Fluga á vegg.

Ég sé tvær tengdar kvenkyns mannverur fullar angistar hjúfra sig saman inn í þessu stóra tóma herbergi. Loftið er rakt og enginn birta kemst inn um glugga þess því svart ábreiða hangir á gardínuslánum, það er almyrkvað. Þær hafa greinilega grátið mikið því þær eru útgrátnar og þrútnar vegna þess. Ég skynja sorg vonleysi og hræðslu. Þær skjálfa af örvæntingu sem ég skil ekki. Þær eru djúpt hugsi en tjá ekki innihald sinnar sálar. Það er eins og þær séu ómeðvitaðar um hreyfingar sínar. Þær gráta og gráta græta veggina og gluggana sem nú eru þaktir móðu og dropum eins og það hafi verið úði að renna úr lofti herbergisins. Önnur þeirra stendur upp og þerrar tár sín gengur að dyrum holunnar og opnar þær, það ískrar ekkert venjulega í þeim þær hreinlega garga. Hin veran hrekkur við og öskrar á hina, ekki það að hún væri reið heldur einfaldlega út af vanlíðan sinni. Ég veit ekki hvort ég eigi að vera inni í holunni eða elta þá standandi. Ég ákveð að elta þá sem stóð. Hún gengur rakleiðis inn í eldhús og opnar þar skúffu, úr skúffunni dregur hún upp hníf. Næst setur hún hnífinn á borðið og gengur að salerninu, fyrir framan það stoppar hún um stund og lítur á hendur sínar eins og hún hafi aldrei séð þær áður. Þessi manneskja finnur til, hún er greinilega sárkvalinn. Hún bítur í neðri vör sína og fellir svart tár sem rennur niður kinn hennar og skilur eftir sig svarta línu af augnskugga. Þessi fallega manneskja hefur misst eitthvað, misst eitthvað sem gaf henni lífið, en með fráfalli sínu hrifsaði það aftur af henni. Hún tekur skrefið inn um dyrnar opnar skáp og tekur þar út handklæði. Skyndilega síga axlir hennar niður fyrir háls, hún gengur ákveðin aftur inn í eldhús, sest þar við borð og horfir út um glugga. Kannski er hún líka að reyna sjá inn um glugga sálar sinnar, reyna að sjá í gegnum móðuna sem sorgin og hræðslan hafa valdið. Ég heyri að enn grætur sú sem er inni í herberginu. Ég ákveð að kíkja þar inn. Um leið og ég flýg inn um dyrnar stendur hún upp ákveðinn á svip og gengur út, ég elti. Hún fer beint inn í eldhús þar sem hún rífur hnífinn óvarlega upp af borðinu og skoðar blóðhlaupinn fljótandi augu sín í hnífnum, hún brosir en brosið er meira uppgert í óvissu en vellíðan. Sömu sögu er að segja um þessa konu hún er full af sorg út af tómi sem myndast hefur í kringum hana, undarlegt. Sú sem er nýkominn í eldhúsið og er að skoða augu sín í gljáa hnífsins segir eitthvað við þá sem situr bitur og starir á rúðuna, þá tekur sú sitjandi handklæðið upp og breiðir úr því á gólfið og brýtur það saman þar til það er komið í stærð A4. Samtímis byrja þær aftur að fella tár og halda áfram að grafa í sitt ógræðandi sálarsár. Sú yngri sem braut handklæðið saman leggst á gólfið og leggur smágerða hönd sína sem hún virti svo vel fyrir sér áðan á handklæðið. Hún er með gífurlegan ekka svo mikinn að það er óvíst hvort hún nái öllu súrefninu inn sem hún þarf til að lifa, en ég skynja einhvern veginn að það skipti engu máli þótt hún kafni þarna á gólfinu. Sú er enn stendur hættir að gráta og fer með þessi orð, einu orðin sem ég hef nokkurn tíman skilið.

Samviskan nagar beinin
Skinnið felur há veinin
Enn ein endurfæðing
blessuð blæðing
sál sótt fljótt fyrir sveinin

Mér fannst eins og hver lína væri aðeins niðurtalning í dauða stúlkunnar sem lá á gólfinu. Hræðslan skein úr augum hennar, samt var hún svo full af innri rólyndi að hún var hætt að skjálfa. Það var eins og hún væri búinn að sætta sig við endi sinn fyrir löngu síðan. Standandi konan beygði sig niður og kyssti kinn þeirrar liggjandi hvíslaði nokkur orð í eyra hennar og stakk svo hnífnum í gegnum úlnlið stúlkunnar. Hún haggaðist ekki. Samt sá ég að sársaukinn beit í taugar hennar og bein. Blóð frussaðist úr æðum hennar ekki aðeins á handklæðið heldur um allt eldhúsið, einnig yfir stúlkuna sem var deyjandi og konuna sem enn hélt í skaftið þótt hnífurinn væri pikkfastur í gólfinu. Stúlkan átti að deyja, fallega stúlkan leið út af lokaði augunum og byrjaði að dreyma um sína nýju heima. Ég get ekki meir skil þetta ekki svo ég fllýg út um gluggan sem stúlkan hafði starað út um áður og flýg út í sólina. Vindurinn leikur um vængi mína er ég flýg um loftið. Allt í einu heyri ég hátt hljóð og sé bifreið með blá ljós á fljúgandi ferð. Næ ekki að forða mér, ég skell á rúðunni. Finn að ég er öll kraminn get lifað þetta af en þá kemur svart málmstykki og gerir út af við mig slurp.