Þessi þráður er beint að þeim sem eru að taka sín fyrstu skref í átt að fólki sem þau eru að kynnast.


Ég veit lítið um þetta mál nema að ég tók mínu fyrstu skref sambandi við hitt kyninið í þessari viku.

Ég er ógeðslega feiminn, ég er búnað vera í bullandi þunglyndi í fjögur ár. Enn í þessari viku þá bað ég stelpu um símanúmerið, seinna leiddi ég hana og kyssti hana.

Ég er ennþá feiminn, og veit ekki hvernig ég á að láta þetta ganga… Ég veit ekki enn hvort ég á að kyssa hana (þannig að ég taki skrefið að því, ekki að hún geri það)

Enn allt þetta hefur látið mér líða eins og ég sé actually á lífi í fyrsta sinn á ævinni… OG það er eitthvað sem ég mun muna alla mína æfi.


Enn, það sem ég vildi segja er að til þess að vera hugrakkur þarf maður fyrst að vera hræddur.

Það er enginn tilgangur í lífinu… Eina sem þú actually hefur ert þú sjálf/ur. Vertu þú sjálf/ur

Gefðu þér sjálf/um tilgang í lífinu… Vertu hrædd/ur vertu hugrökk/hugrakkur…





Vildi bara létta á mér… er svoldið fuglur…


Takk fyrir að hlusta/lesa