Valentínusardagurinn…… svo stutt síðan þú fórst en hingað til hef ég verið ok. En þetta var dagurinn okkar, eða réttara sagt eins og þú sagðir alltaf, þá var þetta dagurinn minn, og dekraðir alltaf við mig, keyptir handa mér rósir, bauðst mér út að borða, hótel, allt saman…..
En nú er þessi dagur runninn upp einu sinni enn, í þetta skipti þá ert þú ekki hjá mér. Söknuðurinn er óbærilegur, hversvegna þurftiru að fara, hvers vegna? Var það út af mér?? Ég veit ekki hvað ég að halda, þú skildir ekki eftir neinn miða eða neitt, það var bara hringt í mig og sagt mér að þú hefðir framið sjálfsmorð…

Dyrabjallan rífur mig upp úr þessum hugsunum, og ég fer til dyra. Þar stendur ungur strákur, með rósavönd í hendinni og segir að þetta sé sending til mín og biður mig að kvitta……
Ég kvitta undir og fer inn með blómin og set þau í vasa. Það er kort þarna líka, ég teygi mig í það og les:

Elsku Sóla

Til hamingju með daginn,
verst að ég get ekki verið
með þér í dag.
Það er ekkert sem ég get
sagt við þig afhverju ég
gerði þetta, en ég gat
ekki verið hér lengur.
Minn tími var kominn.
Mig langaði ekki til að
fara, mig langaði ekki til
að skilja þig eftir eina,
en ég fékk þetta kall,
þetta kall sem sagði við mig,
Þinn tími er liðinn, við getum
ekkert gert til þess að losa þig
við líkamann, svo þú verður
að gera það sjálfur…..
Elsku Sóla mín, ég elska þig
meira en allt annað, en ég bið
þig um að gráta mig ekki lengi,
það mun bara gera allt erfiðara
bæði fyrir mig og þig,
en umfram allt mundu að ég elska þig
og að mér þykir leit að þurfa
að fara frá þér….

Ég elska þig að eylífu
Binni


Vá, þessu bjóst ég aldrei nokkurn tímann við. Að hann myndi gera þetta fyrirfram, að hann væri búinn að ákveða þetta allt fyrirfram. Ég fann reyðina heltaka mig, en samt var ég ekki viss út í hvern ég var reyð. Hvort það væri hann, ég eða hvað. Ætli það hafi ekki verið allt saman.
Ég tók jakkann minn og rósirnar, fór út í kirkjugarð til hans….
talaði við hann í skamma stund, bað hann um fyrirgefningu, lagði rósirnar á leiði hans, tók upp lítinn hníf, og skar ofurlítið í húðina bara til að athuga hversu sárt þetta væri. Svo hugsaði ég með mér:,,Ég hef upplifað allan heimsins andlegan sársauka, hversvegna ætti líkamlegur sársauki að hræða mig, þetta verður sárt fyrstu mínútuna en svo hverfur sársaukinn…"
Svo skar ég fínan en djúpan skurð á vinstri hendi á púls og gerði annan á hægri hendi. Svo lagðist ég við hlið rósanna og horfði á nafn hans og sá hvernig allt hvarf smátt og smátt og ég var kominn inn í þennan rósrauða heim. Ég gekk um í smástund og sá þá ljós. Ég gekk að ljósinu, hægt en ákveðið og þegar ég var komin alveg upp að því sá ég hvar Binni stóð og beið eftir mér. Ég gat ekki beðið lengur, hljóp í átt til hans og faðmaði hann.
Loksins, loksins eftir alla þessa bið þá var ég loksins komin aftur heim…..


spotta/2001