… en eg skýringin væri sú að “trúlofun væri bara asnaleg”

Giftast fyrst- láta hinn líftryggja sig vel og fá góða vinnu… SVO fá leigumorðingja.

Ekki bara að gifta sig fyrr en eftir margra ára samband, og fyrr en maður er alveg viss um að vilja tjá ást sína á þennan veg.

Trúlofun er samt ekki eitthvað kristilegt og brúðkaup er það ekki heldur.

svona svo að ég útskýri þetta allt saman að lokum…

sko…. ég bað kærastann minn að trúlofast mér (trúlofast í þeim skilningi að á endanum myndum við giftast okkur) og hann hafnaði mér vegna þess að fyrir honum er trúlofun bara asnaleg og “hégómleg” eins og hann sagði sjálfur.

Fyrir mér táknar trúlofun ákveðna staðfestingu á sambandinu og framtíð þess og ég er bara búin að vera í hálfgerðu rusli síðan… það eru margir mánuðir síðan ég bað hans og ég bara er ekki að geta sætt mig við þá tilhugsun að ég eigi aldrei eftir að fá þesskonar staðfestingu á sambandi okkar. Ég mun aldrei verða gift kona… þó að ég muni vissulega vera með þeim sem ég elska.

Í stuttu máli sagt þá bara veit ég ekki hvernig mér á að líða… jújú ég á auðvitað bara að hrista þetta trúlofunarbull af mér en ég bara get ekki hætt að vera leið yfir þessu!

Amm…. svo verð ég alltaf dáldið abbó þegar vinkonur mínar tala um brúðkaup og trúlofunarstand sín…. ég veit að mér á alls ekki að líða þannig því þetta á ekki að skipta svona miklu máli… en það skiptir mig samt máli… einhverra hluta vegna…

Asnaleg spurning hjá mér….. ég veit… afsakið þetta!