Eftirfarandi er fyrirlestur sem ég flutti (já, ég er í MS!) fyrir fáeinum vikum.

Það var fyrir um 10.000 árum sem Bering-landbrúin var opin milli Asíu og Ameríku og þannig komust allra fyrstu mennirnir til lands sem engin mannvera hafði stigið fæti á.
Um árið 1000 komu svo íslenskir víkingar, með Leif Eiríksson í fararbroddi, á bátum sínum en settust þó ekki að – heldur héldu áfram niður Norður-Atlantshafið.

Fyrstu hvítu mennirnir, á eftir íslensku víkingunum, komu til Ameríku árið 1492 er Portúgalski landkönnuðurinn Kristófer Kólumbus, á skipinu Santa María, rakst á hana. Kólumbus skírði landið Vestur-Indíur, þar sem hann hélt hann væri kominn að austurströnd Indlands.

Spænskir og Portúgalskir ævintýramenn komu fljótlega til Ameríku til að kanna það sem eftir var af þessari gríðarstóru heimsálfu.
En þeir komu með allskyns sjúkdóma með sér, á borð við bólusótt sem frumbyggjarnir höfðu alrei kynnst áður og voru ekki með nein mótefni gegn. Með því fór þeim að fækka umtalsvert.

Hernán Cortés til Mexíkó.
Þegar Aztekaríkið stóð á hátindi gullaldar sinnar, sem varði í 91 ár, vörpuðu skip Spánverjanna akkerum undan ströndinni. Í eitt ár og fjóra mánuði reyndu hvítu mennirnir að leggja undir sig miðstöð ríkissins, án árangurs. En það var ekki fyrr en hatursfullir Indíánar á svæðinu gengu til liðs við spænska herinn sem örlög Aztekanna voru innsigluð.

Þessir aðskilnaðarsinnar voru undirokaðir og voru látnir greiða, í auðmýkt, þá skatta sem krafist var um og lögðu til hermenn þegar Aztekar fóru fram á það. Oftast var greitt skattana með kakóbaunum, en þær voru helsti gjaldmiðillinn. Konungnum var fært 25 könnur af kakó á degi hverjum sem hann drakk úr gull íláti. En undirokuðu aðskilnaðarsinnarnir voru rændir verðmætum sínum, sjálfsvirðingu og sjálfstæði og þeim mun lengur sem Aztekarnir voru yfir þeim, því meiri reiði og hatur óx á þessa ættbálka gagnvart þeim. Á þeim var traðkað og oft notað ungar stúlkur þeirra, helst hreinar meyjar, í fórnir fyrir reiða guði Azteka.

Fallegan dag einn í apríl árið 1519 bárust þau tíðindi til Montecuma, konungs Azteka, sem var að drekka dagsskamtinn sinn af kakóinu - að járnklæddir menn voru fyrir utan strandir Mexíkó á “skipum á stærð við fjöll”. Heimamenn héldu að þetta væri sköpunarguðinn Quetzalcoatl, eða “hin fiðraða slanga” sem átti, samkvæmt tímatali Azteka, að snúa aftur til jarðarinnar - á nákvæmlega þessum stað sem Spánverjarnir lentu, og endurheimta ríki sitt.
Þeir sendu því gull og gersemar til Cortés til að bjóða hann velkominn, en það sannaði aðeins kenningar hans um að borgin Teknochtitlan væri að svigna undan gulli.

Hann gerði tilraun með sínum 700 mönnum að ráðast til borgarinnar, en var fljótt rekinn burt af Aztekunum. Í seinni tilraun sinni var hann betur undirbúinn. Hann nýtti sér innri spennu borgríkissins og bætti 70.000 indjánum í herlið sitt, sigraði borgina og batt þannig enda á á þessa blómstrandi menningu – aðeins einu ári og fjórum mánuðum eftir landgöngu þessa snjalla Spánverja. Þeir hirtu öll auðæfi sem þeir komust yfir og neiddu Aztekana til að rífa niður píramída sína og reistu kirkjur þess í stað. Auðmýkingin var nú fullkomin. Ríki Azteka var nú rústir einar eftir græðgi hvítu mannanna.




Francisco Pizzaro mætir til Andesfjalla.
Þegar verslunarmenn komu frá Inkaríkinu með vandaðar gersemar, urðu allir gáttaðir. Sérstaklega spænski fjársjóðsleitarmaðurinn Francisco Pizzaro, sem gerði sjálfum sér þá kröfu að finna meira. Hann var sérstaklega næmur á eðalmálma og þóttist vita að þetta væri aðeins forsmekkurinn af því sem finna mátti.
Inkar var þjóð sem ríkti frá 12. öld og fram til 16. aldar. Þeir höfðu keisara og stóð ríkið í Andesfjöllum þar sem Perú er nú.

Í Inkaríkinu var mikil borgarastyrjöld og voru því varnir þeirra mjög veikar.
Francisco fór því með 200 manna herlið í átt að veldi Inkanna, en lenti oft í útistöðum við aðra ættbálka og kom sér oft í þannig klandur að hann þurfti að tala sig út úr. Hann kom á fundi með þjóðhöfðingja þeirra. Höfðinginn lofaði 25fm herbergi með 2,5 metra háum gullstafla, ef Spánverjarnir myndu hafa sig á brott frá landi sínu. Spánverjarnir þáðu það, en tóku höfðingjann samt sem áður til fangageymslu.
Það var þá fyrst sem stríðið braust út á milli Inka og Spánverja. Athualpa höfðingi stjórnaði mönnum sínum sem fylgdu skipunum sínum í blindni og létu lífið vegna heimsku höfðingjans sem gaf einfaldar skipanir: “gerið hvað sem er til að stöðva þá!”

Her hans hafði vaxið með fylgdarliðinu og var nú í kringum 3.000 menn og mættu þeir nú Sapa Inkanum Athualpa, sem hafði sloppið úr fangelsi, við Cajamarca. Fór svo að her Inka gertapaði og var höfuðborg Inkanna, Cusco sigruð árið 1536. Ástæða þess að Inkunum var rústað af Spánverjunum er líklegast sú að þeir voru ekki vanir að berjast á móti fallbyssum og skotvopnum Spánverja þó aðeins um 130 hafi borið byssur og lásaboga. Þá hafa fallbyssurnar líklegast ekki verið fleiri en 10. Var her Inka lamaður gegn slíku afli og hræddur við háa hvelli byssanna.

Undir stjórn Túpac Amaru hörfuðu Inkar til fjalla og gerðu oft árásir á Spánverja þaðan eða allt fram til 1572 þegar Túpac var hálshöggvinn og keisaraveldið leið endanlega undir lok. Spánverjarnir tóku þá til við að útrýma menningu og siðum Inkanna.

Eftir þessa útreið sem tvö stærstu menningarveldi fornrar Ameríku fengu af blóðþyrstum Evrópubúum fór að koma mynd á þetta.

Til þess að halda friði milli Portúgala og Spánverja var gerður samningur. Hann bar heitið Papal-Line of Democrition og samkvæmt honum var Spánverjum heimilt að stjórna öllum “heiðnum löndum” í Nýja Heiminum. Þeir skiptu þessu þannig að lína var dregin á tveimur stöðum. Annars vegar niður mitt Grænland og að Suðurskautslandinu og hins vegar niður miðja Ástralíu og upp úr. Portúgalar áttu að stjórna nýlendum í Evrópu, Asíu, Afríku og Eyjaálfu en Spánverjar áttu að sjá um Nýja Heiminn í Ameríku.
Reyndar fengu Portúgalar hluta af Brasilíu þar sem línan fór smá í gegnum hana.