Ég er ekki frá því að ég hafi fallið nokkur tár yfir þættinum í dag. Eina sem fékk mig til að halda inní mér grátrinum var að bróðir minn sat mér við hlið.
Ég lifði mig svo inn í þetta! Ekki bara að flugvélin fórst, heldur hvernig viðbrögð fólksins í Ramsey götu voru. Sorg, biturleiki, reiði, sektarkennd, söknuður, einkenndi þennan þátt.
En það var svolítið skondið að Paul Robinson var sá fyrsti sem var bjargað. Haha, sjá pirringin í fólkinu þá!
En já, ætla ekki að hafa þetta lengra. Er svolítið tilfinningasöm þegar kemur af svona hlutum hehe.
En hvað segiði, fékk þessi þáttur ykkur til að tárast?