&ástin er ekki blind af ástæðulausu
Vonin er af hinu illa, þú hörfar
Og litirnir hverfa jafnóðum
5. október
Þig er ekki vert að elska,
Þó ég geti varla varist því.
Hljómar þínir, röddin falska.
Aftur á hnén ég hní
17. október
Þó að fallegu stundirnar falli í dá
Fyllist ég ennþá af óvelkominni þrá
Lygg ég hér fáklædd sem fölnuð rós
Og hræðist þína fyrrverandi drós
Ef sorgin snöggvast hyrfi með tárunum
Myndi ég gleyma þér og sárunum
En láta skal ég aurana kjurt lyggja
Er ég lét af hendi í brunninn eftirá að hyggja
Von bráðar rennur minning þín til þurrðar
og fyllist jörðu þinna gjörða skurðar
31. október
Er ég veifa hvíta flagginu loks
Og sé það sem öllum var ljóst
Að ég var bara hóra fyrsta flokks
Með hjartað brotið innan brjósts
16. desember
Þú hefur mig í lúkunum enn
Og ég féll fyrir freistingunni
Og lygg þér við hlið um senn
Lít í spegil að nóttunni lokinni
Og sama helvítis hóran er ég enn…
Og mín verður ei saknað í millitíðinni…
26. janúar
á ljóð eftir mig alveg aftur í júlí útaf þessu sama máli.. það er alveg með ólíkindum hvað maður lætur bjóða sér sama skítinn lengi og virðist alveg fá nóg…
Ég myndi ekki segja að ég væri háð… þar sem ég veit alveg að ég fúnkera alveg án án, ég fúnkera fínt, reyndar fúnkera ég betur þá. Ég bara veit hvað tilfinningin er æðisleg, en ég þarf ekkert á henni að halda, plus að hún truflar alla einbeitingu, samt sækist ég óbjóðslega mikið í hana, mér finnst sorglegt hvað ég sækist mikið í þetta! Eftirköstin eru svo erfið… en alltaf virðist ég freistast aftur. Og ég virðist aldrei fá nóg á hversu ógeðslega mér líður eftirá. Ég er búin að vera í mánuð alveg laus, en ef þetta er bara beint fyrir framan nefið á mér, þá er bara ekkert í mér sem segir nei, ekki einn einasti líkamspartur á mér hikar. Líka alveg sama hversu margar ástæður ég tel upp í hausnum á mér (sem eru of margar), en ef ég myndi bara taka svo lítið sem 2 af þeim, þá ætti það að vera nóg til að ganga í burtu. En ég fell alltaf fyrir helvítis freistingunni.
Þetta er allt of sárt… :'/
sex is an emotion in motion