Kærastan mín býr 450 km frá mér.

Við tölum saman svona 1-2 klst saman í síma á dag.

Ég hitti hana svona 1 sinni í mán.

——————

Þá eru undirstöðurnar komnar. Málið er að ég er bara að missa mig yfir þessari stelpu. Ég var hjá henni um helgina, það var ææææðisleg ferð. Í gær þá vorum við eitthvaðað kúra, þetta var seint, við vissum að þetta yrði eitt af síðustu stundum okkar saman í lagann tíma, við byrjuðum bæði að gráta..við grétum í allveg hálftíma. Svo fór hún heim til sín [ég á gistiheimili, ekki spyrja afhverju]

Síðan kom hún til mín í morgun áður en ég fór, ég náði að halda niðrí mér tárunum svona nokkurnveginn, við kvöddumst, síðan missti ég mér í sjálfsvorkun og grét einn..tiss, hvað ég er harður. Allavega, hér sit ég, metalhausinn að hlusta á Queenlag sem er uppáhalds lagið hennar [það minnir mig svo á hana] og sakna hennar rosalega..mig verkjar í hjartað að vita það að það er meina en mánuður þangað til ég hitti hana næst..

Er þetta Þráhyggja eða verulega heit ást?