Þetta er svona svipað og einhver annar korkur sem var gerður fyrir stuttu, einhver gaur sem fór til útlanda og stelpan saknar hans geðveikt mikið og blabla..

Vertu bara ánægð með að vera í sambandi og hafa einhvern sem þykir vænt um þig and so on, það eru ekki allir svona hepnir og þú!

Þetta er ekki það langur tími, hugsaðu t.d. um fólk sem er í fjarlægðarsambandi :)

Hvað, 4 dagar hjá þér? Ég var í fjarlægðarsambandi og ef ég hefði hitt hana 4 dögum eftir að hafa kvatt hana hefði það verið óeðlilega stuttur tími :)

Getur ekki hitt hann í heila 4 daga? Jahá. Get ekki sagt að ég vorkenni þér.

Ég verð reyndar að vera ósammála þeim hérna fyrir ofan mig.
Það er mismunandi hvað margir dagar eru erfiðir fyrir hverja, og þeir sem eru í fjarlægðarsambandi höndla það kannski betur en þeir sem hitta kærustuna/kærastann á hverjum degi.

En þú bara verður að finna þér annað að gera … t.d. fara út með vinum/vinkonum, klára eitthvað sem þú hefur aldrei klárað … bara gera eitthvað til að eyða tímanum í staðinn fyrir að vera bara heima og bíða eftir að tíminn líði.

ég veit ekki hvort þetta er bara á vissu stigi í samböndum. þ.e.a.s sem fólk saknar hvors annars alveg rooooosalega mikið.

þegar ég og kærastinn minn vorum búin að vera saman í 4-5 mánuði fór ég í 20 daga til útlanda. svo kom ég heim, og um leið fór hann til útlanda. þetta eru örugglega erfiðustu dagar lífs míns! án gríns…

núna erum við búin að vera saman í 2 og hálft ár, og ef við sjáum hvort annað eiginlega ekkert í viku eða lengur, þá finnst mér það allt í lagi! auðvitað sakna ég hans, en ég fer ekki að grenja! ég veit ekki hvort ég er bara orðin verri kærasta, eða hvort þetta er e-ð svona sérstakt með mann þegar maður er nýbyrjaður í sambandi.

hvað eruð þið búin að vera lengi saman?

ok..manneskjan hérna í korknum var nú að tala um svolítið lengri tíma og mér fannst það skrítið….

Ég er í sambandi, og auðvitað sakna ég hans þegar ég er í burtu….en ég fer nú ekki að væla um það á netinu….að ég sjái ekki kærasta minn í nokkra daga!

Margt verra getur gerst….afhverju getur fólk ekki hugsað þetta svona:
Kærasti minn er í burtu í nokkra daga….en ég þó heppin að fá að sjá hann aftur eftir nokkra daga!

Það eru sumir sem sjá sína ástkæru ekki það sem eftir er af lífinu, nema á myndum…..og aðrir sem eiga ekki kærustu eða kærasta til þess að sakna….

ég veit að þetta er mjög asnalegur þráður þar sem að hann kemur bara eftir 4 daga..
ég veit alveg að ég er heppin þar sem að hann kemur aftur en sumir koma aldrei….

það er líka voðalega erfitt að vera án einhvers þegar maður(ég) er búin að vera með honum stanslaust í 3 vikur..ég á líka voðalega erfitt að segja bless þar sem að amma mín dó úr krabbameini og svo er önnur amma mín að fara að yfirgefa okkur…

ég meina ég er ein heima allan daginn, foreldrar mínir koma ekki heim fyrr en á kvöldin, systir mín á heima á AK og ekki nenna vinir mínir að hringja og ég nenni ekki að vera að standa í því að hringja í þau, því ég hef þurft að gera það í 4 ár…

og ég þarf ekki að láta vorkenna mé

Jamm svona er þetta, söknuður getur verið erfiður ;) Hvort sem það er náskyldur sem var að deyja eða stutt ferðalag ástvins þó svo að ég hafi ekki upplifað það síðarnefnda enda aldrei verið í sambandi..

Ég er eiginlega viss um að ég myndi bara finna mér eitthvað annað að gera, enda er ég svona nett ofvirkur þegar ég er einn, allavega er ég með nett ofvirkt ímyndunarafl sem ég gæti nýtt mér hehe

það er nú ekkert mikið, maður verður víst að læra að geta verið án hvors annars og fá tíma ti að sakna hvors annars;).. kallinn minn er á sjó alltaf 4-5 daga í seinn (fyrir 3-4 mán alltaf 12 daga í senn) og ég spjara mig bara ágætlega, bara kostir og ókostir.