Hvað ég hata þetta…

Ég vaknaði, þreyttur. Klæddi mig í fötin, skóflaði í mig matnum, hundsaði foreldra mína. Fór í skólann. Gekk um gangana, fólk tekur ekki eftir mér, ég er ósýnilegur.
Ég fer í tíma, sé bekkjarfélaga. Stelpurnar með eitthvern hávaða, strákarnir talandi um fótbolta. Ég sest við borðið mitt. Ég sit alltaf einn. Ég er alltaf einn.
Ég fylgist ekkert með kennslunni, verið að kenna óreglulegar sagnir í Íslensku. Hver er tilgangurinn með því að þekkja í sundur sagnir, ef að maður verður ekki kennari?

Tók upp stílabókina. Leit á “listann”
Ég leit yfir nöfnin, allt fólk sem að ég hata. Er búinn að ákveða hvernig hver og einn skal deyja. Þetta fólk hefur allt gert eitthvað á hlut minn, brotið á réttindum mínum, uppnefnt mig, lagt mig í einelti….

Það er hringt út úr tíma. Ég pakka saman dótinu mínu, kennarinn kallar “Guðmundur, ætlar þú aðeins að vera eftir”. Krakkarnir gefa mér hornauga, hugsa ábyggilega “Hvað er þetta fífl búið að gera núna?”

Kennarinn spyr hvort að það sé ekki allt í lagi. Ég svara, er einhver einhverntíma alveg í lagi. Kennarinn brosir, en spyr síðan alvarlegur “Gummi, þú hefur verið svo niðurdreginn undanfarið, ekki sinnt heimanáminu, tekur ekki eftir í tímum.”
Ég svara engu, enda er mér sama þótt að kennarinn sé eitthvað að spyrja mig um þetta. “Gummi” segir kennarinn “Eru krakkarnir eitthvað leiðinlegir við þig?”
“Þetta eru bara fífl” Mér er farið að leiðast talið við hann. “Gummi, ég ætla að hringja í foreldra þína út af þessu, þetta er ekki nógu gott”. Ég segi kennaranum að fara til fjandanns, geng út úr stofunni.

Mæti í næsta tíma. Krakkarnir spyrja mig hvers vegna ég hafi orðið eftir. Ég svara engu. Heyri hvíslað “rugludallur” í bekknum.

Kem heim um þrjú leitið, enginn heima. Nýti tækifærið, fer inn til foreldra minna, finn byssurnar hans pabba. Hann safnar, á nokkrar skammbyssur, kúlur.
Ég tek tvær byssur með sömu skotstærð, veit að hann á kassa fullan af skotum niðri í kjallara. Tek nokkur magasín sem passa, fylli þau, tek sirka 150 aukaskot, set í töskuna mína. Hef um það bil 200 skot í allt.

Fer inn í herbergið mitt, set nirvana á, í bland við ýmis Pink Floyd og Led Zeppelin lög. Mamma kemur inn í herbergið, vill tala. Ég segist vera þreyttur, tali við hana eftir skóla á morgun. Hún fer út eftir smástund.

Vakna, endurnærður. Ég brosi framan í foreldra mína um leið og ég borða, segist þurfa að drífa mig til að mæta ekki of seint. Fer í stóru úlpuna mína, stórir vasar á henni.

Geng inn í skólann, inn á klósett. Enginn þar. Tek byssurnar úr töskunni, set í úlpuvasana, set magasínin með í vasann. Það hringir inn. Bíð í fimm mínútur. Hugsa með mér “What the hell”. Fer að stofunni minni, opna hurðina, kennarinn ætlar að spyrja hvers vegna ég mæti svo seint. Hann náði aldrei að segja meira en “Gummi, hvers….” Augun hans voru fjarlæg. Ég sveif um, sá alla hina öskra, heyrði ekki í þeim, tónlistin glumdi fyrir eyrum mér. Þau öskra ekki framar. Fólk var komið inn á ganginn, hljóp þegar það sá mig. Komst nokkur skref, þá lá það í polli á gólfinu.

Allir sem voru á listanum voru farnir. Ég tók magasínið sem að var fullt úr byssuni, eina magasínið sem að var fullt, öll hin tóm. Ég henti byssunum frá mér, einhver kom og tók þær, ætlaði að skjóta mig, gat það ekki. Hann tók aðra og lamdi mig í hausinn.
Síðan varð allt svart.

Ég vaknaði löngu síðar, í spennitreyju. Allt í einu fannst ég vera kominn heim. Mér leið vel. Ég var talinn geðveikur, og löngu síðar var ég spurður “Ertu virkilega geðveikur?” Ég svaraði “Eru ekki allir geðveikir?”