Ég hef alltaf litið á þetta sem það sama.

Eins og ég elska systur mínar út af lífinu, eins mikið og við getum rifist og ég væri til í deyja fyrir þær, ekki spurning. Ég elska þær, en ég er samt ekki ástfangin af þeim. If you get my point…

Ég veit ekki hvaða merkingu þú leggur í þessi orð. Ég veit ekki hvernig ég túlka þessi orð sjálf.

Allavega, ég hef verið að pæla í svipuðu. Það er munur á að elska og elska. Ég á tvíburasystur sem ég hef þekkt alla ævi og við erum mjög nánar. Auðvitað þykir mér aveg ótrúlega vænt um hana. Alveg eins með foreldra mína og bestu vini mína. En svo er ást milli maka öðruvísi.

Önnur pæling er þetta með vináttu milli kynja. Ég á vini af hinu kyninu sem mér þykir vænt um og mér líkar við. Það er ekki svo ólíkt þessari ást milli maka sem ég talaði um, þótt það sé samt munur. Ég held að það sé það sem fólk er að ruglast á þegar það segir að það sé ekki hægt að eiga vini af hinu kyninu án þess að það séu einhverjar tilfinningar.

Ég veit ekki hvað orðið “að elska” þýðir lengur, en “að þykja vænt um” og “að vera ástfanginn” er mismunandi og ég myndi túlka það sem þessar tvær gerðir sem ég talaði um. Ég hef reyndar litla reynslu af þessu “vera ástfanginn”, svo þetta gæti allt verið vitleysa í mér :P En ég held samt að ég myndi túlka þetta svona.

ja það er það sama hjá mér, en þegar það á við manneskju af hinu kyninu sem ég á í sambandi við, var ástfanginn af minni fyrrv, og elskaði hana, er ekki ástfanginn lengur og þar að leiðandi elska ég hana ekki, erum svona ennþá kunningjar, þyki kannski bara smá vænt um hana, ekkert meira

“er ekki asnalegt að hanga í sambandi ef maður er ekki ástfanginn?”

Nei?

Vá góð pæling :P Er þetta þá ekki bara svipað eins og þú elskar vini þína út af lífinu en ert ekki ástfangin af þeim…?

Ég elska kærastann og þar með ástfangin af honum (fangin af ást) á honum, en ég elska t.d. ekki vini mína, mér þykir mjög vænt um þá.

Eriggi allt í key félagi? :)

Þú veist af því ef þú ert astfanginn, það mun ekki vera nein efasemd um það, allavega í mínu tilfelli og af minni reynslu. Og jú það er í lagi að vera í sambandi þó að þú sért ekki ástfanginn jafnvél betra!

En ég er bitur manneskja sem hefur bragðað af bitru hliðinni ástarinnar og það getur vel verið að ég hafi rangt fyrir mér, en mundu að ekkert endist og sama á við ástina, þó að þú og manneskjan sem þú ert með séuð “ástfangin” mun sú tilfinning dofna og þið/ og sambandið munuð þroskast og þróast.

:-)

Það er algjörlega munur á því að elska og vera ástfanginn finnst mér.
Ég t.d. elska alla vini mín alveg útaf lífinu, en ég er samt ekki ástfangin af þeim. Alveg eins og þú getur elskað einhverja manneskju alveg ótrúlega mikið, en þrátt fyrir það ekki verið ástfangin af þeim. Þá bliknar ástin oft eftir einhvern tíma og verður eiginlega bara að væntumþykju. Og það, að mínu mati, er ekki nóg til þess að samband virki.

Mín skoðun er sú já, t.d fólk sem er búið að vera í hjónabandi í say 30 ár og elskar hvort annað alveg heeeellings en er samt ekki ástfangið. Fattarðu ? Það er ekki svona þú veist.. Alveg ástfangin upp fyrir haus en þau elska samt hvort annað og eru kannski bestu vinir. Skilurðu ?

þú elskar systkini,foreldra,vini og ættingja. en ert ekki ástfangin af þeim.
ég held að maður verði ástfangin áður en að maður elski persónuna.
en svo eru líkar til margar gerðir af ást…eða þið vitið..þú elskar ekki vinkonu þína eins og kærastann?

Kannski elskarðu einhvern úr fjölskyldunni þinni en ert samt ekki ástfanginn af honum/henni.