APIII

Hér sit ég í leti. Búinn að fá nóg af amstri hversdagsins, slappa af er “my thing”. Staðsetning mín
er í sumarbústaðabyggð fyrirtækja höfuðborgarsvæðisins. Sumarbústaðabyggð þessi er staðsett
nokkuð norðaustan við Laugarvatn, nokkuð nálægt Flúðum og hinum fræga Geysi. Frekar
óspennandi ef þið spyrjið mig, næsta búð er nokkuð langt frá… svona um það bil 700 metrar.
Ég er þessi dæmigerði “GEEK”, langar að hafa þessa nauðsynlegustu hluti sem næst mér, og ég
bý auðvitað heima hjá foreldrunum. Fæstum finnst það kannski ekki skrítið þar til ég minnist á
aldur minn.

Ég er 34 ára gamall karlmaður, ættaður af höfuðborgarsvæðinu. Ógiftur og er kerfisstjóri hjá
Íslenskri Erfðagreiningu.

Allavega, eins og ég er búinn að minnast á, þá er ég staðsettur í þessari sumarbústaðabyggð. Ég
kom hingað fyrir u.þ.b. 5 klukkutímum og er orðinn sveittur. Ég er einn. NMT síminn virkar ekki
og er það ástæða svitakófsins. Skipulagið hafði verið í tip top standi þar til ég uppgötvaði þetta
andskotans drasl. Þessi svarti kubbur inná klósetti gefur frá sér bíp á 10 sekúndna fresti og
virðist það vera það eina sem hann er megnugur um að gera.

Ég fæ stundum þessi köst. Einkennast mest af svitakófi og slæmu skapi. Ég er búinn að rekja
þau til tölvunotkunnar minnar. Þessi köst eru semsagt fráhvarfseinkenni.
Ég tók ferðatölvuna með mér, en það virðist ekki vera nóg. Það vantar eitthvað, það vantar
þessi samskipti, það vantar internetið. En til þess að internetið virki, þá þarf maður fyrst
einhverskonar uplink. Helst símalínu af einhverju tagi. Þessvegna datt mér NMT síminn í hug. En
þessi bíp kubbur ætlar ekki að gefa mér neitt samband við umheiminn.
Fjandinn hafi það.

Ég finn á mér að ég muni ekki hafa daginn af, og klukkan er aðeins orðin 17. Mig langar að
tjékká emailnum. Ég fæ oftast snjalla hugmynd ef neyðarástand ríkir. Greinilega ekki í þessu
tilviki, ég hef ekki hugmynd um hvað til ráðs skal taka.


Þá fæ ég hugmynd.

Þetta er sumarbústaðabyggð, sem bendir til þess að hér nálægt sé annað fólk. Og hugsanlega
hefur þetta fólk tekið einhverskonar símatól með sér. Eina sem ég þarf er simple snúra til að
tengja í módem innstunguna á ferðatölvunni.

Ég lyfti mér upp, nógu mikið til að sjá ljós fram á gangi, og tek svo í rúmstokkinn. Þetta heldur
mér gangandi, bara svo ég leggist ekki aftur niður og haldi áfram að svitna.

Guð minn góður hvað það er heitt hérna inni.

Ég reyni að draga af mér sokkana en á í erfiðleikum sökum raka. Þessi raki kemur frá fótunum.
Svitinn er ógurlegur. Þetta er ótrúlegt.

Hendi sokkunum út í horn, ég get sótt þá seinna.

Ég labba fram í eldhús, fæ mér Bónus piparkökur. Piparkökur gerðar af Frón en merktar af
Bónus. Vissuð þið að stimpillinn sem stimplar lógóið á mjólkurkexið er yfir 100 ára gamall?

Opna ísskápinn, leita mér að kælandi vökva. Inni í ísskápnum virðist vera nóg af honum,
greinilegt að frystirinn er bilaður því allur klaki hefur bráðnað og virðist nú leka í vökvaformi yfir
allan minn mat.
Frábært, þarna fór fokkings jólakakan. Hún átti að duga mér út vikuna, náði ekki einusinni bita
af henni.

Jólakakan í ruslið, sem og kæfan og brauðið.

Rek augun í tómatssósuna í hyllunni fyrir ofan ísskápinn, þetta er hunts tómatssósa,
100 % hunts. Minnir mig á eitthvað, man ekki hvað. Dem.

Ætla fram að sækja skóna, rek tánna í borðstofuborðið og rek upp öskur, öskur sem ekki er
ólíkt kvalaöskrum óteljandi fórnarlamba minna í GTA. Ég bölva og sest á stól, blóðið fossar úr
opnu sári. FOKK!

Núna er ég sko pissed!

ÞETTA GENGUR FOKKING EKKI!

Ég hoppa fram á öðrum fæti, reyni að hlífa þeim fatlaða. Ætla að troða mér í skóna en rek þá
upp stríðsöskur. GARG!
Nöglin á tánni er laus. Fokkit… ríf hana af.

Jæja, kominn í skóna, so far so good. Núna er aðeins að finna sumarbústað með símatengingu
af einhverri gerð. Ahh, muna eftir ferðatölvunni.
Hleyp inn í herbergi og gríp minn þögla vin. Minn eina vin…

Opna útidyrahurðina, stíg út í rigninguna og loka aftur. Það er byrjað að myrkva. Opna hliðið,
labba niður stigann. Hliðinu þarf ekki að loka, það sér um sig sjálft. Ekki eins og ég, mamma sér
um mig, og það vel.

Tek stefnuna beint áfram, stefni út af bílastæðinu. Úllendúllen, vel vinstri leiðina. Labba núna
beint áfram. Áfram ég labba… áfram áfram áfram. Vá, strax kominn með hreyfingu vikunnar og
ekki kominn að næsta sumarbústað.

Rek augun í mann, gaurinn er að slá grasið. Hrópa á hann. Hann lítur upp og svarar, “HA?”.
Ég endurtek spurninguna, “Ertu ekki með uplink hérna hjá þér? Fiber væri gott!”.
“Hvað ertu að rugla maður?”.

Huh… hvað er karlandskotinn að steypa í mér.
“GAUR! Ertu með uplink eða ekki?”
Durgurinn svarar mér, greinilega nokkuð pirraður, “Farðu og böggaðu einhvern annan, “.


Úff, fólk getur verið svo fucking ókurteist. Hvað er málið með svona fólk, heldur að það eigi
heiminn.

*GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA** GUAR
ANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUA RANGA*
*GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUARAN GA**GUAR
ANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA**GUARANGA* *


asdfasdfasdf, Hvað í fjandanum var þetta?!

Skyndilega finnst mér sem fótunum væri kippt undan mér og ég fell kylliflatur niður í rauða
malargötuna. Hewlett Packard Omnibook XE3 elskan mín beint ofan í 5cm djúpan drullupoll.
Skiptir stærð máli? Greinilega ekki í sambandi við ferðatölvur…
Ég sá aðeins loftbólur, svo gnístur í tannhjólum og svo smá gufu stíga upp frá henni. Greinileg
endalok.

Karlandskotinn byrjaður að hlæja…

“HaHAhahahAHahAhaHAHahAhaHahaHAHahahahaHaHa haHAHaHaaAHAaAhAHAaAHa
hAhaahaaaaaahahAHAaAha”

Djöf ull langar mig að breyta þessum hlátri…
Ég tek ákvörðun, ég ætla að taka alla samhljóða úr þessum hlátri og breyta honum í eintóma
sérhljóða…

Stíg frá ferðatölvunni, henni verður ekki bjargað, og út fyrir veginn. Upp að runnunum, og í
gegn. Karlinn hættir að hlæja. Ég er kominn gegnum runnana. Kominn inn á flötina, sný mér við
og ríf nokkur laufblöð af birkinu. Karlin hrópar á mig.. “Vofff Voff vOFffV
OFOFvofOvfoOFOVfOVOFVFvFfffFvFvoFOvOFVOFF”.

Hvað ertu að gelta karlandskoti?!
Ég hleyp af stað, hann reynir að komast af stað en gleymir tauginni sem festir hann við
sláttuvélina. Ég næ honum strax og hefst handa. Fyrst er að stöðva allt output á hljóði… það er
framkvæmanlegt með smá oral skammti af laufblöðum. Karlinn þagnar næstum. Einhver
kokhljóð, dem…

Einhvernveginn þarf ég að þagga almennilega niður í blessuðum karlinum. Já, auðvitað, sláttuvélin…

Sniðug gerð af sláttuvél, ef ég sný henni við, þá styðst hún við handfangið og helst stöðug. Það
er jafnvel hægt að hafa kveikt á henni á meðan, og inngjöfin þrýstist niður í grasið og gefur henni
smá kókómjólk (kraftur kemur úr kókómjólk eins og allir vita). Sláttuvélin orgar, sama gerir
kallinn.

Einhvernveginn verður mér að takast að stöðva þetta óendanlega pirrandi hljóð í karlfausknum.
Það er aðeins spurning hvaðan það kemur…

Ég held honum yfir spöðunum sem líkjast helst risastórri hrærivél. Ég ýti honum niðurávið þegar
hann alltíeinu þagnar, hann hefur ekki einusinni snert spaðana. Hmm… frábær lausn hugsa ég og
sleppi honum.

Greinilegt að ég svaf of mikið í eðlisfræði, því um leið að ég sleppti honum, þá var andlitið á
honum gert að rjóma. Nokkurskonar rifsberjarauðum rjóma… með klumpum.

Ehe, ekki mikið hljóð núna hugsa ég með mér. Sný mér við og horfi beint í augun á húsfrúnni.
Hún stendur hinumegin við glerið í hvítri skyrtu og í bláum buxum. Hárið er rautt. Þó ekki jafn
rautt og rifsberjarjómi.

Núna byrjar taktíkin, hvernig skal þagga niður í henni. Ekki má hún komast neitt til að segja fólki
frá gjörðum mínum.

Plan A: Hoppa í gegnum glerið, nota svo eitthvað glerbrotið til að skera hana á háls. Style: 500
stig.

PlanB: Hoppa í gegnum glerið, rífa af henni skyrtuna og binda hana með henni. Taka svo
slökkvitækið og rota kvendið. Henda henni meðvitundarlausri upp á eldhúsborðið, bundna
auðvitað, og kveikja undir öllum hellununm. Hún mun væntanlega vakna við hitann og lyfta
höfðinu til að brenna sig ekki. Verst að henni mun skorta krafta eftir svona 10-15 mínutur og
gefast upp með mjög svo stylish afleiðingum.
Style: 500.000 stig.

Ég er ekki alveg geðsjúklingur og læt mér nægja Plan A. Ég labba upp á veröndina, upp að glerinu.
Konan hreyfir sig ekki. Hún heldur að hún sé óhult… vitlaus ágiskun.
Ég skalla glerið, sem við það skerst í ennið á mér, og gríp hana hálstaki.
Einhvernveginn finnst mér það að skera hana á háls ekki nógu frumlegt…

Tek eftir Hunts tómatssósunni á hyllunni. Frábært…

Dreg kvendið inn á klósett og bind hana niður við klósettið. Tek svo tómatssósu flöskuna og
byrja að lemja hana með henni. Erfitt að rota fólk með líter af vökva í plastumbúðum. En
ákveðni borgar sig og með tímanum tekst þetta. Eftir það sprauta ég vökvanum í nef og munn.


OMG ÉG ER SVO EVyL.

Labba út úr klósettinu og þurrka af fótunum á ljósbláa mottuna sem þar er.

En hvað er þetta, hvað sé ég þarna í horninu?!
Vá, þetta er annar bíbbandi svartur kassi. Ég hleyp að honum og tek upp tólið. Fæ són…
Sónninn hefur kælandi virkni á mig og ég byrja að róast. En svei, ferðatölvan er ónýt.
Þó virðist það ekki skipta máli, það er eins og sónninn sé nóg.

Þegar maður er kerfisstjóri hjá Íslenskri Erfðagreiningu, þá hefur maður lært ýmislegt í
rafmagnsverkfræði. Ég hófst því handa við að taka útvarpið í stofunni þeirra í sundur og mixa
það við símann. Eftir um það bil klukkutíma var verkinu lokið. Þarna stóð síminn, núna með
hátalara.

Dúúúúúúúúúúúúúúúúúúúú….

Endalaus sónn, en þægilegt. Ég gæti hlustað á þetta endalaust.

Þetta er svo friðsamlegt, en hvað það væri þægilegt að losna undan oki tölvunnar. En hvað það
væri gott að vera venjulegur maður, óháður tölvunni.

Þessvegna ætla ég að láta það vera mitt fyrsta verk þegar ég kem í bæinn að segja upp starfi
mínu hjá Íslenskri Erfðagreiningu og sækja um í Flensborgarskólanum.

Ég ætla að verða Íþróttakennari.