Þetta er ekkert endilega stílað á ykkur, bara skrifað fyrir sjálfa mig
Fyrir 2 árum kynntist ég strák…. á netinu..:/
Ég skildi ekkert þá….ég var bara krakki…
ég skildi ekki af hverju mér fannst svona æðislegt að tala við hann…ég skildi ekki af hverju mér leið svona illa þá..
Ég skil það núna… Hann var sá eini sem kom mér til að brosa. Svo féll ég fyrir honum…
Enn skildi ég ekkert…
Ég óska þess að ég hefði bara aldrei kynnst honum.
Hjarta mitt brast aftur og aftur á þessu ári…
Ég var bara 13 ára, nýbyrjuð í 8.bekk…
Það var í rauninni svo margt sem hann sagði mér ekki. Hann var í rauninni alvarlega þunglyndur..
Ef hann hefði bara sagt mér…
Hann var fyrsta ástin mín. Fyrsti sem ég hafði nokkurn tímann elskað á þann hátt.
En svo gafst hann upp, fyrir ári. Ég fékk eitthvað bréf(e-mail) um að hann gæti þetta ekki lengur og að hann elskaði mig. Að ég væri það eina góða sem hafði gerst fyrir hann.
Stundina sem ég sá bréfið fyrst áttaði ég mig ekki á þessu, ég skildi ekki. En svo nokkrum tímum áttaði ég mig. Ég var því miður ein heima. Ég öskraði, ég grét. En aldrei sagði ég neitt við neinn..
Ég skildi ekki. Svo ég hringdi í hann. Ég hringdi og hringdi. Svo svaraði mamma hans.. Og þetta var þá satt..ég hafði misst hann..
Fyrst fór vinur minn(þekkti hann á hefðbundna háttinn)…svo hann.
Ég hef aldrei sagt neinum þetta. Ekki einu sinni þér “Stjarna4”, ef þú lest þetta.
Hjarta mitt varð aldrei samt. Ég varð aldrei söm..
Svo var það brotið aftur fyrir nokkrum dögum. En það er önnur saga..
bless og takk fyrir mig :(
Evanescence Forever!