Ég trúi á ást.

Auðvitað byggjast bestu samböndin upp á sterkri vináttu, ég er dæmi um það.
Þegar ég var 5 ára flutti ég í blokk á Akureyri frá Reykjavík, þar bjó strákur á mínum aldri og ég kynntist honum ári seinna. Við urðum BESTU vinir, eiginlega bara tvíburar. Mamma hans hefur sagt að ég sé dóttirin sem hún eignaðist aldrei.
Hann er/var besti vinur sem ég hef átt.
Svo flutti hann og við héldum svona so-so sambandi, þar til í haust, þegar við byrjuðum að tala þvílíkt mikið saman á msn. [msn er undratæki]
Í kringum jólin-janúar áttaði ég mig á því að ég bar meira en bara vinatilfinningar til hans. Og ég get alveg sagt að það var erfitt að viðurkenna það fyrir sjálfri mér eftir 10 ára vinasamband.
Jæja, við náðum allavega loksins að æla því upp úr okkur og svo kom hann loks í heimsókn í febrúar.

Ég get ekki annað sagt en að ég er alveg viss um að hann er minn eini sanni. Ég trúi á ást, en hún er bara vinátta á öðru leveli.

Ástin er allavega pottþétt til.

Ég held að það sé rétt hjá þér að oftar en ekki sé einungis um að ræða losta allaveg til að byrja með. Ég er líka sammála því að ást byggist fyrst og fremst á vináttu og væntumþykju. En ég er ekki sammála því að þegar lostinn fari þá sé bara vinátta eftir vegna þess að þegar þú elskar einhvern þá er alltaf smá losti eftir og það er alltaf þessi tilfinning…

http://people.howstuffworks.com/love.htm

Fyrir fróðleiksþyrsta.

Ég veit ekki alveg hvort ég eigi að halda því fram að ást og vinátta passi saman, eður ei. Ég allavega hef átt vinkonu sem ég varð svo ástfanginn af, sem endaði svo með því að við byrjuðum saman. Ég ætla ekki að byrja að væla, en ég ætla bara að segja þér það út frá minni reynslu, að ef þú vilt skemma vináttu, þá skaltu endilega byrja með vinkonu/vini þínum.

Ég held að maður kynnist manneskju, verði ástfanginn og verði svo makar/vinir eftir á. En ef það er vinátta til fyrir, þá endar það bara með veseni. Ég byggi þetta út frá minni reynslu, og er ekki að alhæfa neitt.

ekkert nema hormónar og efnaskipti til að fjölga nátturuni…

Ég held að þið séuð öll að misskilja..eða allavegna ekki að túlka ást eins og ég geri það. Ég veit ekki hvernig ég á að lýsa ást..og veit ekki hvort nokkur kann það.. en jú, ást er til. Og ég hef fundið fyrir ást, orðið alvöru ástfanginn af tvem stúlkum á ævi minni. Ég elska þær enn þó að önnur hafi hafnað mér og hina þekki ég mest lítið í dag. E

Ást er ekki alltaf endurgoldin, því miður. En hún getur verið til staða. Ást er ekki losti, ekki þrá eða nein slík tilfinning. Ekki hrifning heldur, hún er langt yfir hrifningu komin. Ást er að vilja einhverri manneskju allt það mögulega besta í lífinu og vonin af dýpstu sálarkröftum að þú sért hluti af þessari lífshamingju einstaklingsins sem þú elskar…betur held ég að ég geti ekki lýst þessu undursamlega fyrirbæri..

Það veit enginn … Þetta eru ekkert nema tilfinningar sem er varla hægt að skilgreina því enginn skynjar þær eins.

Jú, ætli hún sé ekki til. Fólk skilgreinir hana bara á sinn hátt, ást er ekki eitthvað eitt :)

Fyrirsögn í lifandi vísindi einhvern tímann:

Væntumþykja er heilbrigð, ást er geðveila.

Var hún ekki einvhern veginn svona fyrirsögnin?

þetta er svo satt hjá þé