Ég þekki þetta. Nákvæmlega þetta. Reyndar ekki systir, ekki bílslys, heldur frænka og vírus, heiladá og slæmar fréttir. Litla frænka mín var líka 13 ára, hún fékk aldrei að fermast, læra að elska, læra að njóta lífsins eða bara að vera til. Hún fær aldrei nokkurntímann að upplifa einn einasta dag aftur. Það er það sem tók lengasta tímann að sætta sig við, það að hún fengi ekki að gera neitt framar og það kenndi mér að nota tímann sem ég hef til fullnustu.


Þetta var það fyrsta sem mér datt í hug þegar ég frétti þetta. Veit ekki afhverju, en þetta var það fyrsta. Langaði bara til að leyfa þessu að fljóta með…

En ég skil, því miður, alltof vel hvað hún er að tala um.

Úff. vonandi fær þetta mig jafnt og aðra til að hugsa í umferðinni. Ekki oft sem ég fæ tár í augun

las þetta um daginn… fann ekki fyrir neinum tilfinningum til þeyrra :/
ekki það skemtilegasta að segja :(

Já þetta er hræðilegt. Systir mín var skíðaþjálfarinn þeirra og ég held hún hafi verið sú fyrsta til að koma að slysinu.

Hún skrifaði meiraðsegja ljóð um þetta.

20.02.04

sólin skín
____í frostinu
________göturnar glitra.

dimmir yfir
____og ljósin tvö slokkna
________svo stutt sem þau lýstu.

streitist á móti
____neistinn er horfinn
_________og harma í hljóði.

vá:S Æj guð hvað þetta er sorglegt:S

Þekki þetta :( Nema ekki bílslys eða systir heldur krabbamein og móðir :(

Vá hvað það var erfitt að lesa þetta.
Stelpan sem var með Sunnu í bíl var bekkjarsystir mín.. Þetta gerðist líka á afmælisdaginn minn.

:'/

Þetta ár er búið að taka ótrúlegan toll á ungmennum í svona sorglegum slysum, maður er agndofa.

Ég missti stóra bróður minn fyrir hálfu ári, og ég veit að svona stórum missi er ekki hægt að lýsa í neinum orðum.

Ég votta innilega samúð mína

Mér finnst alltaf jafn ótrúlega grimmur veruleiki að einhver geti horfið af yfirborði jarðar allt í einu og ég verð alltaf jafn hissa að heyra um svona og hálf klökk.

Kærasti minn var millimeter núna á mars frá því að rífa æð og drukkna í sínu eigin blóði, mér finnst ég (soldil sjálfselska í mér kannski) alltaf jafn heppinn að hann skuli hafa lifað. Líka vikunna eftir þetta vék ég mér valla frá honum.

Svo fyrir nokkrum árum dó pabbi besta vinar míns og mér finnst eins og ég geti aldrei skilið það til fulls hversu erfitt það hefur verið fyrir hann, vegna þess að ég hef aldrei misst neinn svo nákominn.

Núna skil ég hins vega áhyggjur kærasta míns, þegar að læknirinn minn sagði við mig að það væru miklar líkur á því að ég væri með heilaæxli. Sem svo eftir rannsóknir kom í ljós að ég var ekki með, en ætli mögulegur dauði snerti ekki meira þá sem eru nánastir manni heldur mann sjálfan. Ég held það allan vega.

Vá, ég er bara með kökk í hálsinum og tár í augunum eftir að hafa lesið þetta. Ég þori ekki einu sinni að ýminda mér hvernig mér liði ef ég myndi missa einu systur mína, tvíburasystur mína. Ég er ekki viss um að ég gæti lifað.

Það er svo leiðinlegt að heyra svona því ég veit að það eru til 20 aðrar svona sögur sem hafa gerst á þessu ári. Ég veit ekki með ykkur, en ég fer varlega í umferðinni. Maður veit aldrei hvað gæti gerst …

Eins mikið og mér býður við þessum tveimur náungum og þeirra tónlist, en þeir sama hafa möguleikann á því ættu að tjekka lagið “Når et lys slukkes” með “Nik og Jay”.

Fjallar einmitt um bílslys.

Ég þekkti litlu systur stelpunnar sem skrifaði þetta, samt ekkert mikið en ég þekkti hana samt, fór með henni á skátamót og annað álíka..
Fór í nett sjokk þegar ég komst að því að Sunna væri dáin..

Ég er rosalega stolt af henni fyrir að geta skrifað þetta. Það krefst mikils hugrekkis að geta tjáð tilfinningar sínar svo vel, sérstaklega á blogginu sínu. Ég hágrét þegar ég las þetta.

Man svo vel þegar ég las þetta :(
Ég hugsaði ekki um annað allan daginn.