Ég kann ekki skilgreiningarnar á sögum og smásögum, ég allavegana skrifaði þessa, og vill bara fá að vita hvað fólki finnst, ef einhver nennir þá að lesa þetta.




Ég heiti Helgi Már Sigurðsson og er bara venjulegur strákur úr bökkunum. Ég er átján ára og bý heima hjá mömmu og pabba, ég á einn yngri bróðir sem er fimmtán ára og svo er ég með stelpu sem heitir Stella, við erum búin að vera saman í rétt rúmlega tvö ár. Líf mitt var örugglega ekki svo frábrugðið þínu lífi, ég var í skóla á veturna, með honum fór ég út á trillu með pabba aðra hverja helgi og það gaf mér mjög fínan vasapening, en á sumrin eyddi ég öllum mínum tíma á sjó, en auðvitað djammaði maður þær helgar sem maður átti í frí. Ég byrjaði að reykja þegar ég var fimmtán og svo stuttu seinna prófaði ég hass fyrst, ekki það að sígarettur leiði beint út í hassreykingar, heldur langaði mér bara að prófa það, og ég fýlaði það í botn að vera skakkur, og ég reyki alltaf reglulega með strákunum. En á mjög stuttu tímabili fór allt saman úr böndunum, ég hef ekki hugmynd um hvað gerðist, þetta fór allt saman svo rosalega hratt fram að þegar ég horfi til baka þá finnst mér skrýtið að nokkur maður hafi gengið heill frá orustunni, sennilega gerði það enginn.


Mánudagur 17. júní
Ég og Stella ákváðum að kíkja í bæinn um tvö leitið, hún er svo mikið fyrir karnival stemmningar og yfirhöfuð bara að skemmta sér, en mér er alveg óskiljanlegt hvernig hún fer að því af því að hún drekkur ekki, en ég byrjaði á því þegar ég var fjórtán, og hreinlega get ekki skemmt mér án nokkurra vímuefna. Ég var búinn að lofa henni að ég skildi vera edrú þetta kvöldið, og ég var alveg til í það, taka því bara rólega með konunni í góða veðrinu og njóta þess að vera til, en auðvitað fékk ég mér smá að reykja áður en við fórum út, hún tekur ekki eftir því lengur þegar ég er skakkur, enda sést ekkert á mér. Mikið var ég ofboðslega ástfanginn af henni, þó að hún sé algjör andstæða af mér, hún er á fullu í íþróttum, utan af landi, hefur aldrei dópað, aldrei drukkið og aldrei reykt, en það eru litlu hlutirnir sem hún gerir sem ég var alveg vitlaus í, brosið hennar, lopavettlingarnir, hvernig hún labbaði, röddin hennar og tennurnar. En þetta var mjög góður dagur, við sátum á Arnarhóli milli þess sem við ákváðum að kíkja á tjöldin og kaupa okkur helíum blöðrur, en það fór alltaf dágóður tími í að heilsa vinum og félögum, þú kannast við þetta, maður virðist þekkja annan hvern mann í bænum. Við sátum fram eftir öllu og horfðum á Stuðmenn spila og Bubba Morthens brillera með kassagítarinn sinn. Við fórum heim um fjögur um nóttina því að auðvitað varð maður að heilsa upp á fólkið í bænum, strákarnir létu sig ekki vanta, Siggi, Óli, Addi, Birkir og Ómar, við skruppum aðeins í burtu meðan að Stella spjallaði við vinkonur sínar og fengum okkur jónu, Óli er þvílíkur master að vefja, lærði það af breskum strippara sem hann var að ríða um daginn, þá komst ég að því að Birkir var byrjaður með stelpu sem heitir Ólöf, sem er besta vinkona Stellu, hann er alveg út úr heiminum af ást. Við höfum ábyggilega setið bak við Fredda í klukkutíma því að við spjölluðum um allan andskotann, lífið og tilveruna, vinnuna og hinar ýmsu uppáferðir strákanna, ég segi þeim aldrei hvernig Stella er, því að mér finnst það ekki koma þeim neitt við, það hefði sennilega verið öðruvísi ef ég væri aldrei með sömu stelpunni lengur en í viku eins og flestir af strákunum. Stella og Ólöf komu alveg brjálaðar bak við Fredda og drógu mig og Birki í burtu, þær voru búnar að leita að okkur geðveikt lengi sögðu þær, en þegar við létum okkur hverfa fórum við aldrei neitt annað en á bak við Fredda til að fá okkur að reykja, þær vissu það alveg. Ólöf og Birkir voru í alveg stökustu vandræðum með það að redda sér heim, ekki gátu þau fengið far með okkur því ég átti bara tveggja sæta Pontiac Fiero, en það endaði með því að ég gaf þeim pening fyrir taxa, þau bæði að vinna í sjoppu og það er ekki eins og ég hafi verið á einhverjum atvinnuleysisbótum, Stella var eiginlega flutt inn til mín í kjallaraherbergið mitt þannig að það var aldrei spurning um hvert við myndum fara, verst þótti mér að ég þurfti að fara út daginn eftir og ég vissi að ég ætti eftir að sakna hennar alveg ofboðslega þessa fimm daga sem við myndum vera úti.

Þriðjudagur 18. júní

Ég vaknaði um sjöleitið um morguninn við að gemmsinn minn var vælandi, það var skipperinn sjálfur að hringja, hann tilkynnti mér um úrbrædda aðalvél, djöfulsins vélstjórabjáninn hafði lokað fyrir vatnsinntakið þegar hann gangsetti um nóttina, fór svo í bæinn að djúsa og allt heila klabbið var ónýtt eftir tilraunirnar, þetta þýddi það að ég myndi ekki róa meira á Skúmnum þetta sumarið, en það þýddi líka að ég myndi eiga meiri tíma með Stellu, ég vakti hana til að segja henni frá og mikið fannst mér hún falleg þegar hún vaknaði, pínu mygluð með úfið hár, algjör dúlla. Hún varð alveg ofboðslega glöð en við ákváðum samt að halda áfram að sofa. Við fórum á lappir um eittleitið og hún bað mig um að skutla sér heim, hún ætlaði að eyða deginum með mömmu sinni, ég myndi svo hitta hana aftur daginn eftir, en við áttum aldrei eftir að hittast aftur. Á leiðinni heim hringdi ég í Sigga og sagði honum að ég færi ekki meira á sjó þetta sumarið, hann varð alveg himinlifandi og sagði mér að hann myndi hringja í mig eftir smá stund. Hann hringdi eftir fimm mínútur og sagði mér að Óskar, vinur okkar úr vesturbænum, ætlaði að halda partý því til heiðurs, partý hjá Óskari þýddi það að við myndum vera svona tíu heima hjá honum, allir útúrstónd af rennblautum marra að spila spil og láta eins og asnar, og ég gat ekki beðið eftir því. Óskar var strákurinn sem seldi okkur alltaf, fólkið hans dó í flugslysi þegar hann var tólf ára og hann ákvað að flýja veruleikann með hassreykingum, en hver af okkur hefur aldrei flúið veruleikann með einum eða öðrum hætti? En hann átti sína eigin íbúð sem var helvíti stór og ofboðslega gaman að hanga bara heima hjá honum vel hammraður. Ég notaði sólskinið til að bóna bílinn minn og reyna að finna vinnu, byggingarvinnu eða eitthvað svoleiðis, ég gat ekki farið á trilluna því að við pabbi kláruðum alltaf kvótann á veturna, ekki gekk það neitt roslalega vel, en það skipti engu máli, ég gat alltaf fundið eitthvað á morgun, en ég átti rúmar þrjár milljónir inni á banka svo að ég þurfti ekki að kvíða neins. Kvöldmatinn borðaði ég með Óla á American Style, hann er sá eini af strákunum sem á einhvern pening því að hann reykir ekki sígarettur og vinnur svona átján tíma á dag í múrvinnu. Það voru allir mættir heim til Óskars þegar við komum þangað um níuleitið, og ég var varla sestur þegar maður var búinn að taka fyrsta smókinn og mikið ofboðslega var þetta gott hass sem drengurinn var með, ég hafði ekki orðið svona rosalega skakkur lengi, og mér leið alveg ævintýralega vel. Þegar við vorum búnir að sitja og kjafta í smá tíma var tekin önnur umferð á reykingar og svo skiptum við í fimm lið fyrir Trivial Pursuit, ég og Óli vorum alltaf appelsínugulur, en núna var þetta örðuvísi, Óskar var búinn að fá nýja spilið, svo að það yrði svolítið gaman að rústa strákunum í því líka. Svona gekk þetta þangað til að klukkan var að verða tvö, þá var ég orðinn nokkuð edrú og ákvað að drulla mér heim, það ætluðu allir hinir að vaka aðeins lengur og halda áfram að leika sér í Tekken 3, þannig að ég fór bara einn. Á hæðinni fyrir neðan stóð fertugur kall og horfði beint framan í mig, ég hafði séð hann nokkrum sinnum áður og hann virkaði alltaf frekar illa á mig, mér fannst alltaf eins og hann væri snargeðveikur, sennilega var það augnaráðið, “Helvítis dópistaræfill sem þú ert!” öskraði hann á mig og mér brá ekkert smá mikið, ég spurði hann bara hvort að það væri ekki allt í lagi með hann, “Þú munnt brenna í helvíti fyrir syndir þína” svaraði hann, “nema að þú sjáir eftir því líferni sem þú hefur lifað, og ég ætla sko að láta þig sjá eftir því!”, hann kyppti upp kylfu sem hann hafði fyrir aftan sig og sló mig í hausinn með henni, mikið var það ofboðslega sárt, en ég öskraði samt ekki, ég vildi að ég hefði gert það, þá hefðu strákarnir kanski heyrt í mér og komið að hjálpa mér, þá hefði þetta kanski aldrei gerst, en ég bara hrundi niður og þóttist vera rotaður, vonaði að hann myndi láta mig í friði, hann opnaði hurðina að íbúðinni sinni, þá komu tveir vinir hans og hjálpuðu honum að draga mig inn, þeir voru báðir komnir yfir þrítugt og allir þrír voru miklu stærri en ég, þeir spörkuðu nokkrum sinnum í mig svo bundu þeir á mér hendurnar fyrir aftan bak, svo fast að ég fann hvernig blóðið stoppaðist af og hendurnar á mér urðu rauðar, þeir kefluðu mig svo að ég gæti ekki öskrað. Þeir héldu áfram að berja mig, en ekki lengur með hnefunum, núna voru þeir komnir með svipur og hestapíska, með þessu slógu þeir mig fram og aftur, ég var löngu byrjaður að gráta af hræðslu og sársauka, ég hafði aldrei fundið svona mikið til á ævinni, húðin á mér rifnaði og flagnaði í hvert skipti sem ég var barinn, og karlarnir hlógu bara að mér, þeir voru að fá út úr þessu, helvítis ógeðslegu pervertin fýluði að binda mig og kefla, berja mig svo sundur og saman með pískunum. “Núna skulum við ríða helvítinu” sagði fertugi kallinn og hinum tveim fannst það alls ekki slæm hugmynd, ég var löngu kominn í lost, hættur að hugsa skýrt, ég réði ekki við hvað ég grét mikið. Ég veit ekki hver fór fyrstur á mig, og ég vill ekki vita það, ég fann hvernig hringvöðvinn á mér lét eftir og rifnaði, þeir voru að hópnauðga mér og allir vinir mínir voru á hæðinni fyrir ofan, þeir héldu að ég væri kominn heim til mín, þeir héldu að ég væri sofandi, ég hefði gefið lífið fyrir að þetta væri ekki að gerast, þetta væri allt saman bara skelfileg martröð sem að ég myndi vakna upp við, Stella myndi vekja mig og þá yrði allt betra aftur, en það átti aldrei neitt eftir að verða betra. Þegar að sá fyrsti fékk það, þá fékk hann það inn í mig, ég fann það alveg, ég fylltist af viðbjóði og ældi, ég gat ekki hætt að æla því að ég fann fyrir brundinu úr honum inni í mér, hinir tveir léku sama leikinn og ég var farinn að æla galli og blóði, ég sá það því að það lak framhjá keflinu, niður á gólfið þar sem að þeir höfðu nauðgað mér. Þegar þeir höfðu lokið sér af börðu þeir mig aðeins meira, en núna með hnefunum, þeir börðu á mér allan skrokkinn, en núna var það öðruvísi, ég fann fyrir vonleysi og vonaði innst inni að þeir myndi drepa mig, ég gat ekki hugsað mér að halda áfram, ekki eftir þetta. Ég man óljóst eftir því þegar þeir drösluðu mér í fötin mín, skáru á böndin og hentu mér út, út á bílastæðið. Ég lá örugglega þar úti í tvo tíma, ég gat ekki stöðvað krampaköstin sem líkaminn á mér fór í, það var eins og þeir hefðu tekið af mér stjórnina líka. Loksins þegar að ég náði að standa á lappir fann ég strax fyrir því aftur hvað ég vildi gefast upp, hvað ég óskaði þess heitt að deyja, en samt hélt ég enn í vonina um að mér hefði bara verið að dreyma, hvað ég óskaði þess að vera í faðmlögunum á Stellu, finna lyktina af hárinu hennar og gleyma stað og stund, en veruleikinn skallaði mig beint í andlitið þegar ég byrjaði að æla aftur, það kom ekkert upp annað en blóð, maginn á mér var fyrir löngu orðinn tómur. Ég opnaði loksins bílinn og settist inn, ég var að komast smám saman í lag, en samt ekki, ekkert gat hugsanlega komist í lag eftir þetta. Ég keyrði alla leiðina heim í öðrum gír, ég gat ekki hugsað lengur en það, annaðhvort virkaði hausinn á mér bara ekki neitt, eða þá að hugurinn hefur verið alls staðar annarsstaðar en í raunveruleikanum. Ég leit í spegilinn um leið og ég gekk inn, það sá alls ekki neitt á andlitinu á mér, ekki ein einasta kúla, en ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að lyfta upp bolnum til að sjá hvað væri þar undir, ég gat ekki horft í augun á sjálfum mér, ég var svo fullur af viðbjóði og sjálfsfyrirlitningu, bara það að hugsa um sjálfan mig lét mig vilja æla. Ég settist í rúmið, fyrir minna en sólarhring höfðum ég og Stella verið að kúra, nýbúin að ríða, mér fannst eins og það hefði verið fyrir svo löngu síðan, mér fannst eins og allt sem hafði gerst áður en ÞEIR komu hafi verið fyrir mörgum árum síðan, ég var ekki Helgi Már lengur, ég var einhver allt annar, ég vildi deyja. Ég lá í rúminu heillengi, en ég gat ekki sofnað, svo að ég ákvað að reykja mig í yfirlið, hendurnar á mér skulfu svo mikið þegar ég var að reyna að setja í skallann að ég hélt að það myndi aldrei takast, það hefur sennilega meira en helmingurinn sullast á gólfið, en ég gerði mér gott úr því sem komst í pípuna og reykti eins og ég mögulega gat þangað til að það leið yfir mig.

Miðvikudagur 19. júní

Þegar ég vaknaði trúði ég ekki mínum eigin minningum, þetta gat ekki hafa gerst fyrir mig, svona lagað kemur fyrir aðra en mig, svona gerist fyrir strákinn sem maður nennti aldrei að tala við í skólanum, svona kemur fyrir fólk sem að maður heyrir í sögum, svona kemur ekki fyrir mig. Ég gat varla staðið upp fyrir sársauka, líkaminn á mér var allur helaumur. Ég stóð fyrir framan spegilinn og horfði á sjálfan mig heillengi, ég er 180 cm, 67 kíló, dökkhærður með blá augu, en ég er líka ónýtur, það sést á mér allt sukkið, það sést líka á mér hvað ég vildi vera dáinn, það sést á mér að mér hafi verið nauðgað. Ég lyfti upp bolnum til að skoða, ég sá ekkert nema marbletti, ég lyfti aðeins hærra og það komu bara fleiri marblettir, ég snéri mér aðeins til hliðar og þá sá ég förin eftir svipurnar og pískana, húðin á mér var flögnuð af. Ég hugsaði ekki skýrt lengur, ég tók sígarettupakkann minn, veskið og fór. Bílinn lét ég eiga sig, ég fór heim til Skúla, vinar míns á Írabakkanum. Leiðin þangað ætlaði aldrei að verða búin, það var samt ekkert svo langt, ég bjó í Blöndubakkanum, en mér fannst eins og það væru lóð utan um lappirnar á mér. Ég vissi að ég gat talað við Skúla, ég er búinn að þekkja hann frá því að ég var fjögurra ára, við vorum saman í leikskóla, allan Breiðholtsskóla og fyrstu tvær annirnar í FB, hann var langbesti vinur minn, en við vorum bara með öðuvísi fólki, hann var kókhaus. Hurðin á stigaganginum var alltaf opin, því að hana vantaði, ég gekk upp á aðra hæð og dinglaði bjöllunni, Skúli opnaði, ég leit ekki einu sinni framan í hann, ég gekk bara inn og fór ósjálfrátt beint inn í herbergið hans, hann kom á eftir mér og spurði hvort að það væri ekki allt í lagi, hvað væri að. “Mér var nauðgað…” var það eina sem kom upp úr mér, Skúli ætlaði ekki að trúa mér, “Ha? Hvenar? Hver gerði það? Hvar gerðist það?” Ég gat ekki sagt neitt annað, ég vissi ekki hvað ég átti annað að segja, en einhvernvegin ósjálfrátt, ég ætlaði aldrei að gera það, þá fór ég úr bolnum og peysunni, ég sat í rúminu hans Skúla, ber að ofan svo að hann gæti séð, séð líkamann minn, kanski gert sér í hugarlund viðbjóðinn sem ég gekk í gegnum. En hann sagði ekki neitt, of lengi þá voru engin viðbrögð frá honum, en ég horfði bara á sama blettinn á veggnum allan tímann. Skúli settist við hliðina á mér, tók utan um mig og fór að gráta, hann fór að hágráta, Skúla hafði ég ekki séð kippa sér upp við neitt öll þau ár sem ég hafði þekkt hann, þetta var í rauninni í fyrsta skiptið sem ég sá einhver tilfinningaleg viðbrögð hjá honum, hann hafði alltaf sýnt algjört pókerfés, meira að segja í jarðarförinni hjá mömmu hans, aldrei sá ég hann sýna nein viðbrögð. Allt í einu stóð hann upp og dró mig fram í stofu, á borðinu voru þrjár línur, ég hugsaði ekki neitt, ég vissi ekkert hvað þetta var, ég hefði fegins hendi tekið inn rottueitur, ég tók inn eina línu og allt í einu varð allt skýrara, það rofaði til í myrkrinu, ég fann ekki lengur til í öllum líkamanum, ég fann ekki lengur fyrir sama þunglyndi, ég sá allt mikið skýrar, ég sá svo skýrt og greinilega hvað ég þurfti að gera, og það eina sem komst að hjá mér var að koma því í verk, Skúli var alveg hundrað prósent bak við mig og hann átti eftir að draga alla strákana með.
Þegar komið klukkan var að verða átta keyrðum við vestur í bæ, ég var með vasana fulla af kókaíni, og við vorum með tvo fulla bíla af fólki, við stoppuðum á bensínstöð og fylltum tíu lítra brúsa af bensíni, ég ætlaði ekki að sýna neina miskunn. Þegar að við komum að blokkinni hans Óskars beið hann fyrir utan með sígarettu í kjaftinum, hann tók utan um mig og sagði fyrirgefðu, en þetta var ekki honum að kenna, þetta var bara ÞEIM að kenna. Óskar opnaði stigaganginn og fór fyrstur manna upp stigana, hurðinni var sparkað upp og strákarnir fylltu íbúðina, en fertugi kallinn var einn inni í henni, strákarnir börðu hann sundur og saman, eftir smá tíma fengum við það upp úr honum að hinir tveir kallarnir hefðu farið út á trillu en kæmu aftur klukkan tvö daginn eftir. Allan tímann hafði ég bara staðið og horft á, svo losnaði eitthvað í hausnum á mér og ég óð í kallinn, sparkaði í andlitið á honum og stökk ofan á hausinn á honum, ég settist ofan á hann og kýldi hann í andlitið, ég kýldi, og kýldi, og kýldi, og kýldi, ég vildi berja af honum hausinn, en það hefði verið of mannúðlegt. Við drógum hann út og hentum í skottið á Chevroletinum hans Óskars, stefnan var tekin beina leið upp í Bláfjöll, það keyrðu allir eins og brjálæðingar uppeftir, við höfum varla farið oft niður fyrir 100, og alls ekki undir 150 eftir að við fórum framhjá bæjarmörkunum, samt fannst mér ferðin taka alveg óratíma, þó að hún hafi varla tekið meira er 15 mínútur, þá fannst mér það vera eins og klukkutími. Kallinum var dröslað úr skottinu uppi í fjöllum, strákarnir mynduðu hring utan um hann svo að hann komst ekki neitt, hann komst ekki frá mér, og ég barði hann í köku, það var ekki eitt andartak af þeirri stund sem ég eyddi í að berja hann sem mér fannst ekki yndisleg. Merkilegt fannst mér hvað gamli stóð lengi í lappirnar, það var ekki fyrr en ég braut á honum þumalputtann sem að hann lét sig loksins detta og þorði varla að hreyfa sig. Ég gekk rakleitt að Coltinum hans Óla og tók bensínbrúsann úr skottinu, ég gusaði því yfir hann og reyndi að hitta í augun og upp í hann, ég lét hann meira að segja drekka smávegis af sullinu, svo hallaði ég brúsanum fram, og gekk hægt afturábak, til að mynda smá kveikiþráð með bensíninu, svo að hann gæti horft á eldinn nálgast sig, svo að hann gæti eitt andartaki í hreinni örvæntingu. Ég kveikti mér í sígarettu, tók nokkra smóka og henti henni svo í bensínið. Það logaði um leið og eldurinn fór í kapphlaup að kallinum, ég leit í augun á honum og sá hreina örvæntingu, ég sá eftirsjá, og ég fann fyrir því hvað ég var orðin guðdómlegur, þessi fáu sekúndubrot sem liðu frá því að ég kveikti í, og þangað til að eldurinn náði að læsa sér í kallinum breyttust í mínútur, klukkutíma, jafnvel daga. Um leið og eldurinn faðmaði gamla manninn upphófust mestu örvæntingar öskur sem ég hef á ævi minni heyrt, hann velti sér um og reyndi að slökkva í sjálfum sér, en það mundi aldrei ganga, hann var holdvotur af bensíni. Lyktin af brenndu holdi er sjálfsagt ekki góð, strákunum hefur örugglega öllum fundist hún viðbjóðsleg, en mér fannst ég finna lyktina af réttlæti, mér leið svo vel að horfa á manninn í hreinni angist og sálarkvöl. Það kom að því að líkami mannsins sagði stopp, hann datt í jörðina og hætti að hreyfast, en ég vonaði að hann væri ekki dáinn, ég vonaði að hann fyndi ennþá til, ég vissi að sama hvað hann myndi biðja til almættisins þá yrði honum úthýst úr himnaríki og hann myndi eyða eilífð í sömu vítiskvölum og hann upplifði núna. Við ákváðum að láta okkur hverfa og leyfa honum að brenna til ösku einn síns liðs, ég myndi skilja við hann í sama ástandi og hann skildi mig eftir, engin leið út. Hinir tveir myndu ekki sleppa jafn vel og hann, þeir skildu fá að líða sömu kvalir og ég, þeir myndu fá að ganga í gegnum sömu niðurlægingu og ég, ég ætlaði mér að rísa á guðdómlegt stig. Ég held að strákarnir hafi orðið hálf hræddir við mig, ég starði beint í augun á manninum þegar hann var að steikjast lifandi og ég fann fyrir réttlæti, en þeir hafa sennilega séð geðveikina og veruleikafyrringuna sem ég þjáðist af, ekkert skipti mig máli lengur, ekkert komst að annað en að ganga frá hinum tveim á sem ómannúðleg-astan hátt.
Ég tók ekki einu sinni eftir ferðinni aftur vestur í bæ, hugurinn var annarsstaðar, hann var að undirbúa morðin á hinum mönnunum tveim, mér bara gat ekki dottið neitt nógu kvalarfullt, ógeðfellt og hrottalegt til að fullnægja þeirri gremju sem ég hafði fyllst. Íbúð dauða kallsins var fyllt af fólki, við héldum okkur vakandi með hraða og kóki, sumir voru að poppa og enn aðrir átu sýru, ég var bara á kóki og hraða. Allt í einu fattaði Skúli að það væri hægt að koma öllu þessu drasli í verð, sjónvarpið, rúmin, eldavélin, það er vel hægt að selja allt þetta rusl og fá smá pening fyrir, hann hringdi í einhverja vini sína úr Árbænum og þeir komu á sendiferðabíl og hjálpuðu okkur að hreinsa íbúðina, klukkan var sem betur fer orðin þrjú að nóttu til, annars hefði sennilegast sést til okkar, það eina sem var skilið eftir var sófinn og nokkrir stólar, þeir máttu sækja það daginn eftir, við þurftum bara að hafa eitthvað til að sitja á. Fyrir allt draslið fengum við nokkur slög af kóla, smá spítt og hundraðþúsundkall, ég stakk þessu öllu í vasann og enginn mótmælti því, dópinu deildi ég bróðurlega með öllum sem tóku þátt í verkinu, en peningana ætlaði ég að nota í annað.

Fimmtudagur 20. júní

Nóttin leið nokkuð hratt, miðað við aðstæður, Óskar hafði farið og náð í spil og hass, en til þess að sofna ekki vorum við í leiðinni útúrvíraðir. Um klukkan níu um morguninn fór ég og Birkir í Húsasmiðjuna, þar keypti ég 100 metra af stálvír, röratöng, smá fljótandi gúmmí og glersköfublöð, en Óli og Addi skruppu heim til Adda til að ná í logsuðutæki. Allar birgðirnar komnar, þær voru settar í Econoline sem mamma og pabbi Óla áttu, nú var ekkert eftir nema að bíða. Þegar klukkan fór að nálgast tvö settumst við allir niður og horfðum á hurðina, nema Óskar og Birkir, þeir stóðu sitthvoru megin við hana til að taka á móti helvítunum. Þegar lykillinn lenti í skránni og hún byrjaði að skrölta þá var eins og tíminn hefði stöðvast, ekkert gerðist lengi lengi, hurðinn var heila eilífð að opnast, svo gerðist allt á leifturhraða, þeir stigu inn og þá var stokkið á þá frá öllum áttum, þeir voru kýldir, það var sparkað í þá og þeir skallaðir, og allt gerðist þetta í einu, ég var svo reiður að ég gat ekki staðið upp, ég bara sat og horfði á alla strákana berja þá sundur og saman, og mikið leið mér vel, en ég átti samt eftir að fá mínu fram, þeir skyldu sko ekki sleppa svona vel. Þeir voru hálf rotaðir þegar við bundum þá í sitthvorn stólinn, nefið var út á kinn á öðrum þeirra og hægra augað sást varla lengur á hinum, þegar ég sá þá sitja þarna, bundna niður, svo hjálpar-lausa var eins og öll illska heimsins hefði safnast saman í mig og hinar hrottalegustu pyntingaraðferðir komu upp í hugann á mér. Ég tók fram butterfly hníf og ákvað að laga aðeins til augað á aumingja manninum, en til þess að hann myndi örugglega ekki öskra þá stakk ég gat á barkakýlið á honum fyrst, betra að vera öruggur. Fyrst skar ég aðeins í bólguna til að liðka aðeins til blóðrásina hjá honum, svo glennti ég upp á honum augað, og í leiðinni rifnaði sárið allrosalega, svo fiskaði ég augað á honum út með hnífum, það gekk ekkert alltof vel fyrst, en svo komu tveir strákanna og héldu hausnum á honum kjurrum, hann leit beint í augun á mér með auganu sem ég var að fara að skera úr, örvænting í sinni hreinustu mynd, en mér var alveg sama, hann skildi fá að finna sársauka, augun á honum rúlluðu aftur í yfirliði og það hjálpaði til, hnífnum stakk ég undir augað og kippti því úr augnatóftinni, og rótin sem festir augað fylgdi með í smá stund, en svo slitnaði hún, maðurinn sem var bundinn við hliðina á honum var fyrir löngu búinn að æla yfir sig allann, og horfði á mig fullur vonleysis og viðbjóði, en ég var ekki einu sinni byrjaður á honum, ég tók um kinnarnar á honum og glennti upp á honum kjaftinn, svo stakk ég auganu upp í hann, “Éttu það, og ef þú sýnir svo mikið sem svipbrigði þá drep ég þig með fiskibeinum!” sagði ég rólega og geðsýkislega án þess að depla auga, hann reyndi svo sannarlega að geðjast mér, en þegar hann var búinn að tyggja einu sinni og augað sprakk upp í honum gafst hann upp og tók aðra törn á að æla, ég man hvað ég var feginn, ég hafði séð fram á að brjóta loforð mitt um að leifa honum að sleppa, hann grátbað um miskunn, lofaði öllu fögru, hann skildi selja aleigu sína og láta mig fá peninginn, hann myndi fara úr landi, hann skildi taka milljónalán frá banka og gefa mér þá peninga líka, ég hlustaði ekki á það, en svo kom það, “Ég skal totta þig maður, gerðu það, ekki meiða mig, ég skal totta þig…..” þá fór ég yfirum, ég hreinlega brjálaðist, ég tók sokkapar og tróð upp í hann, svo var teipað vel og vandlega allan hringinn, svo að hann gæti ekki gefið frá sér múkk, hnífinn góða notaði ég í þetta skiptið til að skera af þessum frítottara vinstra eyrað, ég hef sennilegast ekkert verið allt of mjúkhenntur því að nóg reyndi mannskrattinn að veina, ég vorkenndi honum ekki mikið heldur hélt eyranu upp að honum og hló, ég hló því að núna í fyrsta skiptið var gaurinn virkilega orðinn hræddur. Eyrað gáfum við kettinum þeirra að borða, ég og Óskar röltum niður í bílskúrinn og náðum í grilltein á standi, þú veist, eins og svín eru grilluð á, svo átti hann líka til battery charger fyrir rafgeyma, svo fann ég líka nýtt notagildi fyrir vindlaskera sem ég fann. Þegar við komum aftur upp voru strákarnir að brenna andlitin á mönnunum með sígarettunum sínum, en ég skipaði þeim að hætta því, núna voru nefnilega komnar græjurnar úr húsasmiðjunni, ásamt logsuðutækjunum, karlinn reyndi að öskra, það heyrðist vel í gegnum sokkinn, en mér var alveg sama. Fyrst tók ég litla stálplötu og hitaði hana upp þangað til að hún var orðin rauðglóandi, svo renndi ég niður um hann buxunum og smellti stykkinu ofan á nærbuxurnar hans, og hann hélt áfram að öskra, þá sló Siggi hann einu leiftursnöggu höggi á barkann, svo að hann missti andann í smá stund, það var ágætt. Ég hafði búið mér til lítið hnúajárn úr gipsi og glersköfublöðunum, sem að átti allt saman eftir að koma að góðum notum, því að ég skar hann allan sundur og saman í andlitinu, mér tókst meira að segja að skera upp á honum vinstra augað, svo að maður sá gumsið leka niður andlitið á honum, mér fannst það býsna ógeðslegt, en sem betur fer vaknaði augn og mállausi vinur hans svo að ég gat aftur farið að kitla hann, ég tók stálvírinn og batt hann utan um hægri ökklann á honum og festi hinn endann við vegginn, býsna strekkt og það blæddi undan vírnum, svo tók ég fram gamla, ryðgaða trésög og sagaði 26 tveggja sentimetra djúpa skurði í sköflunginn á honum, svo tók ég logsuðutækin og brenndi burt á honum húðina af sköflungnum. Óskar pikkaði í öxlina á mér og spurði hvort að ekki væri komið nóg, klukkan var að nálgast miðnætti og við þyrftum að higgja að því hvað ætti að gera við karlana, en ég var ekki í nokkrum vafa, ég hellti smávegis bensíni yfir þá til að þeim fengi að svíða svolítið vel meðan að við létum tímann líða, við fórum allir á efri hæðina til að þurfa ekki að horfa á þá allan þennan tíma. Þegar klukkan var orðin eitt fór ég niður, stakk grillteininum í magann á skorna kallinum, en vafði stálvírnum utan um hinn, tengdi svo plúsinn og mínusinn á hleðslutækinu og setti á 6V straum, ekki vildi ekki leyfa þeim að drepast alveg strax, en Birkir fór í vinnuna sína og náði og nokkra strigapoka. Karlarnir voru orðnir vel sjokkeraðir þegar ég slökkti á rafhlaðaranum, við losuðum þá, bundum ennþá betur og rotuðum þá svo, settum þá í strigapoka og svo í skottið á Econolininum, svo var brunað út úr bænum, vopnaðir skóflum og skambyssum sem ég átti. Fyrsti staður sem mér datt í hug að losa okkur við annan karlinn á var Búrfell, bara Addi, Birkir og Óskar voru með mér núna, hinir höfðu smám saman látið sig hverfa, en ég bað þá sem eftir voru að fara áður en við lögðum af stað úr bænum. Við keyrðum upp að inntakinu fyrir Búrfellsvirkjun og fundum þar stóran stein, ég tók kaðal og batt hengihnút um hálsinn á barkastungukarlinum, og hinn endann í steininn, Birkir hélt á steininum, en ég og Addi á karlinum, svo létum við hann gossa niður, hann hefur auðvitað drukknað með það sama, en það var ekki pælingin, því að með tíð og tíma myndi líkið rotna og verða meira og meira vatnsósa, um leið herðist sífellt á snörunni, og á endanum slitnar svo hausinn frá búknum og restin af líkamsleifum hans fara í vatnstúrbínurnar og verða að nákvæmlega engu, öll sönnunargögn horfin. En við héldum áfram austur á bóginn, þegar við áttum eftir eins og fimm kílómetra að Jökulsárlóni stoppaði ég bílinn, henti hinum karlinum úr bílnum, hann var löngu vaknaður karlinn, því að ég passaði mig á að leyfa honum að horfa á vin sinn gossa niður í inntakið, svo batt ég kaðal við báðar lappirnar á honum, og við bílinn, svo keyrðum við af stað og drógum karlinn eftir þjóðvegi eitt. Ég setti bílinn mest á 120, en þá vorum við komnir, og ég nauðhemlaði og við fundum allir þegar hann skall undir bílnum, “Bara að hann hafi ekki rifið neitt úr sambandi þarna undir” sagði Addi, ég glotti bara að öllu saman, við hoppuðum úr bílum og drógum karlinn undan honum, ég veit ekki alveg hvort hann var lifandi eða dauður, en það var búið að slípast helvíti mikið undan honum, við bundum helling af steinum utan um hann, og létum hann svo flakka fram af brúnni, báðir karlarnir horfnir, sá þriðji myndi finnast von bráðar, ég sagði við strákana að nú væri best að láta sig hverfa í eins og tvær til þrjár vikur, þeim leist báðum frekar vel á þá hugmynd.


Föstudagur 21. Júní

Klukkan var að nálgast kvöldmat þegar ég loksins vaknaði, ég hafði ekki sofnað fyrr en um 10 leitið um morguninn, allt í einu var ég í fínu skapi, mér leið ekkert illa yfir því hvernig hafði verið farið með mig, því að réttlætinu hafði verið fullnægt, pabbi sat inni í sjónvarpsholi með pípuna sína og horfði á fréttirnar, ég var að sjálfsögðu löngu búinn að þrífa mig og henda fötunum sem öll höfðu verið útötuð í blóði, pabbi var alveg sallarólegur og fór bara að spjalla við mig, sagðist vita um ágætis pláss fyrir mig, á 300 tonna trollara frá Húsavík, ég sagði honum að ég ætlaði bara að nota restina af sumrinu í að ferðast og svona, hann varð eitthvað hissa á því, svo sagði ég honum frá stöðunni á bankareikningum mínum, þá varð honum alveg sama og spurði hvort að ég gæti ekki gefið sér í feita, ég gaf kallinum 10 grömm af blauta marranum sem Óskar er að selja, og þegar við vorum búinar að reykja nokkra skalla saman kom mamma heim með pizzur á mannskapinn, en í miðri skekkjunni fékk ég hugljómun, Marokkó. Eftir kvöldmat hringdi ég í Birki og sagði honum frá hugmyndinni, honum leist ekkert smá vel á allt saman, og við ákváðum að taka Óskar og Adda með okkur, en við sögðum þeim ekkert frá planinu. Verst þótti mér að Stellu myndi ég ekki sjá aftur, ég skrifaði bréf til hennar, og til foreldra minna, skildi þau eftir á skrifborðinu, þar sem að ég játaði allt saman, og sagði þeim einnig frá planinu.



17. Júní, ári seinna.

Ég, Birkir, Óskar og Addi erum búnir að lifa þvílíku lífi undanfarið ár, að menn myndu hreinlega aldrei trúa því, Óskar tók og seldi allt sem hann átti fyrir 10 milljónir, hann seldi kóksala af Arnarnesinu heila klabbið, Addi seldi bróðir sínum bílinn sinn og tók alla peningana sína út, hann kom með 2 milljónir, ég seldi pabba bílinn minn, tók peninginn af bókinu og debetkortinu, ég kom með 5 milljónir og Birkir kom með 3, þessu skiptum við öllu í dollara í seðlabankanum, 25. júni á síðasta ári, fórum á Amsterdam og héldum brjálað kveðjupartí, tókum svo leigubíl til Keflavíkur, og flugum til Barcelona, þaðan ferðuðumst við í lest niður að sundi, tókum ferjuna yfir til Marokkó og hoppuðum upp í næstu lest sem að við fundum. Allir peningarnir okkar gerðu næstum því 290 þúsund dollara, við lentum einhversstaðar lengst inni í landi og duttum inn á sveitabæ hjá 45 ára gömlum marokkóbúa sem að ræktar valmúga og kannabis, eina 200 hektara undir kannabis og svo 50 undir valmúa, við sátum í húsinu hans í eina viku, og hann fræddi okkur allt um þetta, hann þarf ekkert að sjá um þetta, sagði hann, þetta vex bara villt og það eina sem að hann gerir, er að þrisvar sinnum á ári leggst hann í uppskeru og selur það allt saman til spánar fyrir skammarlega lítinn pening, þannig að við ákváðum að gera karlinum kostatilboð, við buðum honum 40 þúsund dollara fyrir allt heila klabbið, jörðina, bílinn og hundinn, hann hugsaði sig um í smá tíma, og spurði svo hvort að við þyrftum nokkuð á fá hundinn, við hlóum bara að honum og skelltum peningunum á borðið. Það lifnaði heil ósköp yfir honum, hann hljóp upp á efri hæð hússins, og tróð fötunum sínum í tösku, setti peningana í hattinn og kvaddi okkur svo. Svo að nú erum við strákarnir konungar í okkar eigin ríki, við fórum og keyptum okkur einn ágætis Van, og peningurinn sem að við eyðum á hverju ári í mat og annað er innan við þúsund dollara, við erum búnir að sitja hérna og reykja ópíum og gras frá morgni til kvöld í nær heilt ár, við settum okkur upp lítið stúdío á neðri hæðini á húsinu og erum bara að búa til tónlist, hver veit nema að maður kíki aftir til Íslands einhverntíman.