Ég vil minna á að nemdendur hafa flestir lært sögu frá því í leikskóla, þannig hafa flestir að lágmarki 10 ára nám í mannkynssögu þegar kemur í framhaldsskóla. Mig minnir að hægt sé að skoða námskrárnar á vef menntamálaráðuneytisins þannig að þar getið þið skoðað sjálf hvernig sögukennslan er uppbyggð frá leikaskóla og til loka framhaldsskóla og hvaða söguþekking og söguskoðun er ætlast til að nemendur hafi tilleinkað sér á hverju stigi námsins.

Varðandi aukna sérhæfingu í námi þá hlýtur það alltaf að vera spurning hvenær á að taka stigið frá hinu almenna til hins sérhæfða. Samfélagsgerð okkar byggir á mikilli sérhæfingu. Í sögulegu ljósi þá hafa Íslendingar verið mun seinni að tileinka sér þessa sérhæfingu en hinar iðnvæddu nágrannar okkar. Má sjálfsagt finna á því ýmsar sögulegar og félagslegar skýringar, sem ég rek ekki hér.

Ég er þeirrar skoðunnar að við verðum að byrja sérhæfinguna eins snemma og kostur er. Í þeim efnum verðum við að hafa í huga það sem við köllum almennt nám má skoðast sem sérhæft nám. Þannig hentar almennt og breitt nám væntanlega sumum betur en öðrum. Síðan vil ég líka benda á að á framhaldsskólastigi eru nemendur heldur betur farnir að sérhæfa sig svo um munar á alskyns iðn- og starfsbraut. Einnig má benda á að ef ég man rétt að nemendur hafa frjálst val að lágmarki 12 einingar á bóknámsbrautum og geta þess vegna nýtt þær allar í sögu, jafnvel þótt þau séu á eðlisfræðibraut eða hvaða braut annarri.

Varðandi það hvort nauðsynlegt að kennd sé saga í framhaldsskólum, þá tel ég að það sé nauðsynlegt og þá sérstaklega aðferðafræðilegan þátt hennar. Að kunna að vega og meta áreiðanleika sagnfræðilegra heimilda og frumgagna og vita hvar þau er að finna, er mun mikilvægari þekking í því samfélagi sem við búum í. heldur en að kunna fullt af staðreyndum utanbókar. Það helgast af því að við getum flett upp á öllum staðreyndum á örskotshraða nánast hvar og hvenær sem er.