Nú hafa um tvær vikur liðið frá því að músafárið gekk yfir vistarverur og afkima Þjóðarbókhlöðunnar. Magnús, sem hafði orðið hvað mest fyrir barðinu á músunum, var ekki ein af þeim persónum sem vildu hafa eitthvað fyrir stafni, hans rekistefna í lífinu var að smjúga í gegnum það eins mjúklega og kostur var. Þess vegna varð hann dauðfeginn að losna við mýsnar. Nemendur safnsins sem og starfsfólk gat séð hans bogna bak og signu herðar líða áfram eftir göngunum, annað hvort var hann eitthvað að dytta við beyglaða hurðarkarma eða sitja inni á kaffistofu þar sem hann fletti dagblaði þungbúinn á svip. ,,Þessi leiðtogar úti í heimi eru allir kolvitlausir,” heyrist hann segja, ,,það ætti nú bara að dæma þá til skóggangs rétt eins og gert var hér í gamla daga.” Hann tók alltaf nesti með sér í vinnuna í sama græna nestisboxinu sínu sem innihélt samloku með þykku lagi af mysingi og engu öðru. Og þegar starfsfólkið safnaðist saman til þess að njóta samræðna og kaffibolla inni í kaffistofunni gekk Magnús hokinn út úr litla herberginu til þess að fá að vera einn. Honum líkaði einveran.
Dag einn þegar Magnús gekk til vinnu í skammdegismyrkrinu opnaði hann glerdyrnar að húsinu eins og vanalega, kveikti ljósin og sinnti öllum þeim skyldustörfum sem hann þarf að gera. Með sömu eljusemi og natni og þegar geimflaugum er skotið á loft snýr hann lokanum og hleypir vatni á tjörnina sem umlykur húsið, kveikir á viftunni á í lestrarsalnum og hreinsar reglulega til í tilkynningatöflunni sem hangir við innganginn. Þegar hann hyggst sinna því smávæglega verki(sem engu að síður er þó nauðsynlegt) er farið að birta örlítið til. Og hvað sér hann! Einhver hefur sett stóran límmiða á glerhurðina sem hundruð fólks ganga gegnum á degi hverjum! Magnús lætur miðann sem hann heldur á í vinstri hendinni(fyrirsögnin er ,,Ísskáp vantar!”) lönd og leið og sömuleiðis teiknibóluna í hægri hendi. Hann skokkar eins hratt og hann getur niður stigann, framhjá litla gosbrunninum og út. Miðinn er með rauðum bakgrunni og svörtu letri sem hann getur ekki lesið. Magnús rýnir í textann á meðan hann norpir úti í kuldanum en gefst að lokum upp, þrammar upp á kaffistofu og nær í þykkustu gleraugun sín. Með þeim nær hann að stauta sig framúr textanum. ,,We love anarchy!”
Magnús þýtur(eins hratt og gömlu fæturnir hans megna) inn í kompu og nær í litla sköfu. Með sköfunni(og ærinni fyrirhöfn) skefur hann megnið af límmiðanum af glerinu. Það hefur ekkert upp á sig. Það eina sem hann nær að skafa af er nokkuð magn af gleri og ysta lagið af límmiðanum. Eftir situr dágóður slatti af pappír og lími á glerinu sem lítur bara enn sóðalegra út.
Krummi sest á þak hússins. Spókar sig í vetrarlogninu og krunkar. Magnús hættir að skafa, horfir á hann og dæsir við. ,,Æ, blessaður hrafninn. Það vildi ég að ég hefði fjaðrir og vængi eins og hann, þá þyrfti ég ekki að hafa áhyggjur af neinu. En, hér sit ég, fastur á þessu kalda skeri og kemst hvorki lönd né leið.
Vilt þú skafa?!” öskrar hann til hrafnsins sem flýgur burt með fúlu gargi.
,,Hvað á ég eiginlega að gera?” hugsar Magnús þungur í bragði. Hann veltir málinu fyrir sér en gefst að lokum upp og fer að sinna einhverju öðru. Þessi heimskulegi límmiði má eiga sína daga í friði.

Ef ég vissi hvaða hugsanir bærðust innra með fólki sem krotar upphafsstafi á rafmagnskassa, spreyjar út veggi, límir stóra límmiða á götuskilti og ljósastaura, veltir almenningsbekkjum út í tjörnina nú eða brýtur glerflöskur á ólíklegustu stöðum, þá velktist ég ekki í vafa um hvað skemmdarvargurinn í þessari sögu hugðist gera. Ég hef því miður ekki þá þjóðfélagslegu stöðu til að upplýsa ykkur um það kæru lesendur og það hafði Magnús ekki heldur. Þegar hann mætti í vinnuna næsta dag í stillu skein sólin skært á 200 til 300 nýja límmiða af sömu gerð sem nú prýddu glerhurð og veggi Þjóðarbókhlöðunnar. Magnús stendur agndofa og starir á þessa einstöku vinnu sem þessi, að öllum líkindum, anarkisti hefur lagt á sig. ,,Hvers á ég eiginlega að gjalda??” flýgur í gegnum höfuð hans er hann þrammar upp stigann og á kaffistofuna.
Magnús veit hvað gera skal. Í Byko hringir hann og pantar eitt stykki háþrýstiloftdælu. Gripurinn kemst á staðinn fljótt og vel og með hjálp hans eyðir Magnús restinni af deginum í að ,,spúla” límmiðana af. Í bræði sinni skeytir hann engu um hversu mikið fer af límmiðanum, sem í þessu tilviki eru einungis stafirnir sjálfir og hluti af hvíta pappírnum. Límið fer ekki svo auðveldlega af glerinu en Magnús telur sér trú um að það hverfi á nokkrum dögum. En sú er ekki raunin. Þegar líður á daginn og sólin er um það bil að detta niður fyrir kirkjugarðinn gamla eru rúðurnar orðnar klístraðar af líminu.

Magnús situr heima hjá sér og horfir á veðurfréttirnar. Miklir þurrkar hafa verið á Suð-vesturhorni landsins og ekki komið dropi úr lofti í um það bil mánuð. Veðurstofan spáir moldroki um borgina og hvetur íbúa eindregið til að loka gluggum og, ef hægt er, setja bíla og önnur farartæki í bílskúrana.
Magnús dottar í stólnum. Hann er uppgefinn eftir daginn enda hefur loftdælan tekið á. Slekkur á sjónvarpinu og skríður upp í rúm. Brátt heyrast hrotur úr svefnherberginu.
Það er skýjaður og þungbúinn himinn sem tekur á móti Magnúsi þegar hann opnar útidyrahurðina. Þunnt moldarlag er á götunum, húsunum og alls staðar; Kári hefur afrekað mikið þessa nótt.
Gamla bíldruslan hans silast eftir Hringbrautinni. Þegar Magnús beygir inn á götuna sem liggur að Þjóðarbókhlöðunni mætir honum hryllileg sjón. Moldin hefur límst við allar rúðurnar og inngangurinn er orðinn brúnn, svo ekki sést inn!
Hann hleypur að dyrunum. Hleypur aftur að bílnum og nær í sköfuna. Skefur í ákefð sinni, skefur og skefur. Enginn árangur. Lítur í kringum sig, sér vatnslöngu. ,,Þetta fær Kári borgað!” hugsar hann og setur slönguna á hæsta styrk. Ekkert gerist. Moldin hefur klesst sig svo rækilega við rúðurnar að það er ekki nokkur leið að ná hinu smæsta sandkorni af!
Þegar yfirmaðurinn mætir í vinnuna blöskrar honum ástandið. Hann húðskammar Magnús fyrir að vanda sig ekki betur við að hreinsa límmiðana burtu og fylgjast með veðurfréttum. ,,Hver helduru að þurfi að borga þetta? Þú?! Ónei, ekki halda það. Að sjálfsögðu borga ég brúsann eins og venjulega. Þetta er svívirðing við svona háttvirta menntastofnun eins og Þjóðarbókhlaðan er!”
Skipta þarf um allar rúður við innganginn. Auk þess þarf að panta nýja tölvu þar sem Magnús skildi óvart einn gluggann eftir opinn og mold og drulla fauk inn í tölvuna, ofan á lyklaborðið og skemmdi hana gjörsamlega. Magnús horfir á eftir enn fleiri penngaseðlum fljúga í burtu um leið og glerskurðarmennirnir eru farnir. Líf hans er vonlaust. Af hverju getur hann aldrei gert neitt rétt? Þeir standa þarna tveir fyrir utan Þjóðarbókhlöðuna, hann og yfirmaðurinn og horfa á nýja glerið sem glampar í hádegissólinni.
Magnús ætlar að segja eitthvað við yfirmanninn. Skyndilega fer hann að svima og finnur undarlega tilfinningu í hálsinum sem leiðir upp í höfuðið. Hann dettur kylliflatur á harða gangstéttina.
Sjúkrahúsið er hvítt. Magnús verður að dvelja þar í nokkra mánuði í viðbót. Hann fékk heilablóðfall, sem betur fer var sjúkrabíllinn fljótur á staðinn því þetta var spurning um mínútu til eða frá. Það sem hann hefur meiri áhyggjur af er handleggurinn sem skaddaðist illa þegar hann lenti á gangstéttinni. Tími til kominn fyrir hann að hætta hjá þessari helvítis Þjóðarbókhlöðu og fara að njóta ævikvöldsins.
Magnús útskrifast með helauman handlegg og höfuðverk. Læknirinn ráðlagði honum að reyna mikið á handlegginn t.d. við málningar- eða sköfuvinnu. ,,Hafðu ekki áhyggjur af því karlskröggur,” hugsar Magnús í hljóði.
Heima er allt óbreytt. Magnúsi finnst innréttingin hjá honum vera ljót. Veggfóðrið, stofuteppið, lamparnir og jafnvel gluggakarmarnir. Hann ætlar að breyta þessu öllu. Eftir að hafa lifað einföldu lífi á húsvarðarlaununum skeytti Magnús litlu um ellilífeyrinn og geymdi hann í bankabók. Nú er tími til kominn að taka eitthvað út af henni og endurnýja þessa litlu, ömurlegu íbúð. Ummæli læknisins um ástand handleggsins skipta hann engu máli. Hann má bara éta þetta ofan í sig aftur!
Nú hófst mikið puð. Magnús stritaði og stritaði frá morgni til kvölds við að rífa upp teppin, mála herbergin, skipta um eldhúsinnréttingu og þar fram eftir götunum. Á meðan hann tekur svefnherbergið í gegn sefur hann í stofunni og á meðan eldhúsið fær sína útreið eldar hann á litlum prímus inn í stofu. Eftir margra mánaða puð getur hann litið stoltur yfir íbúðina sína og er feginn. Hún skartar glænýjum teppum, fallegum litum og nýtískulegum húsgögnum. Núna ætlar hann að halda upp á tímamótin. En, hvernig?
Ætli hann kíkji ekki bara í bæinn í kvöld, það hlýtur eitthvað um að vera sem gæti gert gömlum manni til geðs. Hann fer fram á gang og fer í gamla rúskinnsjakkann sem hann fékk í London 1956 og setur á sig sixpensarann sem keyptur var í Guðsteini Eyjólfssyni, guð má vita hvenær. Svo heldur hann út á lífið. Hann kann ekkert á næturlífið í Reykjavík og skreppur inn á næsta bar sem hann sér á Hverfisgötunni. Celtic Cross heitir hann. Mannlífið þýtur áfram þar inni og gutlar til og frá eins og vatn í fötu. Reykjarfýlan kitlar hann í nefið. Borð eru hægra megin, ferningslaga með alls konar dóti, fullt af tómum drykkjarglösum standa á þeim og við þessi borð situr fólkið. Það er mest allt ungt, stöku sinnum slæðist með í hópinn eldri maður á borð við Magnús en þarna eru líka ferðamenn af alls konar þjóðernum. Hann lítur til vinstri á barborðið. Bak við þetta stóra, langa borð úir og grúir af hvers kyns vínflöskum og við borðið situr alls konar fólk. Hann undrast á því hversu mannlífið getur verið fjölbreytt á litlum stað sem þessum. Magnús sest hæverkslega við lítið borð úti í horni og horfir út um gluggann.

Hann finnur það koma. Snöggur þrýstingur á höfuðið og einhver vökvi seytlar meðfram hauskúpunni og niður í háls. Allt í kringum hann snýst til og hristist og hann fellur niður í sætið og finnur ekkert meir. Fólkið byrjar að undrast á gamla manninum sem liggur þarna í stólnum. Varla getur hann verið áfengisdauður því engar vínflöskur eða bjórglös eru fyrir framan hann. Læknir sem þarna er viðstaddur hleypur til og athugar púlsinn. Daufur sláttur leynist í hálsinum. Magnúsi sortnar fyrir augum og síðasta hugsun hans er ,,jæja, þá er ég dauður…”

Skömmu síðar hleypur skuggi hans út af barnum, yfir götuna og stígur til himins.