Ég skil þig alveg.. þetta kemur oftast fyrir á unglingaskeiðinu og held ég að mjög margir lenda í þessu. Ég var svona sjálf (er stundum enn) og svo ræddi ég þetta við vini mína og þau voru öll á sama striki. Ég held það sé bara tímabil þar sem manni virkilega líður illa og langar að drepa sig, og þetta tímabil líður yfir ef maður vill það. Gerðu bara eitthvað fyrir sjálfan þig, fara í ræktina og bara reyna að hugsa jákvætt, eins og þegar þú gerir þér grein fyrir að þú ert að hugsa: “mig langar að drepa mig” að reyna að breyta því yfir í einhverja jákvæða hugsun. Svo geturu líka t.d. skrifað á miða jákvæðar hugsanir eða eitthvað skemmtilegan atburt á miða og geymt á góðum stað og þegar þér líður illa að lesa miðana;)

Ég held þú hafir alveg stigið gott og jákvætt skref með að skrifa þennan kork, því þá er greinilegt að þú vilt hjálp og það er von:)

hmm hljómar sem mjög alvarlegt vandamál, kannski
ættirðu að kíkja til barnageðlæknis.

En rómantík ?

Been there..done it all :/


Reyndu sálfræðing, getur hjálpað ef þú ferð með því viðhorfi að þetta sé ekki hálfviti eða beygla..verður að vilja láta hjálpa þér…

að líf mitt sé dans á rósum

Lífið er Dans á Rósum en Allar Rósir Hafa Þyrna.

Þessi opinberun gerir þér ekkert nema gott.

Þú ert að biðja um hjálp og ég vona innilega að þú fáir hjálp. Þetta er mitt fyrsta svar hér á /romantik og ég vona að það komi að gagni.

Ég hafði eitt sinn það viðhorf að enginn vildi tala við mig og ég væri leiðinlegur og ömurlegur. Ég ýhugaði sjálfsmorð. Ég gat það ekki. Vissi ekki um stað sem ég gæti hengt mig upp (enda fannst mér hálf kjánalegt að dangla í loftinu eins og jólaskraut). En það sem mér þótti versta hugsunin var sú að sá sem kæmi að mér væri sá sem mér þætti mest vænt um, þ.e móðir mín eða pabbi, eða bróðir minn. Vildi ekki láta þau þurfa að ganga í gegnum það. Ég hætti að hugsa um þetta og leiddi hugann að öðru.

Ég á eldgamlann kött sem hefur alltaf verið nálægt mér (enda fer hún ekki mikið út blessunin)
Það að halda á henni og spekúlera í lífinu sem býr innra með litlu máttlausu greyi lyfti mér upp. Ég fékk annað viðhörf á lífið.

Þótt ég var áfram einn fann ég mér áhugamál. Ég fór að stúdera tónlist. Læra texta og syngja með :)

Mæli virkilega með þeirri aðferð, finna flott lög með Bubba og lesa og reyna að skilja textana.
Mörg mjög flott lög með honum. Ég fór að reyna finna tilgang lífsins. Hef ekki fundið hann enn, enda er þetta stór vangavelta.



En ég er kominn way off topic núna, en þetta hjálpaði mér. Sérstu einn skaltu standa fyrir framan spegilinn og íhuga sjálfan þig. Horfast í augu við sjálfann þig. Hugsa hvað sé bakvið þessi augu. Hver einn og einasti maður hefur sína sögu, þar með talið þú. Þú ert einstakt líf og skalt ekki vanvirða það.

Það eru margir úti í hinum stóra heimi sem eru að berjast fyrir að halda lífi sínu gangandi, eftir alvarleg slys, lömun, stríðsástand og hungusneyð. Þetta fólk missir ekki móðinn og mér finnst það vanvirðing við þetta fólk, þetta fólk sem hefur ekkert nema vonina, að íhuga að taka þitt eigið líf eins og ekkert sé.

Skelltu þér á MSN og spjallaðu um lífið við einhvern vin eða vinkonu sem þú treystir og segðu frá vandamálum þínum. Opnaðu þig. Ég efast að þú sjáir eftir því.

Opnaðu forritið þitt sem niðurhalar tónlist og dánlódaðu fallegum lögum sem þér finnst flott og finndu textana og reyndu að komast um skilninig þeirra. Finndu boðskap lífsins og lifðu með honum en ekki í ótta við lífið og það sem það hefur upp á að bjóða. Lífið er ljúft og það er yndislegt að taka þátt í því.


Ég vona að þetta opni hug þinn. Ef þér líður illa þá máttu senda mér línu í PM eða hér í gegnum svörin.

Kv. Aiwa

Hvað sem þú gerir, ekki segja foreldrunum….
Eyðilagði líf mitt.

Bætt við 21. ágúst 2006 - 01:41
En ef til vill hefur það reynst flestum vel, bara ekki mér =(

Mjög gott hjá þér að opna segja frá þessu, það gerir þér bara gott.

Talaðu við foreldra þína og sálfræðing, svona í alvörunni þá skaltu gera það, annars getur þetta endað illa.

Hvað sem að þú gerir EKKI drepa þig.

ég var þunglynd um tíma og hugsaði um að fremja sjálfsmorð, var að meira segja komin meira en hálfa leið í það.

ástæðan fyrir því afhverju ég var þunglynd var, Pabbi minn hefur kallað mig Feita, druslu og ljóta, hann sagði að það yrði aldrei neitt gott úr mér og ég myndi aldrei finna neinn strák sem ég vlri nógu góð fyrir. Mamma mín gerði aldrei neitt til að hugga mig eða neitt.

Mamma mín, pabbi minn, bróðir migg og systir mín eru alltaf að segja mér að ég sé að fitna og hárið mitt er ekki nógu flott, ég er ekki nógu vel klædd þ.e.a.s. ég er er í ljótum fötum.

Svo gerðist það að þáverandi kærastinn minn sagði mér upp, og þá skánaði það ekki…
Hann hætti að tala við mig, hreytti alltaf orðunum í mig og horfði alltaf á mig eins og ég væri einhver hóra.

Svo kom að því að ég var alltaf ein, vinir mínir hringdu ekki í mig, foreldrar mínir ekki að hjálpa til og svo þetta með fyrrverandi kærastann=(

úff.. líf mitt var í rúst, ég var virkilega farin að hugsa um að drepa mig.. ég hef alltaf litið á mig sem feita mellu sem enginn vill.. ég er ekki með gott sjálfsálit og ég brest í grát í hvert sinn sem einhver gerír lítið úr mér, öskrar á mig eða hvað sem er.

Þar sem að vinir mínir hringja aldrei í mig held ég að ég sé svona leiðinlega að þeir vilji ekki tala við mig og allt það stuff…

mig vantaði félagssakap og fór þá að tala við fók hérna á huga sem ég held að hafi bjargað lífi mínu, einhver sem hlustaði á mig og talaði. =)

núna á ég yndislegann kærasta sem elskar mig á alla vegu =) hrósar mér og segir mér hvað ég sé falleg og sæt =) hann teystir mér og virðir mig =) og við getum talað um allt.

Það er alltaf gott að tala um hlutina ekki byrgja þetta inni, því þá líður manni svo miklu verr..en það var gott hjá þér að setja þetta hérna og tala um þetta. Endilega talaðu meira, ég er hér til að hlusta. það er alltaf einhver í heiminum sem þykir vænt um mann..

Ekki drepa þig, þú átt eftir svo margt ólifað svo skemmitlega hluti og bara að lifa lífinu.

eins og ég skrifaði hérna e-ð fyrir ofan

Lífð er Dans á Rósum en Allar Rósir Hafa Þyrna

ég er svona … ekki samt svona rosalega einsog þú

ég þjáist af þunglyndi, og það sama hjá mér og hjá þér að þegar að ég er með vinum mínum þá er ég alveg happy (oftast) en þegar að ég er ein missi ég allan áhug að vera lifandi

Jújú.. Sindri minn, ég veit ekki hvað skal segja.

úff.. reyndu að tala við sála eða eitthvað.. skólinn getur auðveldlega reddað þér viðtali við skólasálfræðing.. :)

Láttu þér svo líða betur, vertu mikið með vinum þínum þar sem þér líður best með þeim ^^

Farðu til sála. Og ef það virkar ekki þá ferð þú að tala við leigubílstjóra og barþjóna. En ég held að sálfræðingurinn sé alveg nóg í bland við vini.

Hæ Sinsin…

Ég er að lenda í því sama og þú…þú ert þunglyndur það er rétt…
Leitaðu til læknis áður en þú lendir í því sama og ég..
Ég féll afar djúpt…og er að falla enn..
ég hef reynt að fremja sjálfsmorð ansi oft…
og skar ég mig meira að segja áðan…
læknir virkar ekki einu sinni lengur..
Gerðu það elsku Sinsin…segðu einhverjum..Vinum, bara hverjum sem er…

Þú getur alltaf talað við mig…
hvenær sem þú vilt…alltaf…

Ég vil styðja þig…ekki falla eins djúpt og ég…:(

msn?

bara ef þú vilt…

Kv. Aerith sem að hefur lent í mörgu og vil styðja þig :(:(:(:(

Ég var svona fyrir nokkrum árum. Lagaðist um leið og ég fór að æfa box á fullu… þá hafði maður ekki lengur tíma fyrir svona vitleysu :P

Sökk reyndar ansi langt niður í febrúar-apríl útaf fótbroti… hljómar kannski fáranlega en málið er að ég eyddi miklum tíma í ræktinni og í sundi og eftir að ég brotnaði hafði ég nánast ekkert að gera á daginn.

Ég mæli með að þú farir að stunda einhverja íþrótt á fullu.

Sko, ef þú snýrð í baki við heiminn þá fyrst snýr heimurinn í baki við þig. Þú stjórnar þinni eigin líðan og ég er ekker tað djóka með það. Það ert þú sjálfur sem stjórnar því hvort þér líði illa eða vel. Þú stjórnar þínu eigin lífi og núna reynir á það hvort þú getur stjórnað því. Getur þú horfst framan í heiminn? KAnnski ekki. En það kemur. Það er eitthvað sem þú þarft að gera.

Sjálfsmorð er eitthvað viðbjóðslegasta og ómannúðlegasta og SJÁLFSELSKULEGASTA sem manni getur dottið í hug. Það er hámark sjálfselskunnar. Veistu hvernig það er að missa ástvin? Veistu hvernig það er? NEi. Fyrst er maður í losti. Grætur kannski eða horfir beint áfram. Svo reynir maður að halda áfram með lífið, en það er ekki allt í lagi. Það sjá allir að það er ekki allt í lagi og fólk spyr hvað er að. Maður svarar. Fyrst þá uppgötvar maður sorgina, þegar maður þarf að viðurkenna hana fyrir öðrum. Það að þessi manneskja sem ég elskaði er farin fyrir fullt og allt. Alla næstu vikuna, í það minnsta, er maður sem afturganga. Hugsar um manneskjuna.

Ég missti litlu frænku mína upp úr þurru. Núna getur hún aldrei orðið lögfræðingur á háum hælum í New York og bjargað fólki. Hún fær aldrei að vita hvernig ástin er, hvernig lífið er, hvernig sorgin er. Hún fær aldrei að upplifa neitt nema það litla sem hún upplifði á sínum 13 árum. Það sem verra er, það getur enginn, enginn, ekkert, nákvæmlega ekkert sem lætur hana koma aftur. Hún er farin og það var það erfiðasta sem ég hef þurft að sætta mig við í lífinu. Þú vilt ekki að fjölskyldan þín gangi í gegnum þetta sinnum þúsund.

Það að missa litlu frænku mína kenndi mér hvernig á að horfa á lífið. Það er miklu auðveldara að láta myrkrið glepja sig en að sigrast á því. Þess vegna þurfum við að halda utan um ljósið í lífinu okkar, það sem gerir okkur ánægð og hamingjusöm. Sindri, þú ert ekki einn og ekki þykjast vera einn. Það er fullt af fólki í kringum þig sem þykir vænt um þig, foreldrar þínir, vinir, frændur, frænkur, afar, ömmur. Fólk sem mundi gráta úr sér augun við það að missa þig.

Ég hef hitt þig, ég hef slegið þig og ég hef talað við þig. Nákvæmlega ekkert benti til þess að þú værir ljótur eða leiðinlegur. Ekki láta þannig heldur byrjaðu að lifa fokking lífinu, ekki velta þér í því hvað það er ömurlegt. Ég stend við það sem ég sagði fyrst, þú stjórnar þínu lífi og enginn annar. Þú átt ekki að láta einu einustu manneskju stjórna þínu lífi, þinni líðan heldur átt þú sjálfur að gera það. Byrjaðu núna, byrjaðu að horfa á lífið og taka þátt í því, láta þér líða vel í því. Það ert bara þú sem getur breytt þinni líðan, enginn annar.

GUÐ MINN GÓÐUR HÆTTU AÐ ÉTA ÞIG!!!! ertu ekki annars að meina bara svona dautt skinn sem er að detta af? settu bara plástra yfir það, borðar varla plástra?

FadeToBlack er like “the most listened to suicidal song ever” … sko vissiru það? ha?

gæti ekki lýst ástandinu mínu betu

Sæll, ég veit nokkurn vegin hvernig þér liður, samt ekki þvi að hver & ein manneskja upplifir sársauka & hatur á mismunandi vegi!
Ég vil segja við þig það sem sagt var við mig þegar ég var látt niðri;

Aldrei taka lífinu með ró, ef þú ert óánægð með líf þitt skaltu breyta því strax, ekki bíða og horfa á það ganga fram hjá þér!

Lífið hefur líka upp á svo margt að bjóða, eginlega allt of mikið; eg veit að þetta er klisja en þó er þessi sú allra sannasta!

Farðu vel með líf þitt*

Úff, heyrðu mér líst ekkert á þetta.

En veistu ég skil nokkurn veginn hvernig þér líður. Ég fæ oft svona köst, koma nokkur kvöld af og til þar sem ég er alveg í rusli útaf öllu og engu. Þetta ár er búið að vera frekar ömurlegt fyrir mig, og það er búið að hafa mikil áhrif á mig.

Það kemur fyrir að ég íhuga, en aldrei af neinni alvöru. Hugsað um hvernig það væri ef ég væri dáin, hvað myndi gerast. Svo hugsa ég hversu illa gert það væri gagnvart öllum í kringum mig, sérstaklega eftir dauðsfall í fjölskyldu minni fyrir nokkrum mánuðum. Eins þegar ég las svarið frá fantasiu, þá skil ég alveg hvernig þetta er að missa einhvern, og það er ekki á leggjandi fyrir aðra. En maðurinn er svo sjálfselskur.

Maður getur setið og hugsað að allt sé tilgangslaust, ekkert til að vera að lifa fyrir og þetta er ekki að virka. Þú ert að missa tökin. Og ég veit ekki hvaða sjálfseyðingarhvöt er að gera manni þetta, maður er ungur og á að njóta þess.

Það hjálpar örugglega að tala við einhvern um þetta, fullorðinn eða jafnaldra, finndu þér einhvern trúnaðarvin. Þetta er samt ekki eitthvað sem ég hef mikla reynslu af, ég vil helst byrgja allt inni hvortsem það gerir hlutina verri eða hvað.

En mér finnst ágætt að taka eitt og eitt kvöld, hlusta á þunglyndistónlist, velta sér uppúr hlutunum og fela sig svo undir sæng ef það er mjög slæmt. En annars er gott ráð að gera eitthvað sem lætur þér líða betur og gleður þig, tala við vini á msn, horfa á skemmtilega mynd, það getur unnir kraftaverk á meðan þetta versta líður hjá. Ekki láta þetta stjórna þér.

En ég er búin að lofa sjálfri mér að taka einn dag í einu þegar mér líður sem verst, og ekki láta framtíðina þyrma yfir mig. Hingað til hefur þetta virkað frekar ágætlega.

Sumir dagar eru bara einfaldlega verri en aðrir og ekkert við því að gera.

En allavega, takk fyrir mig