Oki þetta er MJÖG langur texti með MJÖG mikið af tilfinningakjaftæði. Ekki lesa þetta nema þú hafir þroska til. Og ekkert skítkast eða ég læt þig skokka á vegg. >(
Ps. byrjunin er léleg með fullt af “……….” en ég er ekekrt góð að skrifa.


Sko…. ég og kærastinn minn trúlofuðum okkur fyrir rúmlega mánuði…. ég var SVOOOO hamingjusöm…. við eyddum allri síðustu helgi saman og vorum svo hamingjusöm allan tímann og alltaf að segja hvað við elskuðum hvort annað mikið… svo um kvöldið á sunnudeginum sagði ég við hann “ætlarru að viðurkenna fyrir mér að þú reiðst Tinnu?” (hann hafði viðurkennt að hafa ætlað að ríða henni en fengið svo mikið samviskubit yfir því að hann hafi ekki getað fengið bóner) hann viðurkenndi það. Ég sagði bara að ég gæti fyrirgefið honum en hann yrði að hætta að tala við hana og tvær aðrar stelpur og við yrðum að tala um þetta betur daginn ettir því hann nennti ekki að tala um þetta þá (klukkan var eitt um nótt)….. Svo daginn ettir var ég með nokkrum vinum mínum niðrá esso og ég hringdi í hann og spurði hvort hann vildi koma, og hann kom en var sirka tvo tíma á leiðinni (hann var á bíl ekkert langt í burtu) eins og vanalega… ég hringdi einu sinni til að tékka á hvort hann væri að koma og hann var gegt pirraður útaf því… Svo kom hann og var bara eikkað leiðinlegur… Neitaði að lána mér smá pening þanga til um kvöldið þó hann væri með fullt af honum og var bara leiðinlegur… svo sagði hann kynþáttahatarabrandara og ég sparkaði bara svona laust í hann…. ekkert til að meiða hann frekar bara svona tjá mig… og þá kom hann bara og slappaði mig gegt fast til baka.. ég varð fúl og viðl fórum að rífast og hann sagði að ég væri feit (segir það oft við mig þó ég sé ekkert eikka feit… ég er í kjörþyngd og er bara frekar venjuleg) ég svaraði og sagði bara að hann væri aumingi og eikka…. svo hundsaði hann mig í smá tíma og ég fór heim…. hann varð eftir með vinum mínum (þekkir þau smá því við erum búnað vera saman í eitt ár) svo kom hann til mín. Við vorum bara þanna og han byrjaði smá að segja eitthvað um sambandið okkar sem hann vildi svo ekki halda áfram að tala um og sagðist bara ætla að segja það seinna… Ég er skapstór manneskja og var orðin mjög pirruð fyrir og ég er líka mjög forvitin og þegar hann vildi alls ekki gefa neina vísbendingu um hvað hann ætlaði að segja þá gargaði ég á hann að drulla sér út og grýtti trúlofunarhringinum mínum útí loftið. Hann tók hann upp og lét hann á litlaputta og fór heim. Ég hringdi svo í hann eftir hálftíma og baðst mikið fyrirgefningar og var mjög leið og sagði honum af hverju ég var svona pirruð (ég hef MIKLAR skapsveiflur, ég fór að grenja mörgum sinnum á dag, t.d. því að það er ekki til jógúrt eða eikka. Þettað eru aukaverkanir af spruatunni sem hann vildi aðallega að ég færi á. Svo hafði ég líka dálitlar áhyggjur hún hafi ekki virkað því hún var ekki á réttum tíma og ég sýni mikið af einkennum óléttu) Allavega hann vildi ekki fyrirgefa mér og sagði að hann þyrfti tíma fyrir sjálfan sig og hann sagði að við mættum ekki tala saman í þann tíma sem það tæki hann að átta sig. Ég mátti ekki hafa neitt sambandi við hann í þennan tíma og á að senda honum sms þegar ég fæ útúr því hvort ég er ólétt. Hann sagðist bara ætla að hringja í mig þegar hann er tilbúinn og ég á bara að bíða við símann þangað til. Ég var svo rugluð þá og sagði bara ókey. Hann sagði að það tæki sig svona sirka viku að átta sig. Hann sagði hann þyrfti frí frá öllu þessu rifrildi og þannig. Við eru ekki enþá búnað tala um þetta með Tinnu eða neitt og hann heldur örugglega að hann þurfi þess ekki. Ég veit ekkert hvað hann segir næst þegar hann hringir í mig. Ég hef samt á tilfinningunni að hann eigi eftir að hætta með mér þá.

Þetta er SVOOOOO erfitt. Mér hefur aldrei liði svona illa. Ég gat ekki mætti í vinnuna í dag og ég veit ekki með á morgun. Ég er STÖÐUGT grenjandi og ég er þunglynd. Vinir mínir vorkenna mér en ég er ekki tengd þeim svona eins og honum. Þær þekkja mig ekki eins og hann þekkir mig. Hann var eina manneskjan sem ég hef tengst eitthvað. Vinri mínir eru allir svona sem maður gerir skemmtilega hluti með og fer í party með. Ekkert meira. Og ég held að ég hafi aldrei sagt neitt persónulegt við foreldra mína. Þeir þekkja mig ekki neitt. Ég gæti alveg eins verið ókunnug fyrir þeim. Hann er eina manneskjan sem hefur einhverntíma vitað hver ég er. Við þekktum hvort annað algjörlega. Ég þekki engan annan ekki neitt.

Og núna má ég ekki tala við hann. Þett geriðst í gærkvöldi og núna er morgunn daginn eftir. Mér hefur aldrei liðið jafn illa. Hann er manneskjan sem huggaði mig. Núna verð ég að takast á við þetta ein. Ég hef aldrei grátið jafn mikið.
Ég elska hann um leið og ég hata hann endalaust mikið fyrr að hafa gert mér þetta. Ég hata hann örugglega jafn mikið og ég elska hann. Mig langar að drepa hann um leið og mig langar að halda utan um hann. Mig langar samt bara að halda utan um hann.

Ég skil ekki hvernig hann getur lifað viku án þess að tala við mig. Hann elskar mig ekki eins og ég elska hann. Janfvel þó hann vildi byrja með mér aftur veit ég ekki hvort ég gæti verið með honum og alltaf bara sætt mig við að hann elskar mig ekkert mikið.

Það var alltaf svo erfitt að grátbiðja hann um að gista því mig langaði bara svo mikið til að halda utan um hann. En hann nennti því ekki. Það var alltaf svo erfitt þegar hann tók vini sína fram yfir mig og jafnvel EVE líka (tölvuleikur). Ef ég mundi vera með honum alltaf lifði ég í stöðugri þjáningu þegar ég minnist á að hann elskar mig ekki eins. En ef ég mundi ekki vera með honum lifði ég samt í stöðugri þjáningu og söknuði. Ég HATA að sakna fólks.

Þó það séu aðeins rúmlega 12 tímar síðan hann sagði að ég mætti ekki tala við sig hef ég komist að svonlitlu. Fyrst þegar ég byrjaði að gera mér grein fyrir þessu brann þetta inní mér. Þá gerði ég mér grein fyrir því að hann gat ekki elskað mig mikið ef hann getur lifaði svona legni án mín. Það er verst að vita að hann elskar mann ekki. Ekki eins allavega. En manni líður smám saman pínkúlítið betur. Mér líður betur núna en mér leið fyrst. Og seinna á mér eftir að liða betur en mér líður núna. Á endanum smátt og smátt á ég eftir að vera sátt við þetta. Ég get haldið áfram. Ég get kanski á endanum fundið einhvern sem elskar mig jafn mikið og ég elska hann. Á leiðinni hef ég meiri tíma fyrir vini mína og að lifa. Ég hef vanrækt vini mína á meðan ég var með honum því ég hitti hann á næstum því hverjum degi allan daginn. Það var samt þess virði. Því ég var ástfangin og ekkert annað skipti máli. Hvað ætti svo sem að skipta máli?

Ef einhver hefur nennt að lesa þetta þá vil ég þakka alleg ægilega fyrir mig… bíst samt ekki við því að einhver hafi nennt Því :P Samt mér líður mjög vel að hafa sagt þetta sem ég þurfti nauðsylega að koma útúr mér. Kannski sýni ég honum þetta. Þá skilur hann mig. Kannski. En allavega ég er gegt happy núna og bara ég held ég geti kanski smám saman haldið áfram. Allt lífið mitt er framundan. Ég er svo ung :D VÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :D:D

Ps. ég veit þetta er leiðinleg grein en ég get ekkert gert að því. Plís eikkur að koma með eikka álit á hvað ég að að gera! :S