Síðasta kvöldmáltíðin.

Í stórri borðstofu á ónefndum stað í ónefndu húsi sat prúðbúinn drengur við veglegt matarborð. Á borðinu glitti í allskyns kræsingar, og gæddi drengurinn sér á þeim af bestu list. Þó var fleira en matarlyst sem að skein úr augum drengsins.Við borðið sátu engir fleiri, þótt að nægt væri rýmið, og ef vel var að gáð komst sá hinn sami að því að ekki voru fleiri í öllu húsinu.
Hann var einn heima, og ekki í fyrsta skiptið. Allt frá barnæsku höfðu foreldrar hans verið mikið á ferðinni, og það gerðist sjaldan að hann væri tekinn með. Þó að þau hefðu sjaldnast haft áhyggjur af því hvað yrði um hann meðan að þau væru í burtu, þá yrði það littla stress sem að hann myndaði aukalega í kringum flakkið brátt á enda.
Margar hugsanir líkar þessari runnu í gegnum huga drengsins um leið og hann naut matarins. Í tilefni dagsins hafði hann eldað sér dýrindis steik og meðlæti, auk þess sem að hann hafði stolist í dýrustu vínflösku heimilisins. Þó að honum þætti það ekki sérlega gott, þá hugsaði hann með sér að í máltíð sem þessari þyrfti vín til að skola matnum niður með. Faðir drengsins hafði lagt blátt bann við allri vínneyslu hans, en han þyrfti varla að hafa áhyggjur af skömmunum úr þessu. Þegar að öllu var á botninn hvolft þyrfti hann varla að hafa áhyggjur af neinu lengur.
Drengurinn leit á hendina á sér, og mundi um leið eftir sögunni um seinustu kvöldmáltíð Jesú. Það var eins með hann, foreldrum hans nægði ekki að sjá sárin til að trúa. Hinsvegar snertu þau aldrei sárin, svo að atvikið var þagað í hel. Enginn mátti vita af því. Að sonur svo mikilvægs manns skyldi reyna svona nokkuð myndi án efa hafa vond áhrif á viðskiptin. Þess í stað var hann látinn á rándýr lyf, og foreldrar hans lokuðu í blindni augunum gegn vandamálinu. Ef læknavísindin gætu ekki læknað hann, hvað þá ? Nú lágu hinsvegar lyfjaskammtar seinustu daga óhreyfðir niðri í skúffu. Hann vildi vera viss um að vera hreinn í huga þegar að stundin rynni upp.
Það var um það leiti sem að sólin drukknaði í sjóndeildarhringnum að drengurinn stóð upp frá borðinu. Í stað þess að ganga frá eftir sig, gekk hann beint upp stigann á efri hæðina, vitandi það að þessu yrði gengið frá nokkru seinna, þó að venjulega yrði hann að gera það sjálfur.
Uppi var allt tilbúið. Hann hafði haft nægan tíma til undirbúnings og var viss um að í þetta skiptið myndi ekkert klikka. Hann hafði tryggt allt rækilega, enda vildi hann ekki enda sem “stofnanamatur” eins og móðir hans kallaði það. Eftir fyrra atvikið höfðu þau brýnt fyrir honum að ef að hann reyndi svona nokkuð aftur, þá væri það í ábyrgð ríkisins að sjá um hann, og hann vissi vel hvað það þýddi. Sterkt reipið úr jeppa föðurins var því tryggilega bundið í járnhandriðið, og á hinum endanum var bundinn sá hnútur er flestir þekkja nafnið á.
Drengurinn kreisti reipið í höndum sér. Hvað ætli þau myndu hugsa ? Hálft í hvoru vonaðist hann að þeim þætti jafn lítið vænt um hann og þau virtust gera, hann vildi ekki valda þeim óþarfa hugarangri. Þau voru þau einu sem að hann þurfti að hafa áhyggjur af. Vinirnir höfðu fyrir löngu snúið við honum baki, og stelpur höfðu alla tíð haldið sig frá honum.
Stuttu síðar heyrðist eilítill hvinur, og ef vel var að gáð, mátti greina eilítið brakhljóð.