Heyrðu elskan, reyndu að hugsa á jákvæðari nótunum. Ég var föst í svona víti í 8 ár og það er ömurlegt. Ég hugsaði ákkúrat að allt væri ömurlegt, ég ömurleg, lífið meikaði ekkert sens o.s.frv.
Veistu hvernig ég braust út úr þessu. Með því að hugsa á jákvæðu nótunum. Taktu smá Pollýönnu-leik á þetta.
Dæmi1: Þú mætir of seint í skólann. Í staðinn fyrir að hugsa hvað þú sért ómöguleg að geta ekki vaknað á morgnana þá hugsarðu “ég mætti allavega í skólann”.
Dæmi2: Það lítur út fyrir að enginn nenni að tala við þig. Í staðinn fyrir að hugsa hvað þú sért leiðinleg skaltu þakka fyrir að fá loksins tíma til að eyða í sjálfa þig. Þú getur nýtt tímann í að gera eitthvað uppbyggilegt (lesa bók, horfa á sjónvarpið, læra heima, baka eða heimsækja einhver fjölskyldumeðlim).
-> Mundu líka að þú getur ekki ætlast til þess að fólk hringi alltaf í þig. Oft verður maður sjálfur að eiga frumkvæðið.

Annar mjög mikilvægur punktur.
EKKI gefast upp þó jákvæða hugsunin komi ekki strax - þetta krefst æfingu og þó ég sé búin að vera að gera þetta í 2 ár þá dett ég enn niður í þunglyndi. En æfingin skapar meistarann ;)

Kannski ættirðu bara að leita til sálfræðings. Ég gekk til sálfræðings um tíma og hann kenndi mér þetta með að breyta neikvæðum hugsunum í jákvæðar, verst að ég byrjaði ekki að æfa mig fyrr en nokkrum árum seinna.

Þú ættir að tala við sálfræðing. Það er gott að reyna að losa sig úr þessu strax …

Ja, ótrúlegt en satt held ég að allir fái þessa “daga” sem að lífið virðist tilgangslaust og viðurstyggilegt og maður alveg ræðst með sleggju á eigin sjálfstraust þar til að það er ekkert eftir nema sandkorn..

Reyndu bara að hugsa á jákvæðu nótunum.. Og gáðu hvort það hjálpi að botna einhverja tónlist sem að kemur þér í gott skap þegar þú ert í svona skapi.. ;) Myndi mæla með rokktónlist.. Það hjálpar mér allaveganna alltaf :)

Þú ert ekkert ein um þetta :)

Cheer up :) Ekki reyna að meiða þig, það fæst ekkert útúr því og þú þarft að sitja uppi með ör og sár jafnvel alla ævi.

Svona til huggunnar átti ég eina ömurlegustu viku í lífi mínu í síðustu viku… ég bara bölvaði í hljóði og sprakaði í vinnutækið, meir var það ekki :)

Hmm kannski ertu ekki tilbúin til þess að tala en ef þú vilt þá máttu senda mér pm ef þú hefur áhuga á að spjalla!

Er ekkert svo viss um hvort ég geti hjálpað en það er bara svo gott að geta haft einhvern til þess að fá útrás á. Sérstaklega ef það er einhver sem maður þekkir ekki.

Ég hef verið þar sem þú ert og hefur verið oft og mörgum sinnum.

Já, skil þig. :) Ég var svona í einhver tvö ár. Svo fékk ég hjálp. Fór samt ekki til sálfræðings eða neitt, það var bara stelpa sem hafði mikla reynslu af svona, og hafði líka lært aðeins í sálfræði. Hún gaf mér fullt af góðum ráðum og mér leið miklu betur eftir að ég hafði talað nógu mikið um vandann.
Núna líður mér stórkostlega, bara að hafa nóg að gera þá gleymir maður öllum vanda:D

Virkar fyrir mig allavega. :)

Gangi þér vel dúllan mín :*

Ert ekki ein um það,

ég segi bara finndu einhvern/einhverja til þess að tala við. Það hjálpar mjög mikið. Og ekki, gerðu það, ekki fara að skera þig, gerir þér bara illt verra. Af hverju að vera að meiða sjálfan sig þegar maður getur talað um það?

Ég veit að þú þolir mig ekki þótt ég viti ekki af hverju..

En ég hef ekkert á móti þér og hef enga ástæðu til þess.

En svo þetta verði ekki persónulegt.
Þá ætla ég að benda þér á þetta með að rífa niður fólk. Ég þekki mikið af þannig fólki sem einhvernveginn, þegar af einhverjum ástæðum að þér líður illa útaf einhverju, þá læturu það ósjálfrátt bitna á öðru fólki.

Finndu þá af hverju, finndu rót vandans og já, þræddu vandann í gegn, og þegar þú ert búin að finna rót hans, hættu að hugsa um það, haltu þér við að gera eitthvað annað en að hugsa um tiltekið mál. Þá kemur að því að þú bara gleymir því.

:)

og hvað líf mitt eigi eftir að verða innihaldslaust og leiðinlegt

Kannski vilja allir kalla mig skrítinn og þeir sem vilja mega það en… ég held… að maður þurfi að búa til sinn eigin tilgang með lífinu sumir finna sinn tilgang í að safna peningum og fá Elton John í afmælið sitt og aðrir gera annað. Maður gæti talið endalaust. Það sem ég er að segja er að þegar fer að líða á lífið þá fari allt að ganga í haginn. Hugsaðu um þetta

Hvernig væri þá að nýta þennan happy persónuleika þinn í það að vera skemmtileg og góð við fólk, þá hefur þú minna til að líða illa yfir með hinum persónuleikanum, svona seriously allavega á huga sé ég þig gera lítið annað en að drulla yfir alla.

Las hérna þennan kork þinn er nafnið Eitthvað hét.
Finnst ég vera á nákvæmlega sama stað í lífinu, nema mitt vandamál einhvernveginn útskýrir sig öðruvísi.
Ég nenni ekki að vakna á morgnanna, hef engan vilja til að fara í skólann, hef bara almennt ekki áhuga fyrir því að gera neitt. Hinsvegar á ég mjög mikið af vinum og margir í skólanum mínum líta á mig sem mjög skemmtilegan og tja…öðruvísi dreng þar sem ég klæði mig, hegða mér og hlusta á allt öðruvísi tónlist en restin af fólkinu (er í einu stærsta hnakkabæli íslands :P) Svo kemur hin hliðin á mér, sit einhvað einn heima, geri ekki neitt og hugsa um það hve tilgangslaust og innihaldslaust lífið sé.
Vandamálið mitt er aðalega það að ég á mjög auðvelt með að kæta annað fólk og láta það hlægja en ég bara get enganveginn gert sjálfan mig glaðan, allavega til lengdar.

Mig langar bara að segja þér að hugsa jákvætt og líta björtum augum fram á veginn, þar sem lífið hefur þau tímabil þar sem þér líður bara plain out simple eins og skít. All bad times must pass, like wind over the meadow :P

PS. Þekki þig ekki neitt, mér bara leiðist einstaklega mikið eins og vanalega .:)

jeiii, ég var svona í fyrra, þetta kallast “unglingsár”.

mér heyrist þetta vera byrjendastig á þunglyndi myndi fara tala við einhvern sérfræðing til að hjálpa þér…

Ég skil þig líklega betur en allir þarna úti.

Mér hefur liðið alveg eins. hef oft hugsað út í það hversu ömurlegt líf mitt sé og hversu misheppnuð ég sé.

Þetta ástand varði frá 13-17/18 ára. Þegar það var sem verst (15 ára) ímyndaði ég mér það hversu mikið fólk hataði mig, og hugleiddi að sýna því hversu ömurlegt það hafði verið við mig, með því að fremja sjálfsmorð. Ég reyndi samt aldrei neitt slíkt. Útfrá þessu spratt samt átröskun og fleira.

Næstu 3 árin fóru bara í að vorkenna sjálfri mér og gráta mig í svefn út af hinu og þessu. Kærastinn minn stóð að sjálfsögðu við bakið á mér og sagði mér að ég væri ekkert ömurleg osfv. En það var sama… alltaf vorkenndi ég sjálfri mér.

Ég hafði allt sem ég þurfti í kringum mig. Góðan kærasta (að vísu fyrrv. núna), góðar vinkonur, góðan skóla osfv. Samt fannst mér alltaf eins og eitthvað vantaði. Hef alltaf verið með lítið sjálfsálit og minnimáttarkennd.

Í dag skil ég þetta ekki. Hvernig í ósköpunum ég gat alltaf búið til úlfalda úr mýflugu. Í augnablikinu er ég aaalein. Besta vinkona mín flutt til útlanda, hinar vinkonurnar annarsstaðar á landinu, og kærastinn minn líka. Samt þrauka ég einhvernvegin. Ég hef það þannig séð miklu verra heldur en þá! Ég hef bara meiri tíma fyrir sjálfa mig. Hef meiri tíma til að plana framtíðina og hlúa að sálinni. Svona time for myself. Ég kann að meta það, og ég er miklu rólegri heldur en ég hef nokkurn tíman verið. Ég er svo yfirveguð að hlutir sem fóru í taugarnar á mér áður, eru pís of keik núna :) Ég er jolly nánast all the time!

Farðu að spá í öllu því góða og skemmtilega sem hefur gerst fyrir þig! planaðu fleiri skemmtilega hluti!

Það gerir mjög mikið fyrir mann að plana framtíðina. Veistu hvað þú ætlar að gera við líf þitt? Ætlarðu kannski að vera þunglynd alla ævi? If not, then why not stop now?

Nú veit ég náttúrulega ekki hvernig þér líður en miðað við lýsinguna er þetta alveg vægast sagt ömurlegt.
Það gæti náttúrulega verið að þetta væri bara eitthvað tímabundið sem fer kannski bráðum, eða vonandi bráðum allavegana.
Annars eiga allir sínar slæmu stundir (ég er samt ekki að gera lítið úr líðan þinni) og fólk á það til að gera allt of mikið úr líðan sinni finnst mér eins og að kalla sig þunglynt þegar því bara líður illa, sem þú varst ekki að gera svo ég er ekki að skjóta á þig heldur bara koma þessu fram.
En vonandi lagast þetta.

ok hvernig væri að taka stjórnina.
Td ég ræð hvernig mér líður?
Allavega myndi ég ekki vilja vera í þínum sporum hvað varðar í framtíðinni að útskýra fyrir börnunum þínum af hverju þú værir með öll þessi ör. Og ekki mynduru vilja að barnið þitt fær að þínu fordæmi og særi sig?
Taktu þér tak og reyndu að finna uppruna leiðans og ef ekkert gengur er alltaf til ráðgjafar sem hægt er að leita til.

Vá þetta er eins og lesið úr huga mínum!

Elskan við verðum bara að líta á björtu hliðarnar, hætta þessari neikvæði, losna undan vondu hugsunum, hætta að ætla að meiða okkur…

Ég vil meina að lífið er of stutt fyrir þunglyndi, neikvæðni eða sjálfsmorðshugleiðingar, þú verður að lifa lífinu til fulls

Ég met þig mikils að hafa þorað að setja kork um þína vanlíðan, ég hef alltaf hætt við að gera það=S

Just keep living honey

Þú ert bara emo. Þú átt örugglega bara eftir að vaxa upp úr þessu.

gæti verið manic depression eða eitthvað þannig. ættir að fara til heimilislæknis.

Lennt í áfalli af einhverju tagi nýlega?