einhverft að skrifa svona

magnaður karakter…. skrapp til Grikklands á síðasta ári og heimsótti heimabæ hans, og seinna meir kastalan hans, mjög minnisstætt.

Mjög áhugaverð grein, en er sammála asgeirbj að hún hefði mátt vera aðeins lengri en hversu stórt var Persaveldið á þessum tíma?

Hélt að fólk nennti ekkert að lesa langar greinar.
hér er meira:

Alexander var á einu sviði mjög veikur fyrir. Þegar hann var sestur til hvíldar á kvöldin í góðum félagsskap liðsforingja sinna heiman frá Makedóníu, þá drakk hann oft vín í fullkomnu hófleysi. Undir áhrifum gerði hann eitt og annað sem hann síðar átti eftir að iðrast. Fræg frásögn þess eðlis er að Alexander hafði eitt sinn, kófdrukkinn, árið 328 f.kr. orðið svo ævareiður stórvini sínum Kleitos, sem bjargað hafði lífi hans í orustunni við Granikos, en andmælti honum nú opinskátt, að hann hafi rekið hann í gegn með spjóti. Einnig var það undir áhrifum víns að Alexander lét kveikja í Persepolis. Frá því segir Plútark svo:

“Héðan (frá Persepolis) ætlaði hann að fara lengra á hendur Dareios, en lét eftir sér og félögum sínum að setjast að dýrlegri drykkjuveislu. Voru þar konur ungar sem skemmtu og drukku með kumpánum sínum. Frægust þessara kvenna var Þais, var hún af Aþenskri ætt,
. . . hún mælti til Alexanders, að fyrir allan sinn hrakning á ferðinni um Asíu fengi hún nú skapleg laun á þessum degi, þar sem hún sæti að svo stórfenglegri veislu austur í höll hins virðulega Dareiosar Persakonungs, en þó myndi það vera enn meiri dásemd og hátíðlegri athöfn að kveikja í höll Xerxesar, hann sem brennt hafði Aþenu til ösku, ef hún sjálf fengi að tendra eldinn í augsýn konungs. . . .
Þessum orðum var tekið með áköfum fagnaðarlátum og háværum hvatningarorðum frá félögum Alexanders. Konungur hreifst með, spratt upp og gekk í fararbroddi með laufkrans um hárið og blys í hendi. Hópurinn umkringdi konungshöllina með brauki og bramli, og aðrir Makedóníumenn, sem heyrðu hvað var um að vera, komu hlaupandi með kyndla og voru kátir.” Þannig segja sumar sögur að þetta hafi gerst. En allir eru á einu máli um að Alexander hafi skjótt iðrast og gefið þá fyrirmæli um að reyna slökkva eldanna

Í sögurannsóknum og sagnaritun síðari tíma hefur ríkrar tilhneigingar gætt til þess að gera minna úr því gildi sem einstaklingar voru fyrr meir taldir hafa haft til áhrifa í mannkynssögunni. Þetta er að sönnu réttmætt þegar á heildina er litið, en því verður naumast neitað, að Alexander, sem þegar í lifanda lífi var heiðraður með nafngiftinni hinn mikli, lagði afar mikið fram að sjálfum sér sem átti eftir að móta framvindu veraldarsögunnar. Hið gríska Vestur og hið persneska Austur höfðu fram að þessu verið til hvort í sínu lagi, en nú var hvort tveggja tengt saman fyrir tilstuðlan hins mikla konungs. Var svo grunnurinn lagður undir þá sérstöku siðmenningu sem brátt þróaðist og breiddist út á þeim tíma sem á eftir fór og nefndur er “helleníska öldin”

er sammála því að þetta hljóti að hafa verið magnaður karakter, en að sama skapi vel klikkaður og haldinn miklu mikilmennskubrjálaði.

kaldhæðnislegt að þessi mikli stríðshöfðingi skildi hafa látist af hitasótt en ekki í bardaga.

Mér fannst alltaf skemmtileg atburðarásin í kringum dauða Dariusar. Man þetta nú ekki alveg en var það ekki þannig að þegar Alexander hafði loks elt Darius uppi þá drap herforinginn sem var að fela Darius þann síðarnefnda til þess að vingast við Alexander. Þegar Alexander kom varð hann æfur og endurgreiddi herforingjanum með að taka hann af lífi. Gott hjá honum!

fín grein hjá þér en það vantar samt að nefna það að eftir að Alexander hafði unnið fyrsta bardaga sinn við Daríos, þá í staðinn fyrir að elta her hans uppi og gera út af við hann þá hélt hann til Egyptalands meðal annars til þess að gera út af við persneska flotann.
Hefði einnig mátt koma fram að þegar að hann deyr 33 ára að aldri að hann dó í hinni fornu borg Babylon, ekki mjög löngu eftir að hafa gert borgina að höfuðborg ríki síns.

Kveðja
Lancelot

Finnst vanta frekar mikið í þessa grein… Svona inn á milli. Og það er ekki vitað hvernig hann dó.