Ég er ástfanginn upp fyrir haus og lýður mjööööög vel þrátt fyrir það að vera í fjarsambandi.
Þetta er erfit stundum en þegar við hittumst þá er allt eins og í himnaríki. Maður er alveg í skýjunum!

Að elska er bara frábær hlutur og einhvað sem ég gæti ekki sleppt í mínu lífi. Ást er bara of gott.
Þótt hún sé slæm þegar hún endar, en þá lætur maður hana bara ekki enda! Ekki fara í samband nema þú trúir á sambandið og sért viss um að þetta mun endast að eilífu!

Ég held að það sé bara það!

held að þegar maður finni eitthvað sem maður virkilega trúir að muni verða varanlegt og að maður finnur ástina, trúnað, traust og virðingu frá báðum aðilum, að manni láti ekki detta sér í hug að það sé “loose” ástand.

Mér þykir leitt ef að ég er að eyðileggja Hollywood tálsýnina, en “one true love” er afskaplega loðið og teygjanlegt hugtak.

Það er til ást, held að við höfum flest upplifað þá tilfinningu. Það sem að gleymist hins vegar ansi oft er að lesa smáa letrið. Ef að ást er grandskoðuð kemur í ljós smá klausa sem að flestir gleyma að lesa / sjá ekki. Hún er: Warning - May Cause Harm.

Ást, sé hún á röngum forsendum, getur nefninlega valdið meiri skaða en ánægju. Ég viðurkenni hins vegar fúslega að það vantar allar leiðbeiningar með ást. Engin installation guide eða þjónustusími sem að hægt er að treysta á. Það verður hver og einn að finna það út á eigin spýtur, vegna þess að ást hefur mismunandi áhrif á okkur. Það tók mig meira en ár að fá þetta “aha moment.” En á endanum þá fattaði ég að tilfinningarnar sem að ég bar voru ekki uppbyggilega heldur destructívar. Um leið og fattaði það gat ég farið að vinna að lausnum.

Næst, ef að það verður eitthvað næst, þá verð ég allavega reynslunni ríkari. Ég vona bara að ég hafi vitsmuni til þess að fara eftir því.

/NightCrow

Æji ég veit það ekki, ég er frekar dofin í svona efnum, ef ég er særð kemst ég yfir það á fimm mínotum með hugsa að það sé ekki þess virði að vera down fyrir þetta, og það er betra að hafa endað sambandið en að hafa verið áfram í því án þess að vilja það. Ef hann hætti með þér, vertu þá bara fegin að hann hafi gert það nú, frekar en seinna því þú villt ekki vera með strák sem vill ekki vera með þér.

Love doesn't make the world go round. Love is what makes the ride worthwhile.

Æjj, ég veit ekki :/. Er eiginlega búin að plana að bíða með ástina þar til ég verð orðin svona tvítug x), svo það séu meiri líkur á að hún endist.

Í rauninni þá hræðir ástin mig virkilega mikið. Ég hef verið ástfanginn upp fyrir haus og elskað af öllu hjarta. Ég hef líka lennt í ástarsorg, sem er helvíti :/.
Svo líka þar sem ég á svo sniðuga fjölskyldu á ég erfiðara með að trúa á að ástin endist þar til maður verður gamall.
Mamma mín og pabbi hættu saman þegar ég var tveggja.
Mamma mín og stjúppabbi eru að skilja eftir meira en 10 ára hjónaband og 12 ára sambúð. Samband sem ég trúði af öllu hjarta að myndi alltaf endast.
Svo eru líka báðar systur mömmu með tvo barnsföður og önnur tvígift. Engin ást í hjónabandinu, btw.
Svo ætlar maður að horfa á fallegu ástina hjá ömmu og afa? Annað parið hefur verið skilið frá því ég fæddist. Hitt sefur í sitthvoru herberginu og eru í raun bara vinir (sem er skárra en ekkert þó :P). Svo síðasta er svona sæmilegt, þykir vænt um hvort annað allavega.

En, ætli maður verði ekki bara að ákveða þetta með ástina þegar að því kemur. Ég sakna ástarinnar minnar það mikið, að ég myndi örugglega falla kylliflöt ef hún kæmi aftur. Þó ég sé búin að ákveða að sleppa svoleiðis sársauka.

ef þú ætlar að fara í gegnum lífið með þetta hugarfar getur alveg eins bara slept því.
þetta á ekki bara við um ást heldur allt, þú verður að vera virkur þáttakandi til þess að njóta lífsins, það þýðir að þú verður að taka sénsa.
en eftir sambandslit verður maður oft að jafna sig, en ekki gefast upp ;)

Hver er tilgangurinn að lifa ef maður getur ekki fundið til? Eða verið hamingjusamur? Getur alveg eins verið grafinn rotnandi í jörðinni.

Það besta sem þú getur upplifað er virkilega gefandi ást….og það er svo margfalt margfalt meiri upplifun heldur en nokkurtíman ástarsorg….því að þegar allt kemur til alls, þá lifðiru hana af.

Thekki thetta alveg, hef sjalf mikid verid ad spa i thessu og i langan tima leyfdi eg ekki neinum ad verda mer mikilsvirdi thvi thad var svo sart ad missa vidkomandi :(

Einmitt, er sjálf búin að vera að pæla í þessu. Held samt að ég sé svona eiginlega að komast að niðurstöðu.. Það er ekki hægt að velja að elska ekki.
Þó að það borgi sig kannski ekki að verða ástfanginn þá er svo lítið sem við getum gert sem kemur í veg fyrir að við verðum það.
Jújú, það er svosem hægt að bæla allar tilfinningar niður, en þær eru þarna samt. Það eina sem hægt er að gera er að vona að þær annaðhvort hverfi með tímanum eða þá að maður verði svo heppin að maður vill ekki að þær hverfi með tímanum.

ég hugsa svolítið eins og þú. Ég er hrædd við þessar tilfinningar, því ég stjórna þeim ekki.
Ég man að einhverntímann sagði kennarinn minn að það værir nautn að gráta. Mér fannst þetta fáránlegt þangað til nýlega. Það er gott að finna fyrir tilfinningum, hvort sem það er ást, sorg, gleði eða hvað sem er. Það lætur mann finnast maður vera á lífi.

oo vá ég skil þig alveg, nei þú ert ekki skæfa þetta er svo erfit að lenda í ástasorg.
var akkurat að pæla í þessu um dagin
hvað lífið var auðveldara áður en maður varð svona rosalega ástfangin af einhverjum þegar maður hafði ekki upplifað allt þetta.

Brennt barn forðast eldinn…

Ég er ennþá í þessu að “halda mér í örygginu” og þori ekki fyrir mitt litla líf að verða ástfangin aftur. Ég lenti sjálf illa eftir samband og var mjög lengi að jafna mig á því. Svo er fólk allt í kringum mig að lenda í skít út af lélegum samböndum, vanvirðingu og öllu þessu.

En svo er spurningin hvort maður vilji vera einn það sem efti er, eða hvort maður eigi að láta vaða.

Ég þori ekki að láta vaða…en skora á þig að gera það þegar þú hefur jafnað þig.

Ég hata ást! Versta í heimi! þetta er misskilið! ást er ekki blessun, hún er bölvun!! forðist ástina eins og þið getið! mér finnst líf mitt ekki hafa neinn tilgang og mér líður ömurlega þó ég þykist líða vel. Til helvítis með ástina!