ég get hugsað um. Brennandi á mér munninn, hálsinn og magann. Tárin renna og blandast við duftið sem er á hökunni á mér. Sviðinn nístir mig og mig langar til að æla, en það er of seint núna. Ég þrjóskast við að æla ekki og klára úr glasinu sem ég var búin að fylla. Ælan kemur uppí hálsinn en ég er hætt að hugsa um sársaukann. Afhverju var ég að þessu? Djöfull er ég heimsk! Ég kalla á hjálp en röddin er horfin, Mamma og pabbi kæmust ekki hvort eð er inní herbergið, ég læsti hurðinni! Heimska, heimska, heimska ég! Ég verð að komast fram, mamma er rétt fyrir utan hurðina en hún heyrir ekki í mér. Ég verð að komast til hennar! Ég skríð í áttina að hurðinni… svo nálægt… ég er komin að hurðinni en get ekki náð í húninn, ég þarf að standa upp til að ná í hann. Ég reyni aftur að kalla á hjálp en röddin er alveg horfin, það heyrist ekkert annað en ógeðslegt hrygluhljóð og ég froðufelli, innyflin í mér eru örugglega orðin ónýt núna. Ég er svo heimsk. Ég gefst upp, ef þau fyndu mig þá yrði ég örugglega að vera í hjólastól það sem eftir er og líf mitt yrði enn verra en það var. Ég ætla bara að vera hér og bíða eftir dauðanum. Svo kemur krampakast, sársaukinn hríslast um líkamann og ég æli, ég ligg þarna í eigin ælu, skjálfandi af sársauka og tautandi fyrirgefðu, ég vona að þau fyrirgefi mér, ég vona að pabbi og mamma fyrirgefi mér. Hvað hef ég gert þeim? Ég hata sjálfa mig, ég hata þvottaefnið, ég hata sársaukann, ég hata lífið, ég hata dauðann…. en hann er að koma. Ég finn hann nálgast. Ég loka augunum og sé rauðleitt ljós. Ég er örugglega dáin núna, dáin, ég hef svo oft velt því fyrir mér hvernig dauðinn væri og núna er ég að upplifa hann. Hann er góður, mér er kalt en sársaukinn er horfinn, ég sé ekkert annað en rauða ljósið, það er fallegt. Ég er dáin, allt er farið, ekkert nema rauða ljósið er eftir og mér finnst það fallegt. Mér líður vel.