Oft hefur mátt deila um hvað skák er, hvot hún sé list eða jafnvel vísindi. Ekki eru allir sammála hvað hún sé þótt flestir telji að skák sé bara leikur. Í raun viðurkenni ég að skák er upprunalega leikur þótt hún sé flókin og kannski sé fólk þess vegna að lyfta henni á hærri stall. En hlustum nú á einn frægasta stórmeistara heims, Lasker,“Manntafl hefur verið túlkað eða öllu heldur mistúlkað svo sem væri það leikur - það er að segja eitthvað, sem gæti eiginlega ekki þjónað neinum alvarlegum tilgangi, heldur hafði það einungis verið fundið upp til að njóta í tómstundum. Ef skákin væri aðeins leikur hefði aldrei lifað af þær þrengingar, sem hún hefur orðið að þola á löngum lífsferli. Skák er barátta. Þó ekki þess konar barátta, sem að kitlar taugar grófgerða manna, heldur barátta á borði”. Ég er ekki fyllilega sammála þessu, en þó ég væri það er hvort sem er ekkert baráttuyfiráhugamál á huga. Ég álít skák vera list. Rök mín fyrir því er hvað skák getur sýnt yndislegar fléttur, brögð og brellur og sýnt svo margar mögulegar stöður að enginn viti hver besti leikurinn í upphafi skákarinnar sé. Menn nú á dögum álíta hvort sem er allt vera list, jafnvel ljótustu abstrakrmálverk þannig að ég held að skák ætti ekki að vera undir leikjayfiráhugamálinu á huga heldur á yfiráhugamálinu bókmenntir og listir.