Af hverju ekki?

eg spyr mig oft að þessu sjalfur og hef ekki getað fullvissað mig um retta svarið ennþa..

Ýmindaðu þér bara að þegar þú finnur þér stelpu, þá muntu upplifa þessa tilfinningu aftur, vonandi enn sterkara en síðast.

Er það ekki þess virði?

Já, þú munnt örugglega finna þína einu réttu einhverntíman og verða ástfanginn aftur..spurningin er bara hvenær :)

Var viiiirkilega hrifinn fyrir 2 árum, síðan bara…virtist ekkert ætla að koma, en er núna held ég orðinn jafnhrifinn af annarri stelpu. Þetta kemur allt kallinn, bara gefa þessu tíma.

Allt lífið gengur útá endalausar hafnanir, þangað til kannski í endan að maður náið að róa sig…

Það er enginn tilgangur í lífinu, enginn guð og alsekki einhver happy place sem þú ferð til þegar þú deyrð…


Svo þú gætir alveg eins lifað lífinu til fulls… Tapar allavega ekkert á því…



'Þetta fyrir ofan er bara mitt álit..'

“Besta lækningin við ástarsorg er að elska á ný”


Þetta geti auðvitað verið bara eitthvað við mig, og það að ástin eltir mig þegar ég á síst von á henni.

Kærasti minn fyrrverandi lést í byrjun september ‘05 og ég var auðvitað ónýt.
Og ástandið var þannig að við fluttum úr bænum og útá land (ég og mamma mín þ.e.a.s.)
Þar ’kynnist' ég strák (vorum búin að vera mjög góðir vinir í gegnum netið) og ég verð smá hrifin af honum en þorði ekkert að gera….enda ennþá í ástarsorg.
Við fórum að hittast og byrjuðum saman í lok nóvember '05.
Ég var ennþá í ástarsorg yfir fyrrverandi, og er enn….og það fer aldrei.

Er meira að segja kominn með annan (ég og hinn fyrrverandi vorum saman í rúm 2 ár…) og samt græt ég enn þann fyrsta (ekki bókstaflega kannski, græt ekki mikið lengur…)

Ég held að þessi ást elti mig bara, eflaust til að mér líði betur en mér myndi annars gera…

Lifðu lífinu til fulls, þú veist aldrei hvenar því lýkur <3

Já, gefðu henni séns, það er vel þess virði.

Aldrei að gefast upp á ástinni.

Why not?

Það eeeru fleeeiri fiskar úti..

been there…

still there….

þú lifir nú bara einu sini !!!

já auðvitað áttu að gefa ástinni annað tækifæri,