Hæ.. ég meina já.. Hæ..
Mín saga er svona..
Ég hélt ég væri að deyja.. ég hélt að þetta væri búið.. ég var svo yfir mig hrifin.. ég hélt að þetta væri ást..
Ég semsagt var að hætta með kærastanum fyrir nokkrum mánuðum og ég var alveg miður mín.. hann sagði mér upp.. ég fór beint heim að gráta.. ég var svo geðveikt hrifin.. eftir að hann sagði mér upp þá varð ég pínu Emo.. og já.. ég fór að skera mig(er ekki feimin með að seigja það) og tala um dauða skiluru einhverneigin svona “mig langar að deyja” og “Ég er svo þreytt að ég gæti dáið” og eitthvað.. Og mig langaði bara að deyja..og svo samtímins var vinkona mín ástfanginn af einhverjum gaur og hún var pínu eins og ég.. og ég þurfti að hjálpa henni.. og það var ekki hægt að hjálpa henni.. svo.. ég bara hugsaði um dauða.. mitt sýðasta ráð.. ég var búinn að reyna allt.. til þess að reina að gleipa tilfinningar mínar..
Núna.. er ég búinn að fara í “listmeðferð” sem að þýðir það að ég eigi að teikna tilfiningar mínar og svo tala um þær við einhvern.. og eftir það er ég búinn að vera geðveikt hress.. það koma dagar þar sem að ég vil drepa mig en ég meina.. ég er bara.. fín núna.. samt x-kærastinn minn .. erum ekki vinir og ekki óvinir.. við tölumst ekki við og eitthvað..
En ástaðan fyrir þessu er að ég þurfti að seigja einhverjum þetta.. og já.. ég gat ekki sagt þetta við listmeðferða konuna.. þá myndi hún seigja pabba.. og eitthvað.. en já.. takk fyrir að lesa;P