Þá mælti Mörður til dóttur sinnar: “Seg þú mér nú allt það er á meðal ykkar er og lát þér ekki í augu vaxa.”
“Svo mun vera verða,” segir hún. “Eg vildi segja skilið við Hrút og má eg segja þér hverja sök eg má helst gefa honum. Hann má ekki hjúskaparfar eiga við mig svo að eg megi njóta hans en hann er að allri náttúru sinn annarri sem hinir vöskustu menn.”
“Hversu má svo vera?” segir Mörður, “og seg mér enn gerr.”
Hún svarar: “Þegar hann kemur við mig þá er hörund hans svo mikið að hann má ekki eftirlæti hafa við mig en þó höfum við bæði breytni til þess á alla vega að við mættum njótast en það verður ekki. En þó áður við skiljum sýnir hann það af sér að hann er í æði sínu rétt sem aðrir menn.”