Hæhæ. Ég skrifaði þessa sögu á þessari önn fyrir íslenskuáfangann minn. Allir í hópnum áttu að skila inn sögu og ég var búin að lesa nokkrar og fannst þær allar svona 100 sinnum betri en mín. En þegar við fengum loksins sögurnar til baka eftir að hafa skilað þeim inn til kennarans kom það á daginn að ég var hæst af öllum í hópnum, fékk einkunnina 9,7 (vil samt taka það fram að ég er á fyrsta ári og bara í íslensku 103). Þó svo að ég hafi ekki verið nema 0,1 stigi hærri en nokkrir aðrir var ég samt óendanlega stolt, bæði vegna hárrar einkunnar og vegna þess að umsögnin sem kennarinn skrifaði um söguna var svo góð að ég las hana aftur og aftur yfir, því ég eiginlega trúði ekki eigin augum. Hún hafði skrifað að ég hefði rithöfundahæfileika og að ég ætti að virkja þá hæfileika frekar en að missa þá niður. Þetta var frábært þar sem mig hefur lengi dreymt um að gefa út skáldsögu.
Þessi saga er frumraun mín í söguskriftum, fyrir utan margar sögur sem ég skrifaði þegar ég var mikið yngri, kannski 6-8 ára.
Þess vegna set ég þessa sögu hérna inn, og ég vona svo innilega að þið gefið ykkur tíma til þess að lesa hana og segja mér svo hvað ykkur finnst um hana. Því fleiri álit því betra því ég vil gera allt til að bæta mig í þessu.
Takk fyrir mig,
mmus :o)


Fimmtudagur 22. nóvember

Snjókoman í dag er búinn að vera eins og Guð hafi staðið með risavaxið sigti og stráð flórsykri yfir okkur. Núna er jörðin eins og brúnkaka með flórsykri ofaná. Miklum flórsykri. Ég bjóst allt eins við því að ég fengi flórsykursflóð yfir mig þegar ég var á leiðinni heim úr skólanum, upp stóru brekkuna. En það gerðist ekki. Því miður. Ég gerði mig nefnilega að mesta fífli sem uppi hefur verið í langan tíma í dag. Ég var sem sagt að labba heim og þá heyri ég að bíll flautar fyrir aftan mig. Auðvitað leit ég við, ekki það að ég hafi haldið að það væri verið að flauta á mig, maður bara gerir svona, og þá sá ég hann. Í öllu sínu veldi í flotta bláa sportbílnum sínum… Að veifa til mín. Hann var að veifa til mín, til mín! Ég fór náttúrulega í algjört kerfi og þegar ég ætlaði að veifa honum til baka sparkaði ég í einhvern stein, sem var kirfilega falinn undir snjó, og hrasaði! Til allrar hamingju datt ég ekki alveg en ég hrasaði alveg fáránlega. Flórsykursflóðið hefði átt að koma áður en þetta gerðist. Þá hefði hann ekki séð mig, ég hefði bara fallið inní hvítt umhverfið. Þetta ætti að kenna manni að horfa fram fyrir sig. Svo stóð ég bara þarna eftir, í ömurlegum mínus, og horfði á kaggann bruna í burtu og snjóflygsunnar gleypa hann í eitthvað mistur efst á hæðinni. Ég byrjaði að tárast. Þetta gat ekki verið eðlilegt. Ég geri mig alltaf að fífli þegar ég er nálægt honum. Það bregst ekki.
Þegar ég komst loksins heim (ágætt að minnast á það að ég komst heim án þess að detta), þá var mamma ekki ennþá komin þannig að ég fleygði mér uppí rúmið mitt og byrjaði að lesa. Eitthvað varð ég að gera til þess að taka hugann frá Adda. Það er nefnilega eins og allt sem hann geri festist í hausnum á mér og ég verði alveg kreisí af því að hugsa um hann. Eftir að hafa lesið í smástund án mikils árangurs ákvað ég að hringja í Sólu. Hún var víst ekki heima, örugglega hjá Frosta, þannig að ég fór bara út að labba í snjókomunni. Það hljómar fáránlega en fyrst þetta er bara þú, Dagbók, þá hlýtur þetta að vera í lagi, en göngutúrinn hreinsaði í rauninni huga minn. Mér leið svo miklu betur þegar ég kom heim. Og það gerði bara gott betra að mamma var komin heim og byrjuð að baka pönnukökur og hita heitt kakó fyrir mig og Jónsa. Ég var meira að segja í svo góðu skapi að ég greip utan um hann og knúsaði hann! Auðvitað fussaði hann og sveiaði og reyndi að kýla mig í magann, en ég var svo létt á mér að ég skaust undan hnúanum sem kom þjótandi í áttina til mín. Ég gerði mér nefnilega grein fyrir því þegar ég var úti að labba að kannski finnst Adda eitthvað varið í mig. Ég meina, hann bibaði nú á mig og vinkaði mér. En svona í alvöru, gera það ekki allir vinir? Ég er ekkert viss um að allir sem ég þekki myndu gera það. En kannski er það bara almenn kurteisi. Hú nós?
Ég var að horfa á sjónvarpið áðan og tók eftir svolitlu skemmtilegu. Á skjánum stóð ´Dagskráin í kvöld’. Dagskráin í kvöld! Þetta getur tæplega talist dagskrá ef það er kvöld. Ætti þetta þá ekki að heita kvöldskrá? Ég deildi þessum hugsunum mínum með Sólu þegar hún kom til mín áðan og hún sagði með sinni umhyggjusömu rödd,
„Hildur Ýr, þú ert rugluð.”
Svo sem ekkert nýtt. Ef þú pælir í því þá er ég í rauninni alveg kexrugluð! Ekki það að ég hafi séð ruglað kex en maður veit aldrei hvað þau gera þegar maður sér ekki til. Hmmmm…
Ég kíkti aðeins á netið áðan og inná spjallrásina hina heilögu. X_ta_C var þar og byrjaði strax að spjalla við mig. Ég vildi óska þess að hann væri Addi. Bara í raunveruleikanum, ekki í gegnum tölvuna. Það sem hann er góður við mig. Hann byrjaði á því að spyrja mig hvernig dagurinn hefði verið hjá mér og bara spjalla á rólegu nótunum við mig. Svo allt í einu var ég farin að segja honum frá mér og Adda og hann einhvern veginn bara hlustaði. Reyndar þurfti hann ekki annað en að bíða á meðan ég skrifaði það sem ég vildi segja og lesa það svo en mér fannst það samt mjög gott að geta sagt frá því hvernig mér líður. Ég veit alveg að þetta er örugglega ekki sá strákur sem hann segist vera og nikkið hans er ekki beint traustvekjandi, en mér er í rauninni alveg sama. Ég ætla ekki að hitta hann, aldrei nokkurn tímann, og ef hann reynist vera einhver sækó raðmorðingi og nauðgari þá verður það bara að vera þannig. Þá hlýtur bara að vera einhver ástæða fyrir því að ég á að deyja af þeim völdum og nákvæmlega þá. En ég efast um að það gerist.
Mér er samt alveg sama hvort ég dey eða ekki. Ég hræðist ekki dauðann en ég þrái hann nú ekkert sérstaklega. Ég meina, auðvitað hef ég hugleitt að binda endi á þetta en gera það ekki flestir unglingar? Þegar þeir lenda í hjartasorg og einhverju svoleiðis. Það held ég. Ég hef reyndar aldrei orðið þess “aðnjótandi” að lenda í hjartasorg þannig lagað því ég hef aldrei verið með strák svona siríuslí. En það má líta á það sem ákveðna hjartasorg sem ég upplifi þegar ég lít í spegil. Ekki hef ég útlitið í framan. Og ekki er líkaminn nú neitt sérstakur. Það eina sem ég hef kannski upp á að bjóða er persónuleikinn en þú getur nú rétt ímyndað þér það hversu oft strákar fara eftir persónuleikanum. Kannski Addi.
Ég vil ekki velta mér meira uppúr þessu. Ég er orðin þreytt og á morgun er skóli og svo förum við uppí sumarbústað. Sóla, Frosti, ég og… Addi.

Föstudagur 23. nóvember kl. 18:57 (samkvæmt klukkunni í bílnum hjá Frosta)

Og það snjóar ennþá. Frosti fékk jeppann hjá pabba sínum í staðinn fyrir fólksbílinn. Mikið var ég fegin. Ég get ekki setið í svona litlum bíl svona langa leið. Við erum bara búin að keyra í svona rúman einn klukkutíma en ég er strax orðin pínu bílveik. Ég er að reyna að skrifa til þess að leiða hugann frá ógleðinni. Ég sit í framsætinu hjá Frosta og Sóla og Addi eru aftur í. Ég sagði engum frá því að ég væri orðin bílveik en Sóla þekkir mig of vel, hún sá það strax og vildi endilega að ég léti mér líða sem best og heimtaði að ég settist fram í. Á sinn hátt varð ég fegin en samt pínu fúl. Ég vildi sitja afturí hjá Adda því þá fékk ég smá tækifæri til að tala við hann ein. En aftur á móti er ég svo feimin að það gekk hálf brösuglega. En ég vildi líka sitja fram í út af bílveikinni.
Jess. Við stoppum eftir svona um það bil 20 mínútur til þess að fá okkur kvöldmat. Klukkan er alveg að ganga átta núna.
Alltaf er ég jafn heppin. Ég byrjaði á túr í morgun! Það þýðir að ég fer örugglega ekki í heita pottinn. En hvað með það. Ég held ég hefði hvort eð er ekki farið. Ég hef ekki mikinn áhuga að vera að flassa líkamanum svona fyrir framan Adda.
Úúúú… heyrirðu þetta? Ég fékk að setja uppáhalds diskinn minn í og núna eru allir að syngja með flottasta lagi allra tíma! Hotel California með The Eagles. Þetta er flott lag. Snillingar í þessum gömlu böndum! Maður heyrir ekki mikið af slíkri snilli í dag. O, nei!
Híhí. Ég leit aftur á Adda og hann var að syngja með og þegar hann sá að ég var að fylgjast með honum brosti hann til mín og gaf mér þumalputtamerkið. Hann er nú meiri dúllan. Mér finnst það svo gaman að við skulum hafa sama tónlistarsmekk. Ég er alveg að fíla nákvæmlega sömu lög og hann. Um daginn lánaði ég honum meira að segja CCR diskinn minn til að hann gæti skrifað hann.

Kl. 19:47

Eftir að hafa fengið mér að borða líður mér mikið betur. Og þess vegna sit ég núna aftur í. Addi er að skoða diskana mína og ég hans. Hér er fullt af sniðugum diskum. Hann er með Cat Stevens, The Eagles, CCR, Sigurrós, Nirvana og alveg allar tegundir af diskum, og allt sem ég get hlustað á. Úrvalið er ótrúlega mikið.
Ég ætlað að reyna að sofna. Ég finn að magaverkurinn er að koma aftur. Í heyrnatólunum mínum hljómar Cat Stevens. Addi lánaði mér disk með honum. Morning has broken er svo fallegt lag…

Kl. 02:46. Uppi í rúmi í sumarbústaðnum.

Það er ótrúlegt hvað sumarbústaðurinn sem fjölskyldan hans Frosta á er flottur! Hérna eru fjögur svefnherbergi, ein stór stofa með leðursófasetti og borðstofuborði. Eldhúsið er afmarkað og eldhúsborðið er inní því en ekki fyrir utan eins og í flestum bústöðum. Baðherbergin eru líka tvö, en það er bara sturta í öðru. Af stærra baðherberginu getur maður gengið út á verönd og þar er heiti potturinn. Meira að segja nuddpottur! Bara sjakússí maður! Bölvuð óheppni að ég sé á túr! En allavega, á veggjunum eru bara myndir eftir pabba hans Frosta og þetta er allt saman mjög stílhreint og fínt. Alls ekki sumarbústaðalegt en samt allt í lagi, bara svona listamannslegt.
Þegar við vorum búin að koma okkur vel fyrir áðan, fórum við í Pictionary. Krakkarnir vildu endilega fara í Actionary en ég mótmælti kröftuglega og það endaði með því að Sóla mótmælti líka svo að ég væri ekki ein á móti öllum, og auðvitað stóð Frosti með Sólu (þau eru svo ástfangin), þannig að Addi var einn eftir á móti öllum. Alveg hefði ég verið til í að hann hefði staðið með mér eins og Frosti stóð með Sólu. Ég varð pínu fúl útí Sólu þegar hún heimtaði að það væru stelpur á móti strákum, en hvað gat hún vitað? Hún hefur ekki minnstu hugmynd um það að ég er hrifin af Adda. Þegar við vorum svona u.þ.b. hálfnuð með spilið og við Sóla að vinna með yfirburðum, heyrðum við að bíll keyrði upp að bústaðnum á móti. Við erum náttúrulega öll svo hrikalega forvitin að við hlupum út að glugganum og kíktum. Okkur til mikillar gleði sáum við að þetta voru krakkar á okkar aldri, kannski svona einu ári eldri. Strákarnir ákváðu að kíkja út og heilsa uppá nýju nágrannana. Bústaðurinn er nefnilega í eigu einhvers félags þannig að það er aldrei sama fólkið þar.
Ég sá að það voru einhverjar stelpur, svona algjörar gellur þarna, þannig að ég var svona pínulítið öfundsjúk. Þess vegna fylgdist ég vel með öllu sem fór fram, í hæfilegri fjarlægð í stofuglugganum. Ég fékk sting í brjóstið þegar ég sá að Addi faðmaði eina stelpuna að sér. Hvers vegna? Af hverju? Hvað hef ég gert til að verðskulda þetta? Stuttu seinna komu þeir hlaupandi til baka. Stelpan sem Addi var að faðma var góð vinkona hans síðan úr barnaskóla og þeir könnuðust eitthvað við hina krakkana líka.
Ókei. Vinkona hans. Ég ætti nú ekki að þurfa að hafa áhyggjur fyrst þetta er bara vinkona hans, en sannleikurinn er sá að mér var bara alls ekki sama og er það ekki núna heldur. Gleðin sem kom í augun á Adda var engu lík þegar hann sagði okkur frá þessari Freyju, vinkonu sinni. Bara nafnið fær mig til þess að verða öfundsjúk.
Þessir krakkar komu til okkar í smá heimsókn þegar þau voru búin að koma sér fyrir og hita bústaðinn sinn. Þrír strákar og tvær stelpur. Það var alveg rosalega gaman þannig lagað, en ég gat samt ekki annað en tekið eftir því hvernig Addi horfði á þessa vinkonu sína, Freyju.
Þau voru nú ekki lengi hérna, en þegar þau fóru ákváðum við hin að fara bara snemma að sofa. Við erum í sitthvoru herberginu, ég og Addi, (skiljanlega) en þegar við vorum öll búin að bursta tennurnar og ég var komin uppí rúm, bankaði Addi hjá mér og spurði hvort hann mætti koma inn. Hjartað í mér tók svona léttan kipp upp og niður í líkamanum og þegar það var loksins komið á réttan stað tókst mér að kalla lágt „Já”. Hurðin opnaðist og sætasta höfuð sem ég hef á ævinni séð skaust inn og lítill bjarmi frá lampanum á náttborðinu gerði það að verkum að allar útlínur sáust rosalega vel. Ég brosti með sjálfri mér.
„Hæ. Sorry, ég er bara eiginlega ekki þreyttur, má ég koma inn til þín í smá stund?”
Lengi vel hef ég haldið að ég sé með karlagen í mér og sé í síðbúnum mútum. ‘Já’-ið sem ég sendi frá mér kom með þvílíkum tónhæðarsveiflum að mér brá sjálfri. Addi virtist ekki hafa tekið eftir neinu þannig að ég brosti bara vandræðalega. Þegar hann kom lengra inn sá ég að hann hélt á gítarnum sínum. Þegar hann tók eftir því að ég horfði á gítarinn sagðist hann ekkert vera að fara að halda neina kvöldvöku, datt bara í hug að taka hann með sér. Reyndar kom það mér ekkert á óvart. Hann tekur hann með sér hvert sem hann fer. Svo útskýrði hann fyrir mér að þau hin (Sóla og Frosti) væru farin að ‘sofa’, þannig að hann vildi ekki trufla þau. Hann kom sér vel fyrir með gítarinn í hönd á rúminu á móti mínu og byrjaði að glamra eitthvað. Reyndar fannst mér þetta hljóma eins og englaspil… Englaspil spilað af engli. Svo spjölluðum við saman um alla heima og geima í allavega einn og hálfan klukkutíma. Andlitið mitt var orðið rauðglóandi og augun eins og þrútnir tómatar af þreytu en ég gleymdi öllu um það um leið og hann sagði eitthvað nýtt. Hvert orð sem hann sagði var eins og adrenalín sprauta beint í æð. Mér leið frábærlega vel þarna með honum og mér fannst eins og Guð hefði bænheyrt mig. En þá kom sprengjan.
Einhvern tímann mitt í miðjum samræðum spurði hann mig hvernig mér líkaði við Freyju. Það var eins og hann hefði dælt adrenalíninu úr líkamanum. Mér leið ömurlega og mig langaði mest til þess að öskra á hann og reka hann út. En í staðin reyndi ég að láta sem ekkert væri og svara honum bara eins og vinkona. Ég ætla að skrifa niður allt samtalið okkar svo ég gleymi því aldrei, því ég vil ekki gleyma þeirri reiði, sorg, hryggð, vonbrigðum og öllum þessum tilfinningum sem heltóku mig.
„Hvernig finnst þér Freyja?” (þarna kom löng þögn þar sem ég reyndi að hemja mig).
„Ég veit það ekki… var náttúrulega bara að hitta hana í fyrsta skipti áðan… örugglega fín stelpa. Nú?”
„Nei, bara…”
„Ertu eitthvað “hot” fyrir henni?” (þetta kom svolítið vitlaust út úr mér og í staðin fyrir blíða vinkonu tóninn kom þessi öfundsjúki fýlutónn sem ég hélt ég væri búin að bæla niður)
„Nei, æ, ég var bara að spá. Ég held nefnilega að ég sé svolítið hrifinn af henni. Annars veit ég það ekki. Hún er búin að vera svo góð vinkona mín síðan í 2. bekk og ég mundi ekki vilja skemma vináttuna, þú skilur.”
„Ég skil. Mér finnst hún ekki beint þín týpa ef ég á að vera hreinskilin.” (slakaðu aðeins á ungfrú öfundsjúk!)
„Hehe, finnst þér það ekki? Nei, það er sennilega rétt hjá þér. Enda held ég að ég sé að falla fyrir annari.” (týpískt! Nú hef ég tvær að keppa við. Búhú….)
Nú hljómaði undir ‘Stairway to Heaven’ með Led Zeppelin sem hann byrjaði að glamra á gítarinn eftir þessi síðustu orð. Og nú var þetta virkilega farið að hljóma eins og glamur í mínum eyrum. Svo pirruð var ég orðin. Þegar ég fer að hugsa aðeins um þetta, þá þarf alveg rosalega lítið til þess að ég verði pirruð. En allavega, áfram með smjörið eins og hún amma gamla segir alltaf.
„Já…”
„Já, nú jæja. Ég er að hugsa um að fara bara upp í rúm núna. Svo verður djammað vel og lengi annað kvöld, er það ekki?”
„Jú, endilega.”
„Góða nótt og sofðu rótt í alla nótt!”
Hann stóð upp og opnaði hurðina, sneri sér við í gættinni og blikkaði mig.
„Góða nótt,” muldraði ég og leit niður.
Mikið gæfi ég fyrir að fá að vita hvaða stelpa þetta er sem hann er að verða hrifinn af. Kannski get ég breytt einhverju ef ég reyni nógu mikið við hann. Ég meina, ef hann fer eitthvað að pæla í mér, þá kannski hættir hann að spá í þessa stelpu og Freyju. En ég held að það verði nú ekki. Ég hef nú ekki það mikið fram að bjóða.
Guð, ég var að fatta eitt. Ég er að fara á fyllerí með þessari Freyju á morgun! Hvað ef ég segi eitthvað við hana sem ég sé eftir? Eða kannski við Adda? Ég þori ekki að taka áhættuna. Ég ætla bara að sleppa því að drekka. Kannski bara einn eða tvo bjóra.
Vá! Klukkan er orðin fjögur! Ég verð að fara að sofa. Ég þarf að snúa koddanum mínum við, ég er búin að gráta pínulítið. Það þarf svo lítið til.

Laugardagur 24. nóvember. Rétt eftir hádegi.

Vá, hvað það er gaman hérna! Ég gæti alveg brjálast! Þegar ég vaknaði í morgun var búið að snjóa alveg þvílíkt mikið ofan á allan snjóinn sem var fyrir og ég var alveg að springa úr spenningi, alveg eins og lítill krakki á jólunum. Klukkan var svona ellefu þegar ég vaknaði við lætin í turtildúfunum á bænum sem voru að slást frammi í eldhúsi við matargerðina, en þau voru að reyna að steikja egg og beikon (uppáhaldið hans Frosta). Brælan sem tók á móti mér þegar ég kom fram var engu lík og ekki var útlitið skárra þegar ég kom inní eldhúsið. Beikonið sem var á pönnunni leit út fyrir að hafa verið í að minnsta kosti nokkra mánuði á Havæ og eggið var í rauninni orðið að eggjaköku. Addi var hvergi sjáanlegur þannig að ég gerði ráð fyrir því að hann væri ennþá sofandi. Við vöktum nú frekar lengi í gær. Ég afþakkaði fallegt boð krakkanna um beikon og egg og fékk mér jógúrt. Allt í einu birtist Addi í útidyrunum með rassaþotur undir annari hendinni og kassa í hinni. Þá hafði hann vaknað fyrstur allra, labbað útí sjoppuna sem er ekki svo langt héðan frá, og keypt rassaþotur á línuna. Í kassanum var nammi og vettlingar, þar sem hann hafði gleymt hvoru tveggja heima. Við ætlum að fara út á eftir. Það er bara búið að taka þó nokkurn tíma að ganga frá í eldhúsinu.
Ég var að spila Ólsen Ólsen við Adda. Hann vann mig tvisvar… við spiluðum tvisvar. Svo hótaði hann mér að taka mig rækilega í snjóinn á eftir. Ég get nú ekki annað sagt en að ég hlakka til. Það yrði kannski bara rómantískt. Mikið rosalega er ég væmin.
Við erum að leggja af stað út! Jeiiiiii….!!!

Kl. 16:14

Addi er örugglega mesti stuðbolti sem ég hef nokkurn tímann kynnst! Ég meina, ég er búin að þekkja hann í eitt ár eða svo og hef farið með honum á böll og þekki hann ágætlega og allt það, en að það væri svona gaman að vera með honum, það hefði ég aldrei getað ímyndað mér. Hann er svo uppfullur af hugmyndum og aldrei verður hann þreyttur. Hann vaknaði víst klukkan níu í morgun en samt er hann ennþá í fullu fjöri. Þegar við komum inn áðan eftir ofsafenginn snjóslag og endalaust margar ferðir niður brekkuna, fengum við okkur kakó og kex og fórum svo í svona keppni í Playstation-tölvunni hans Frosta (ég sver að það er allt í þessum bústað!). Fyrst kepptum við Frosti og ég vann (nördílörd) og þá tók Addi við. Ég tapaði fyrir honum og núna er hann að keppa við Sólu. Hmmm… Hver ætli vinni það?
Nei, þú ert að grínast! Sóla vann! Híhí, við stelpurnar erum alveg að rústa þessu.

Addi var að spyrja mig hvað ég er alltaf að skrifa. Ég sagði honum að ég væri bara að halda dagbók til að geta lesið þegar ég verð orðin gömul. En það er eiginlega ekki satt, þó að það fylgi líka. Ég er meira að þessu því ég get skrifað allt í þessa bók, mín dýpstu leyndarmál, og það fær aldrei neinn annar að heyra þau. Það er kannski svolítið ótrúlegt en það að skrifa léttir rosalega á hjartanu. Mér líður oftast betur eftir að hafa skrifað. Þetta er náttúrulega alveg eins og að segja einhverjum vini sínum frá leyndarmálunum en með þessari aðferð, verður aldrei nein hætta á því að leyndarmálin breiðist út. Það er mér huggun, því stundum skrifa ég ótrúlegustu hluti. Ég held ég ætti að fara að hætta að skrifa núna. Ég vil ekki að fólk haldi að ég sé eitthvað andfélagslegt vírdó.

Sunnudagur 25. nóvember. Kl 21:23. Heima.

Ég á að fara í sögupróf á morgun en ég vil ekki læra. Ég vil ekki gera neitt. Ég vil helst liggja uppí rúmi og rotna. Ég ætla ekki í skólann á morgun heldur. Ég vil hætta að lifa.
Hjartað mitt fraust og nú hefur það brotnað í allavega þúsund, ef ekki milljón mola sem liggja á botni svartholsins sem er inní mér og sogar allar tilfinningar til sín. Aldrei hefur mér liðið eins illa og ég hafði ekki hugmynd um að ástin gæti rist svona djúpt. Ég vissi ekki heldur að ég gæti orðið svona ástfangin.
Ég vissi ekki heldur að hægt væri að nánast drepa eina manneskju með því einu að elska hana ekki.
Sumarbústaðarferðin snerist upp í hreina og beina hryllingsmynd. Hryllingsmynd fyrir mig. Manstu þegar ég skrifaði seinast í þig? Þá var ég í góðu skapi og góðum fílíng og var yfir mig ástfangin af Adda. Margt hefur breyst síðan þá. Allt nema ástin. Ég er ennþá ástfangin, en núna er það orðið sársaukafullt. Ég ætla að reyna að skrifa niður eins góða mynd af því sem gerðist, eins góða og ég man hana, með samtölum og öllu, því ég vil ekki gleyma þessu. Oftast vill maður gleyma slæmu minningunum, en þessa vil ég geyma, einhverra hluta vegna.
Ég byrja bara þar sem frá var horfið, þar sem við vorum að spila í Playstation-tölvunni;

Eftir að hafa spjallað við Adda í smástund skrapp ég á klósettið og var þar í svolítinn tíma, þurfti náttúrulega að skipta á dömubindi og reyna að laga hárið mitt og eitthvað svoleiðis. Ég heyrði að hurð var opnuð og skellt aftur en ég hugsaði ekki um það, gerði bara ráð fyrir því að það væri einhver af krökkunum að ná í eitthvað útí bíl. Þetta var eitthvað í kringum sex leytið. Þegar ég kom svo fram sá ég að Freyja, vinkona Adda, og vinur hennar voru komin í heimsókn og þau voru eitthvað að tala um að grilla kannski saman kvöldmat í okkar bústað. Í rauninni var mér alveg sama, allavega eftir það sem Addi hafði sagt við mig kvöldið áður.
Stuttu seinna byrjaði straumur af fólki að koma inn í og út úr bústaðnum og ég hjálpaði auðvitað til, enda hafði ég enga ástæðu til annars. Við stelpurnar hópuðumst saman í eldhúsinu og byrjuðum að skera niður grænmeti, leggja á borðið og tala saman. Ég kynntist þá Freyju og vinkonu hennar, Hrafnhildi, alveg ágætlega og komst að þeirri niðurstöðu að þær væru alveg fínustu stelpur. En það varaði ekki lengi.
Eldhúsglugginn sneri út að pallinum og mér fannst alveg yndislegt að horfa á strákana grilla, fimm saman, alla með vettlinga og húfur og úlpurnar renndar alveg uppí háls, með bjórinn í annari og grillspaða eða föt í hinni. Stundum hentu þeir snjóbolta í rúðurnar og okkur stelpunum brá oftast. Ég var svo að njóta mín, í áhyggjulausu umhverfi með vinum mínum og mér fannst lífið vera æðisleg og eilíf sæla. Ég vildi helst ekki að þessi stund liði hjá. Kvöldmaturinn var ekki síðri. Við tókum okkur langan tíma í að borða og spjalla saman og ég sat meira að segja beint á móti Adda. En við hliðina á mér sat Freyja og mér fannst það frekar óþægilegt. Stundum sá ég Adda gjóta augunum til hennar, og svo á mig. En hann brosti bara til mín en virkilega starði á Freyju. Ég gat eiginlega ekki annað en verið afbrýðisöm. En mér fannst það ósanngjarnt gagnvart hinum að láta það sjást. Hann leit á mig sem vin og greinilega treysti mér, en hann var eitthvað að pæla í Freyju. Verður maður ekki bara að sætta sig við það? Ég vissi að hann vildi ekki skemma vináttuna á milli sín og hennar og hann var líka hrifinn af annarri, þannig að mér fannst mjög ólíklegt að hann myndi reyna eitthvað við Freyju þarna.
Eftir matinn hjálpuðumst við öll að við að ganga frá og settum snakk og nammi og alls konar í skál og fórum með inní stofu. Addi náði í gítarinn sinn og nú átti sko að fara að syngja og djamma. Hann settist í þriggja manna sófann og benti mér á að setjast hjá sér með því að klappa á sætið við hliðina á sér og rykkja hausnum til, en Freyja varð fyrri til og settist hjá honum, en vinkona hennar var nú þegar sest hinum megin við hann. Hann var greinilega að fá næga athygli. Ég brosti bara til hans og náði mér í stól fram í eldhús því Frosti og Sóla voru búin að hertaka hinn sófann sem var bara tveggja manna. Fyrst var ég mjög ánægð með að Addi skildi vilja að ég sæti við hliðina á honum en seinna um kvöldið gerði ég mér grein fyrir því að það var bara vegna þess að ég get sungið, reyndar syng ég alveg ágætlega og ég og Addi tökum stundum lagið saman í partíum.
Allir voru með áfengi og um klukkan tíu voru allir orðnir vel í glasi, líka ég. Ég var orðin alveg rosalega heit í kinnunum og mér leið eins og það væri alveg að líða yfir mig í hvert skipti sem ég leit í áttina til Adda og sá hann vera á fullu að spjalla við Freyju og vinkonu hennar. Ég fór inní eldhús og náði mér í annan bjór inní ísskáp. Ég tók ekki eftir því að Addi elti mig en þegar ég sá hann brá mér svo mikið að ég missti upptakarann. Hann teygði sig eftir honum og opnaði flöskuna.
„Ertu orðin svolítið vel í því?” spurði hann mig og blikkaði öðru auganu. Hann náði sér í bjór í ísskápinn.
„Nei, ekki svo. Mér er bara svo heitt,”
„Hehe, skál í botn!” og svo hvarf hann fram.
Ég fór út á pall. Ég veit að það var mjög kalt úti en ég fann ekkert fyrir kuldanum. Ég andaði að mér ferska loftinu eins og ég ætti lífið að leysa. Þá tók ég allt í einu eftir vini Freyju, Þór, sem stóð í horninu og var að reykja.
„Frosti vill ekki að ég reyki inni,” útskýrði hann þegar hann sá að ég horfði á hann stinga sígarettunni uppí sig.
„Hm,” sagði ég og brosti. Himinninn var heiðskýr og stjörnurnar voru fallegri en nokkru sinni áður, eins og glimmer sem Guð hafði stráð yfir svarta flötinn og sett svo eina stóra pallíettu í miðjuna, tunglið.
„Þær eru fallegar,” sagði hann eftir þó nokkra þögn. Ég leit á hann. Hann var ekki sérlega aðlaðandi. Fyrir utan það að reykja eins og strompur var hann með illa klippt hár sem stóð einhvernveginn allt út í loftið, tennurnar voru skakkar og gular og hann var svolítið þybbinn. Ekki það að ég hafi eitthvað á móti þybbnu fólki en mér finnst það bara ekki mjög aðlaðandi. Gallabuxurnar hans voru allt of þröngar á hann og peysan rifin og snjáð á endum ermanna. Hann brosti svo skein í óhuggulegar tennurnar.
„Já,” sagði ég og leit aftur upp.
„Má bjóða þér smók?” hann otaði sígarettunni að mér. Ósjálfrátt steig ég lítið skref frá honum.
„Nei, takk. Ég reyki ekki og mér finnst það ógeðslegt.”
Einhverra hluta vegna gerir áfengi mig óvenju hreinskilna og blátt áfram. Ég fór inn. Þunga loftið inni gerði það að verkum að mig svimaði. Ekki svimaði mig minna þegar ég sá Adda og Freyju í sófanum. Tveggja manna sófanum. En þau voru ekki tvær manneskjur lengur. Þau höfðu runnið saman í eina og lágu nú í þvílíkum faðmlögum.
Hinir krakkarnir voru byrjaðir að dansa við tónlist sem kom úr útvarpinu. Sóla dró mig út á gólfið. Ég hafði ekki tekið eftir því að Þór elti mig inn, en þegar Sóla togaði í mig og hvíslaði því í eyrað mitt að hann hefði verið að fylgjast með mér í allt kvöld fylltist ég viðbjóði. Svo fann ég stóra krumlu taka um hægri öxlina á mér. Það var hann.
„Má bjóða þér upp í dans?”
„Umm…,” ég gat ekki sagt neitt því ég hugsaði bara um það að hann hélt í öxlina mína en ástin í lífi mínu lá í sófanum með æskuástinni sinni. „Ég er að fara á klósettið.” Með þessum orðum dró ég Sólu með mér og ég heyrði að hann kallaði á eftir mér, „Hvenær sem þú ert tilbúin beibí!”.
Ég læsti hurðinni og settist á klósettsetuna.
„Hvað er að þér manneskja? Hann var að bjóða þér að dansa við sig, það er algjör óþarfi að rjúka svona út!”
„Ég þarf að segja þér svolítið Sóla,” sagði ég án þess að hugsa um það sem hún var að segja. Hún kom nær mér og settist á hækjur sér upp við vegginn.
„Láttu það góssa.”
Hún var sjálf orðin pínulítið full og ég velti því fyrir mér hvernig hún tæki því sem ég var að fara að segja henni.
„Ég veit ég hefði átt að vera búin að segja þér þetta fyrir löngu síðan,” byrjaði ég. Hún horfði á mig með sljóu augnaráði. „en ég hef bara ekki viljað það því ég er bara of hrædd um að það fréttist og fari til rangrar manneskju.”
„Hvað er það? Ég segi engum, ég lofa.”
Ég hikaði. Ég gat alveg treyst henni.
„Sko, málið er að… Manstu þegar við byrjuðum í skólanum og við vorum að kynnast Adda og Frosta?”
„Auðvita man ég eftir því. Og hvað með það?”
„Sko, ég sagði þér það aldrei, en þegar þú varst að pæla í Frosta var ég líka…”
„Ó, mæ god! Þú ert líka hrifin af Frosta! Ertu eitthvað kreisí?” hrópaði hún svo hátt að ég er viss um að ef einhver hefði staðið fyrir utan hurðina hefði sá hinn sami heyrt þetta mjög vel.
„Nei, auðvitað ekki! Leyfðu mér að klára. Sko, ég var nefnilega, á sama tíma og þú varst að spá í Frosta, að spá í Adda. Ég sagði þér þetta aldrei því ég vildi ekki að Addi frétti þetta kannski í gegnum Frosta ef þú mundir nú segja honum þetta,” ég stoppaði og reyndi að gera mér grein fyrir viðbrögðum Sólu, en hún horfði bara á mig. Áfengið var virkilega farið að segja til sín, bæði í mínum líkama og hennar. Ég fann fyrir tárum sem voru að brjótast fram í augnkrókunum. „Og núna,” hélt ég áfram, „núna er ég hrædd um að ég sé orðin ástfangin af honum. Ég veit ekki hvernig mér tókst að halda þessu leyndu fyrir þér eða þegja um þetta í næstum ár, en ég gerði það, og núna sé ég svo eftir því. Ég gat bara ekki haldið þessu inní mér lengur.” Nú voru tárin byrjuð að leka niður kinnarnar og Sóla sá það. Hún þurrkaði þau af og tók utan um mig.
„Þetta er allt í lagi mín vegna, en ég hef meiri áhyggjur af þér.”
„Af mér? Af hverju af mér?”
„Ertu ekki búin að sjá þau frammi?” Hún sleppti takinu á mér.
„Freyju og Adda. Jú, ég er búin að sjá þau.” Ég fann allt í einu mikla þörf fyrir að skoða klósettrúllu sem var stillt upp á hillu við hliðina á klósettinu.
„Hann er víst voðalega hrifinn af henni. Frosti sagði mér um daginn að hann væri alltaf talandi um hana. Ég held að þú eigir lítinn séns í hann. Allavega núna.”
„Ég veit. Ég verð bara að sætta mig við þetta. Ég á ekki séns í þá sem ég hef áhuga á hvort eð er. Ég meina, þú sérð nú gaurinn þarna frammi, þennan Þór. Það eru alltaf einhverjir svona gaurar sem reyna við mig. Hvað er það við mig?”
„Þú ert sæt og skemmtileg stelpa! Og láttu ekki svona, það eru fullt af strákum sem eru að pæla í þér. Þú bara gefur ekki færi á þér! Sjáðu til dæmis Kalla sem er með okkur í ensku. Hann er alltaf að senda þér miða og eitthvað að tala við þig og hann er nú mjög sætur. Þú getur ekki neitað því.”
„Hann er ekki ljótur en hann fer bara svo rosalega í mig. Mér finnst hann ekkert aðlaðandi.” Fleiri tár byrjuðu að leka niður vinstri kinnina, og svo komu fleiri, og fleiri. Ég var farin að gráta Ég réð ekkert við tilfinningaflæðið. Sóla huggaði mig og tókst nokkuð vel upp. Eftir að hafa verið í örugglega hálftíma á klósettinu og allavega þrír búnir að banka á hurðina hjá okkur ákváðum við að fara fram og reyna bara að skemmta okkur. Ég fór fram, skemmti mér og allt var í góðu. Ástæðan var sennilega bara sú að ég sá Freyju og Adda hvergi, þannig að ég sá ekkert sem ég ætti ekki að sjá og Sóla hélt mér líka alveg við efnið. Hún vék aldrei frá mér og ef Þór fór að nálgast mig óþarflega mikið gerði hún eitthvað til að hindra það. Við spiluðum Actionary öll alveg blindfull og mér var alveg sama. Ég var bara að skemmta mér með vinum og það var gaman. Nokkrir fóru út í heita pottinn en Sóla og ég settumst bara á tvo garðstóla og skoðuðum stjörnurnar og norðurljósin, sem dönsuðu óvenju mikið á himninum. Ég held að klukkan hafi verið um fjögur að nóttu þegar allir voru farnir sem áttu ekki að vera í bústaðnum okkar og við fórum í rúmið. Þá hafði ég ekki séð Adda frá því ég fór inn á klósettið fyrr um kvöldið. Ég kíkti inn í herbergið hans áður en ég fór inn til mín og hann var ekki þar. Bara gítarinn hans. Ég var of þreytt til að hugsa meira um þetta þannig að ég fór að sofa.
Klukkan var orðin meira ein tvö þegar allir voru vaknaðir í morgun. Ég vaknaði samt klukkan hálfeitt en fór ekki fram úr. Ég lá bara og hugsaði um það sem gerst hafði í gærkvöldi. Það óvenjulega var að ég fann ekki fyrir neinni þynnku. Mér leið ekki illa. Hvergi nema í hjartanu. Mér leið hörmulega illa í hjartanu. Ég sá fyrir mér aftur og aftur Adda og Freyju, liggjandi uppi í sófanum. Þegar ég drattaðist loksins fram úr var Addi ekki kominn fram. Ég var sú eina sem var komin fram, ég hitaði kaffi. Svo settist ég upp í sófa og las í bók. Eins mikið og ég hefði átt að skrifa nákvæmlega á því augnabliki, gat ég það ekki. Tilfinningaflæðið var bara of mikið. Næsti maður á fætur var Addi. Augu okkar mættust þegar hann fór inn í eldhúsið og við buðum hvoru öðru góðan dag. Ég fann fyrir því hvað andrúmsloftið á milli okkar var þvingað. Ég veit ekki af hverju það var þannig að hans hálfu, hann hafði ekki gert mér neitt svo hann vissi til. Ég hélt áfram að lesa, en fattaði það eftir smá stund að ég hafði ekki hugmynd um það hvað ég hafði verið að lesa. Addi settist í hinn sófann með kaffibolla í hendinni. Ég fann að hann var að fylgjast með mér en þorði ekki að líta á hann.
„Hvað segirðu?” sagði hann svo loksins.
„Ágætt… En þú?”
„Fína.”
„Það er gott.”
„Hvernig fannst þér í gær?” Gat hann ekki komið með eitthvað betra?
„Það var í lagi.”
„Er ekki allt í lagi?” Hvað meinti hann með þessu? Ég var bara þunn, hann hlaut að sjá það. Ég vildi helst ekki svara honum.
„Hm,” var eina svarið sem ég gat gefið honum.
„Heyrðu, ég var að…” en hann komst ekki lengra, því Sóla og Frosti komu fram með þvílíkum látum að það hefði allt eins getað verið fílahjörð en ekki tvær nettar manneskjur sem voru að brjótast fram úr herberginu. Við Addi litum hvort á annað en svo strax aftur hvort í sína áttina. Mér leið ömurlega. Það var rétt sem Sóla sagði. Ég var ekki að gefa neitt færi á mér. En af hverju ætti ég að vera gefa færi á mér við hann? Hann var hvort eð er hrifinn af þessari Freyju sinni. Þau voru sennilega byrjuð saman og allt gott hjá þeim.
Við sögðum ekki mikið það sem eftir var af deginum í dag. Við höfðum nóg að gera við að ganga frá og allir voru þreyttir. Ég sá út um gluggann að hinir krakkarnir voru líka að ganga frá. Mér hitnaði í kinnum í hvert sinn sem ég sá Freyju. Og annað fannst mér skrýtið. Í hvert sinn sem ég mætti augnaráði Adda leit hann skömmustulega undan. Ég skil ekki af hverju.
Á leiðinni heim stoppuðum við ekkert. Frosti var þreyttur og vildi helst komast sem fyrst heim. Hann hafði ekki mikið drukkið í gær en var samt stressaður á því að löggan stoppaði sig því það mælist alltaf vínandi. Hann keyrði þess vegna mjög rólega. Eins og fyrr í dag var lítið sagt á leiðinni heim. Ég og Addi sátum aftur í og sváfum mest allan tímann.
Þegar ég kom loksins heim áðan hafði ég enga matarlyst og er búin að liggja inni í herbergi alveg síðan þá. Mamma var á kvöldvakt og Jónsi var einn heima og ekki nennti ég að tala við hann.
Núna er ég orðin allt of þreytt í hendinni. Ég er líka orðin alveg rosalega syfjuð. Klukkan er orðin hálfellefu og ég er búin að skrifa stanslaust í rúman klukkutíma.

Mánudagur 26. nóvember. Hádegi.

Snjórinn er að bráðna. Alveg eins og ég er að bráðna og verða að engu.
Vatnið lekur um göturnar og hverfur ofan í niðurföllin á götunum.
Alveg eins og sálin mín er að verða að vatni sem lekur niður og sogast inn í svartholið.
Ég fór ekki í skólann í morgun. Mér leið svo illa þegar ég vaknaði og mamma sagði að ég liti svo illa út að hún vildi ekki hleypa mér í skólann. Mér var svo sem sama. Lífið mitt er hvort eð er búið þannig að nokkrar fjarvistir skipta ekki máli.
Sóla hringdi í mig í fyrsta hléinu og spurði hvar ég væri. Ég sagði henni ekki raunverulegu ástæðuna fyrir því af hverju ég mætti ekki skólann. Ég sagði henni ekki að allt sem ég fyndi væri ekkert og að ég vildi ekki mæta Adda í skólanum. Hún vildi ekki segja við mig af hverju, en hún sagði að ég hefði átt að koma í skólann. Só. Það gat varla verið mikilvægt.
Ég hef ekki borðað neitt síðan á laugardaginn í kvöldmatnum. Í gær hafði ég ekki matarlyst vegna þynnku en í dag hef ég ekki matarlyst vegna tómleika. Það er ekkert. Ég þarf ekki mat. Ég þarf ekkert. Ekkert nema svefn. Svefn. Það er gott. Þá þarf ég ekki að hugsa.

Kvöld.

Nú er þetta búið. Attbú. Ekkert.
Ég fór áðan og bauð mömmu og Jónsa góðrar nætur. Ég kyssti og faðmaði þau bæði. Jónsa fannst það ógeðsleg. Mömmu skrýtið. Ég hef þó allavega kvatt þau bæði. Ég komst að því áðan að svefnleysið sem ég þjáðist af í sumar hafði tilgang. Nú hef ég nóg.
Flórsykurssnjórinn er allur farinn. Ég verð að fylgja með líka.
Mest samviskubit hef ég yfir mömmu. Nú verður hún ein með Jónsa. Ég vona að það ríði henni ekki að fullu. Ég skil ekki að ég geti verið svona sjálfselsk en ég ræð ekki við það. Ég vil ekki vera svona sjálfselsk en ég get þetta bara ekki lengur.
Það að ég drakk ekki vodkann minn í ferðinni hlýtur líka að hafa haft einhvern tilgang, einhverja merkingu.
Ég er búin að taka til í herberginu mínu. Það er allt rosalega fínt. Ég vil ekki skilja við það allt í rusli. Það væri óheiðarlegt.
Á náttborðinu mínu eru tveir hlutir. Vodkinn og pilluglasið.
Ég hringdi í Sólu áðan. Talaði við hana í tvo klukkutíma og rifjaði upp æskuna með henni. Ég kvaddi hana með því að segja henni að mér þætti vænt um hana. Hún sagði að ég væri rugluð.
Ég er búin að telja pillurnar. Tuttuguogþrjár. Ég vona að það sé nóg.
Tónlistin sem hljómar hérna núna er falleg. Örugglega fallegasta síðasta tónlist í heiminum. Sigurrós.
Ég er búin að slökkva á símanum mínum. Allt er komið ofaní skúffu á sinn stað, nema þú, Dagbók, og penninn sem pabbi gaf mér. Takk.
Bréfið til mömmu er á náttborðin líka. Í lokuðu umslagi. Inni í því er minna umslag sem stílað er á Sólu. Tvær mikilvægustu manneskjurnar í lífi mínu.
Tuttuguogtvær og einum sopa minna…
Ekkert
Átján og sex sopum minna…
Herbergið er farið að hringsnúast.
Fjórtán og tíu sopum minna…
Það er stór ófreskja að brjótast út úr loftinu. Hún ætlar að gleypa mig í einum bita.
Tíu og fjórtán sopum minna…
Ég er að hrapa niður. Ég nota síðustu kraftana til þess að skrifa.
Fimm og nítján sopum minna…
Get ekki meira… ófreskjan er við andlitið mitt og andar framan í mig… hún er andfúl.


Veðrið var slæmt og það var erfitt að sjá lengra en kannski þrjá metra frá sér í mesta lagi. Skólinn var búinn hjá flestum og unglingarnir hópuðust saman í bílana eða börðust áfram fótgangandi. Blár sportbíll keyrði út úr einu stæðinu. Inni í honum var strákur. Hann var stressaður. Hann vissi ekki alveg hvað hann átti að segja eða gera þegar hann mundi loksins mæta henni augliti til auglits. Hann hafði hagað sér mjög illa gagnvart henni. Rúðuþurrkurnar voru á hæstu stillingu og hann þurrkaði móðuna sem hafði myndast inni á rúðunum með innri hliðinni á blautum jakkanum. Það tók hann langan tíma að komast af stað því öngþveitið var mikið á bílastæðinu við skólann. Þegar hann nálgaðist húsið fékk hann einhverja skrýtna tilfinningu í magann. Hann vissi ekki af hverju. Hvort það væri spenningur eða eitthvað annað. Þegar hann lagði bílnum upp við húsið sem var einhvern veginn búið óvenju drunga þennan dimma eftirmiðdag, læddist að honum slæmur grunur, þó svo hann skildi ekki hvers vegna honum dytti það í hug. Hann beið í bílnum. Var hann að gera það rétta eða ætti hann að bíða? Kannski var þetta ekki gott að mæta svona óboðinn. Nei, hann skyldi klára þetta mál núna. Hann hafði ekki gert sér grein fyrir þessu fyrr, en núna vissi hann það. Hann var yfir sig ástfanginn af stelpu sem hann hafði alltaf komið fram við sem vinkonu sína. Vonandi hefði hún sömu tilfinningar gagnvart honum. Honum hafði einhvern veginn fundist það.
Hann heyrði óminn af bjöllunni þegar hann studdi við hnappinn. Honum fannst biðin óendanleg, en að lokum kom til dyra eldri kona sem hann hafði ekki séð áður, með rauða flekki í andlitinu og rauðþrútin augu. Honum brá. Konan sagði ekki neitt heldur horfði bara á drenginn, sljóum augum. Hann hikaði lítið eitt.
„Góðan dag… býr ekki Hildur Ýr hér?”