Í Seinni heimsstyrjöld börðust Bandaríkjamenn (eins og alltaf) fyrir lýðræðinu og frelsinu. Fáir efuðust um einlægnina í þeim markmiðum, en þeir sem það gerðu bentu t.d. á að Bandaríkin studdu með ráðum og dáð einhverja hrottalegustu harðstjórn mannkynnsögunnar, Sovétríki Jósefs Stalíns. En slíkir nöldurseggir voru hreint ekki vinsælir meðan Kremlarbóndinn var kallaður “Uncle Joe” í Bandarískum fjölmiðlum, skrifað lofsamlega um hann í fjölmiðlum, og jafnvel gerðar um hann Hollywood myndir eins og “Mission to Moscow”.

Annað sem heldur var ekki mjög vinsælt að minnast á, var að á meðan Bandaríkjamenn þóttust vera að berjast gegn rasisma (í það minnsta fyrir jafnrétti allra manna), var bandarískt þjóðfélag eitt af þeim rasískustu í heimi. Minnihlutahópar sem börðust í bandaríska hernum, t.d. spænskumælandi Texasbúar og Indíánar máttu sæta mismunun og óvirðingu. Og fræg er meðferðin á hinum fjölmörgu svörtu hermönnum. Þeir fengu ekkert nema ómerkilegustu störfin, var gróflega mismunað á allan hátt, og fræg eru dæmi um að þýskir stríðsfangar fengju betra fæði og aðbúnað en þeir.

Ferlegastur var þó rasisminn gegn japansk-ættuðum Bandaríkjamönnum. Var þeim án þess að hafa neitt til þess unnið, smalað í ömurlegar fangabúðir þar sem þeir máttu dúsa öll stríðsárin. Á Japana sjálfa var litið sem ómennsk kvikyndi sem bæri að útrýma eins og rottum eða kakkalökkum. Þó að vísu megi segja að þeir hafi að nokkru leyti unnið til þess með ótrúlegri grimmd sinni við stríðsfanga og annað varnarlaust fólk, var útmálunin á Japönum í bandarískum áróðri alveg hreint ótrúleg. Í þessu tilfelli sýndu Bandaríkin, lýðræðisríki, af sér engu betri rasisma en hinir þýsku nazistar sem þeir börðust gegn af svo heilagri vandlætingu.

Þessi “fræðslubæklingur” fyrir bandaríska hermenn segir allt sem segja þarf. Skoðið bæklinginn frá upphafi á http://www.ep.tc/howtospotajap/

(Hvet áhugasama einnig til að skoða annað efni sem vísað er þarna á forsíðunni, það er líka bæði fróðlegt og fyndið)