Uppi í risinu sérðu lítið ljós
heit hjörtu, fölnuð rós.
Matarleifar, bogin skeið
undan oddinum samviskan sveið.

Þau trúðu á draumamyrkrið svalt
draumarnir tilbáðu þau.
Fingurnir gældu við stálið kalt
lífsvökvann dælan saug.

Draumarnir langir runnu í eitt
dofin þau fylgdu með
sprautan varð lífið, með henni gátu breytt
því sem átti eftir að ske.

Uppi í risinu lágu og ófu sinn vef
óttann þræddu upp á þráð.
Ekkert gat skeð því það var ekkert ef
ef vel var að gáð.

Hittust á laun, léku í friði og ró,
í skugganum sat Talía.
Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,
við hlið hans sat Júlía.

Trúðu á draumamyrkrið svalt
draumarnir tilbáðu þau.
Rómeó - Júlía
Rómeó - Júlía.

Þegar kaldir vindar haustsins blása
naprir um göturnar,
sérðu Júlíu standa, bjóða sig hása
í von um líf í æðarnar.

Því Rómeó villtist inn á annað svið
hans hlutverk gekk ekki þar.
Of stór skammtur stytti þá bið
inni á klósetti á óþekktum bar.

Hittust á laun , léku í friði …