Ég skrifa þetta hér því ég er líklega of feimin til þess að geta sagt þér sjálf hvernig mér líður.
Ég var bara ekki vön því að einhver segði mér það að ég væri mikilvæg og að einhver segði að þeim þætti vænt um mig bara upp úr þurru.
Þegar þú sagðir mér þessa hluti viss ég ekki hvernig ég átti að bregðast við.
Ég fór bara í keng eins og þú kannski tókst eftir.
Ég var heldur ekki vön því að einhver teldi mig fallega, frábæra og yndislega manneskju.
Það að ég væri yndisleg í alla staði.
Þegar þú tókst í hönd mína, kysstir mig og horfir í augu mér. Sagðir ekki neitt, bara horfðir, brostir.
Þegar þú sagðir að þú værir hrifinn af mér. Og hvað sagði ég? Í mesta lagi takk.
Það sem mig langaði til þess að segja þegar þú sagðir að þær þætti vænt um mig er og var það að mér þykir afskaplega vænt um þig líka og mikið meira en það.
Mig langaði einnig til þess að segja þér að þú ert besti strákur sem ég hef nokkurn tímann kynnst.
Mig langaði líka alltaf til þess að vera fyrri til þess að taka í hönd þína, kyssa þig og knúsa.
Og þegar þú sagðir loks að þú værir hrifinn af mér. Þá langaði mig alltaf til þess að segja þér að ég er hrifinn af þér líka.
Núna finn ég þig fjarlægjast mig og ég veit það er út af mér. Ég sagði aldrei og ég gerði aldrei neitt gott á móti.
Það sem ég vill segja þér er að ég vil ekki að þú hverfir úr mínu lífi. Ég vil fá tíma til þess að kynnast þér betur og geta sagt allt sem mig hefur langað til þess að segja við þig.

En ég er nú hrædd um að þú sért búin að missa allan áhuga…